Bitwa o Endor

	Bitwa o Endor
	Bitwa o Endor
	UWAGA: Błąd parametru; {{{epoka}}}=fikcyjna; Ten parametr może przyjmować jedynie wartości: czasy najnowsze; nowożytność; średniowiecze; starożytność;
Czas	4 ABY
Miejsce	Endor
Przyczyna	próba zniszczenia bazy Rebelii przez Imperium
Wynik	zwycięstwo Rebelii, całkowita klęska i rozpad Imperium
	Strony konfliktu
Sojusz dla przywrócenia Republiki	Imperium Galaktyczne
	Dowódcy
Han Solo, Lando Calrissian, Admirał Ackbar	Darth Sidious†, Darth Vader†, moff Tiaan Jerjerrod†
	Siły
X-wingi, Y-wingi, B-wingi, A-wingi, Sokół Millennium, krążowniki kalamariańskie, jeden AT-ST, wojownicy Ewoków	Druga Gwiazda Śmierci, Gwiezdny superniszczyciel Executor, dziesiątki Gwiezdnych Niszczycieli, tysiące myśliwców TIE fighter, setki myśliwców TIE interceptor.
	Straty
Duża część floty.	Gwiazda Śmierci, Executor, większość myśliwców i Niszczycieli.

Bitwa o Endor – jedna z potyczek zbrojnych w fikcyjnym świecie Gwiezdnych wojen. Ten stoczony w 4 r. ABY bój między siłami Sojuszu Rebeliantów i Imperium Galaktycznego stanowi ważną część fabuły i punkt kulminacyjny filmu Gwiezdne wojny: część VI – Powrót Jedi.

Przygotowania[edytuj]

W 3 roku ABY bothańscy szpiedzy zdołali odkryć fakt budowania przez Imperium na orbicie Endoru drugiej Gwiazdy Śmierci oraz uzyskać plany tej stacji. Równocześnie dowiedziano się, że Gwiazda ma być wizytowana osobiście przez Imperatora Palpatine.

Dowództwo Sojuszu, nieświadome, że sytuacja ta została zaaranżowana przez Palpatine’a celem sprowokowania rebeliantów do wystąpienia do otwartej walki, rozpoczęło przygotowania do ataku. Ponieważ – według przechwyconych planów – Gwiazda Śmierci miała być jeszcze nieuzbrojona, a ochronę zapewniał jej generator pola siłowego umieszczony na powierzchni pobliskiego księżyca, atak miał być przeprowadzony dwutorowo. Oddział komandosów miał wylądować na Endorze i zniszczyć emiter pola siłowego, co umożliwiłoby bezpośredni atak flocie Sojuszu – pod osłoną okrętów liniowych, małe myśliwce kosmiczne miały przeniknąć do wnętrza Gwiazdy i zniszczyć jej główny reaktor. Etapem naziemnym dowodzić miał generał Han Solo, a brali w niej udział także: Luke Skywalker, Leia Organa, Chewbacca, R2-D2 i C-3PO. Akcja w przestrzeni kosmicznej koordynowana była przez admirała Ackbara, a grupą mającą uderzyć bezpośrednio na stację bojową dowodził Lando Calrissian zasiadający za sterami Sokoła Millenium.

Na krótko przed atakiem Skywalker odłączył się od sił naziemnych i oddał się w ręce sił imperialnych, aby podjąć próbę nakłonienia swojego ojca, Dartha Vadera na przejście na stronę dobra. Vader zabrał go na pokład Gwiazdy Śmierci, przed oblicze Imperatora – zgodnie z planem tego ostatniego, który chciał wykorzystać wydarzenia bitwy do przeciągnięcia młodego Jedi na Ciemną Stronę Mocy.

Przebieg walki[edytuj]

Z początku operacja naziemna przebiegała zgodnie z planem i Rebeliantom udało się zlokalizować i opanować generatory pola. Równocześnie flota rebeliancka wyszła z nadprzestrzeni i rozpoczęła atak na Gwiazdę Śmierci. W tym momencie Palpatine wyjawił Luke’owi, że cała sytuacja była zaaranżowaną przez niego pułapką – na jego rozkaz dodatkowe, ukryte dotychczas oddziały szturmowców imperialnych wyparły siły rebeliantów z bunkra, uniemożliwiając im zniszczenie osłon. W przestrzeni natomiast Flota Sojuszu została odcięta przez okręty imperialne, a na dodatek superlaser Gwiazdy Śmierci okazał się być sprawny – stacja zaczęła niszczyć flotę rebeliancką. Sytuacja wydawała się być kompletną klęską i ostatecznym końcem Sojuszu.

Rebelianci na Endorze, wsparci przez tubylców z rasy Ewoków, opanowali jednak ponownie budynek generatorów i wysadzili go w powietrze. W rozpaczliwym ataku, w oczekiwaniu na wyłączenie pola, Rebelianci zdołali mimo ciężkich strat zniszczyć część floty nieprzyjaciela, a następnie Calrissian i dowodzący Eskadrą Łotrów Wedge Antilles wykorzystali fakt zniszczenia osłon Gwiazdy, wlatując do szybu chłodzenia jej reaktora i niszcząc go.

W tym czasie Skywalker walczył na pokładzie Gwiazdy z ojcem i Palpatine’em. Po pokonaniu tego pierwszego był już pewny zwycięstwa, jednak Palpatine zabiłby go, używając Błyskawicy Sithów gdyby nie pomoc Vadera, który wrzucił Imperatora do szybu reaktora Gwiazdy Śmierci. W ten sposób Anakin Skywalker wrócił na ścieżkę Dobra na kilka chwil przed śmiercią. Młody Skywalker zdołał zaś ostatecznie uciec z pokładu stacji bojowej na Endor, z martwym już ojcem na kilka chwil przed jej zniszczeniem.

Podsumowanie[edytuj]

Bitwa pod Endorem była olbrzymim sukcesem Rebeliantów – zginęli w niej Palpatine, Vader oraz znacząca liczba najbardziej obiecujących i najzdolniejszych dowódców Marynarki Imperialnej, a siły Imperium uległy dezorganizacji i od tego momentu znajdowały się w pozycji defensywnej. Zniszczeniu uległa też duma Marynarki Imperialnej, superniszczyciel Executor. Śmierć Imperatora pociągnęła za sobą ponadto rozpad Imperium na wiele walczących ze sobą frakcji. Już nigdy nie odzyskało ono swojej dawnej potęgi.

Spekulacje[edytuj]

Po bitwie pojawiło się wiele spekulacji – głoszonych między innymi przez Wielkiego Admirała Thrawna – jakoby imperator Palpatine podczas bitwy usiłował samodzielnie kierować, a przynajmniej koordynować działania statków imperialnych używając w tym celu Mocy. Teoria ta pojawiła się na skutek istotnych zmian w zachowaniach pilotów myśliwców i kapitanów niszczycieli, nie została jednak ona uznana za ostateczny fakt.