Bitwa pod Lincoln (1217)
| ||||
| ||||
 Bitwa pod Lincoln (ilustracja z Chronica majora) | ||||
| Miejsce | Lincoln | |||
| Terytorium | Anglia | |||
| Wynik | Zwycięstwo wojsk królewskich | |||
| Strony konfliktu | ||||
| ||||
| Dowódcy | ||||
| ||||
| Siły | ||||
| ||||
| Straty | ||||
| ||||
Bitwa pod Lincoln miała miejsce 20 maja 1217 r. w trakcie tzw. pierwszej wojny baronów 1215-1217.
Dnia 15 czerwca 1215 król Anglii Jan pod naciskiem opozycji skupiającej 25 najpotężniejszych miejscowych baronów, został zmuszony do podpisania Wielkiej Karty Swobód, gwarantującej baronom liczne prawa i wolności ze strony Korony angielskiej. Jan nie pogodził się jednak z utratą pełni władzy i z poparciem papieża dążył do rewizji dokumentu doprowadzając do wybuchu wojny domowej z baronami. Baronowie o pomoc poprosili francuskiego księcia Ludwika VIII, któremu zaproponowali tron Anglii.
Początek walk[edytuj]
W roku 1216 książę Ludwik na czele francuskiego rycerstwa pojawił się u wybrzeży Anglii, obierając kurs na Londyn gdzie oczekiwali na niego baronowie. W kolejnych tygodniach Ludwik podporządkował sobie większość regionów na wschodzie kraju.
Dnia 26 października 1216 r. zmarł król Jan, co doprowadziło do całkowitej zmiany sytuacji w kraju. Jeden z największych zwolenników zmarłego króla, baron Wilhelm Marshal zamierzał osadzić nieletniego syna królewskiego Henryka III na tronie angielskim. Po stronie Henryka opowiedział się także legat papieski, który wziął chłopca w opiekę Kościoła Katolickiego, nakładając ekskomunikę na księcia Ludwika i popierających go baronów. W krótkim czasie siły opozycyjne wobec Ludwika zyskały nowych zwolenników obawiających się dominacji francuskiej w Anglii.
Oblężenie Lincoln[edytuj]
Wiosną 1217 r. Ludwik podjął decyzję o podziale swoich sił, licząc na zadanie przeciwnikowi decydującego ciosu atakiem z dwóch stron. Grupa z Ludwikiem na czele zamierzała zająć ważny strategicznie port Dover, pozostałe oddziały hrabiego Thomasa Le Perche skierowały się na północ. Podczas marszu Le Perche zajął kilka zamków i miasteczek. Niepowodzeniem zakończyła się natomiast próba zajęcia zamku w Lincoln, gdzie wierna królowi załoga długo odpierała liczne ataki przeciwnika. Przedłużające się oblężenie zamku w Lincoln wykorzystał Wilhelm Marshal, który w okolicy Stow (10 mil na północ do Lincoln) zebrał oddziały rycerstwa. Wczesnym rankiem 20 maja 1217 r. Marshal wyruszył ku Lincoln. Po dotarciu na miejsce wysłał do Francuzów posłańca, licząc na uniknięcie walki i wolny odwrót przeciwnika. Ci jednak nie byli skorzy do rozmów, atakując nawet posłańców. Z sił głównych oblegających Lincoln, Le Perche wydzielił cztery oddziały, które ustawił za pośpiesznie ustawionymi barykadami po zachodniej i północnej stronie miasta. Równocześnie nakazał dowódcy łuczników Falkesowi de Breauté, aby jego ludzie strzelali wyłącznie do koni przeciwnika. Chciał w ten sposób umożliwić Anglikom ucieczkę, gdyż znajdowało się wśród nich wielu jego krewnych.
Bitwa[edytuj]
Bitwę rozpoczął atak Marshala na zachodnią bramę miasta. Po krótkiej walce Anglikom udało się wedrzeć do miasta, gdzie rozpoczęły się zażarte walki uliczne z Francuzami. Fawkes de Bréauté z kilkoma łucznikami wdarł się za mury zamku, skąd ostrzeliwał Anglików. Równoczśnie Ranulph de Blondeville, 4. hrabia Chester ze swoim oddziałem uderzył na bramę północną. Rozstrzygnięcie przyszło wraz ze śmiercią hrabiego Le Perche, który otrzymał śmiertelny cios w czasie pojedynku rycerskiego. Hrabia został ugodzony w głowę kawałkiem drewna z lancy przeciwnika, który przeszedł przez wizjer w hełmie. Na wieść o śmierci swojego dowódcy siły francuskie i towarzyszący im zwolennicy baronów rozpoczęli odwrót przez bramę południową, kierując się do Wigford i dalej do Londynu. Wielu baronów dostało się do niewoli. Po bitwie zwycięskie wojska królewskie splądrowały katedrę w Lincoln.
Klęska pod Lincoln nie była jedyną jakiej zaznał Ludwik w całej wojnie. W sierpniu 1217 r. jego flota została rozbita w bitwie pod Sandwich przez flotę Huberta de Burgha 1. hrabiego Kentu. Tym samym książę utracił kontrolę na drogą zaopatrzeniową z Francji. Dnia 11 września Ludwik zrzekł się praw do tronu angielskiego. W zawartym w Lambeth układzie z księcia zdjęto ekskomunikę i spłacono poniesione na wyprawę koszty. Pobici baronowie uznali ostatecznie władzę Henryka III, zachowując prawa do swoich ziem. Kilka lat później Henryk III uznał postanowienia Karty Praw. Konflikty z baronami trwały jednak dalej doprowadzając w latach 1258-1265 do wybuchu drugiej wojny baronów.
Literatura:
- David Crouch: William Marshal: knighthood, war and chivalry, 1147-1219 (2002)
- J. F. Verbruggen: The art of warface in Western Europe during the Middle Ages: from the eighth century to 1340 (Boydell & Brewer, 2002)
This article "Bitwa pod Lincoln (1217)" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Bitwa pod Lincoln (1217).
