Ambasadorowie Holandii w Wielkiej Brytanii

Holandia i Wielka Brytania pozostawały w dobrych lub bardzo dobrych stosunkach od końca XVII wieku. Wcześniej zdarzały się wojny między obu krajami, które zwykle wywoływali władcy angielscy (Cromwell i Karol II Stuart). Republika Zjednoczonych Prowincji był skazana na przyjaźń z Anglią/ Wielką Brytanią, gdyż bała się hegemonii francuskiej (Ludwik XIV).

W 1689 roku władcą Anglii został zaprzysięgły wróg Ludwika, stadhouder Niderlandów Wilhelm III Orański. Nawet po śmierci Wilhelma w 1702 roku, wspólne interesy jednoczyły oba kraje. Wielkimi przyjaciółmi Wielkiej Brytanii byli wielcy pensjonariusze Anthonie Heinsius i Simon van Slingelandt.

Dobre stosunki popsuły się pod koniec XVIII wieku, kiedy to Brytyjczycy zaczęli zajmować niektóre pacyficzne kolonie Holandii. Miasto Amsterdam dołączyło się w 1778 roku do antybrytyjskiego sojuszu podczas wojny Brytyjczyków z amerykańskimi koloniami (1776-1783). Za decyzję jednego miasta zapłaciły całe Zjednoczone Prowincje, którym Brytyjczycy zabrali dalsze kolonie.

Zagrożenie, jakie dla obu krajów stanowił Napoleon Bonaparte znów je zjednoczyło. W 1806 roku Napoleon utworzył własne marionetkowe Królestwo Holandii, dla swego brata, które przetrwało do 1810 roku. Kongres wiedeński ustanowił w 1815 roku nowe Królestwo Zjednoczonych Niderlandów, które było bardzo probrytyjskie, gdyż Brytyjczyków traktowano jak zbawców od przemocy ze strony Francji, podobnie Królestwo Niderlandów, powstałe po odłączeniu się Belgii w 1830 roku. Do dziś stosunki między obu państwami układają się zwykle poprawnie. W UE są to dwa najbardziej wolnorynkowe, obok Irlandii państwa.