Centralna Szkoła Szybowcowa Aeroklubu Polskiego

	Centralna Szkoła Szybowcowa Aeroklubu Polskiego w Lesznie
	Centralna Szkoła Szybowcowa Aeroklubu Polskiego w Lesznie
Państwo	Polska
Siedziba	Leszno
Status	stowarzyszenie rejestrowe
Prezes	Włodzimierz Głodek
Nr KRS	0000387892
Data rejestracji	11.06 2011
	Strona internetowa

Centralna Szkoła Szybowcowa – stowarzyszenie zrzeszające pilotów jak i miłośników lotnictwa sportowego oraz rekreacyjnego. Jej siedziba znajduje się na lotnisku Leszno-Strzyżewice.

Historia[edytuj]

W 1938 roku powstała w Rzadkowie koło Chodzieży szkoła ślizgowa Kolejowego Klubu Szybowcowego w Poznaniu. Działalność szkoły wkrótce przerwała wojna, reaktywowano ją jednak już w 1945 roku, organizując pierwszy kurs pilotażu. Jednym z wyszkolonych w tym czasie pilotów był Janusz Kolanowski, który od 1948 roku pełnił funkcję szefa wyszkolenia.

Pagórkowaty teren lotniska w Rzadkowie przestał odpowiadać nowym formom szkolenia szybowcowego, dlatego z inicjatywy instruktorów Czesława Cnotliwego i Eugeniusza Wielgoszewskiego, postanowiono przenieść szkołę do Leszna. Teren ten należał do PGR Strzyżewice. Komendant rzadkowskiej szkoły Zygmunt Richter, wraz z przewodniczącym ZW Ligi Lotniczej w Poznaniu – kpt. Henrykiem Wapniarskim uzgodnili z przedstawicielami władz leszczyńskich i dyrekcją PGR przekazanie 90 ha ziemi na lotnisko. Przeniesiono wówczas barak z Rzadkowa, w którym urządzono salę wykładową oraz pokoje biurowe i sypialnie. Dla zabezpieczenia sprzętu ustawiono stary drewniany hangar, przywieziony z rzadkowskiej szkoły.

1 maja 1952 roku nastąpiło uroczyste otwarcie ślizgowej szkoły szybowcowej w Strzyżewicach koło Leszna. Jej komendantem został kpt. Zygmunt Richter, szefem wyszkolenia Janusz Kolanowski, natomiast szefem technicznym Marian Torz. Pierwszymi instruktorami byli między innymi Tadeusz Ługowski, Józef Meszka, Andrzej Płaziński, Rene Kamoś, Roman Iwanow. Wraz ze szkołą przeniosło się do Leszna kilku pracowników. Oprócz Janusza Kolanowskiego byli to: mechanik wyciągarkowy Grzegorz Waśkowiak, mechanik szybowcowy Stanisław Cieślik i Marian Myszkowski.

Leszno ma dobre warunki termiczne do uprawiania szybownictwa, co sprawiało, że chętnie przyjeżdżali tu szybownicy z całego kraju. Rozpoczęły się szkolenia szybowcowe na coraz liczniejszych turnusach, potem zaczęły się obozy wyczynowe. Przybywali na nie najlepsi piloci szybowcowi, m.in. Ryszard Bitner, Edward Makula, Jerzy Wojnar. Z Leszna startowali po rekordy krajowe i światowe.

Ukoronowaniem działalności nowo utworzonego Ośrodka było zorganizowanie w 1953 roku I Szybowcowych Mistrzostw Polski. Startowało w nich na szybowcach Mucha-Ter 42 zawodników, a zwyciężył Jerzy Popiel. W 1954 roku rozegrano Międzynarodowe Zawody Szybowcowe. Z tej okazji wybudowano murowaną kuchnię i nową stołówkę.

W roku 1956 szkoła została przemianowana na Aeroklub Leszczyński, którego prezesem został inż. Stanisław Krzemiński. Na stanowisko szefa wyszkolenia powołano instruktora z Ostrowa – Józefa Młocka. Już po roku w jego miejsce powstała Wyczynowa Szkoła Szybowcowa, co oznaczało usankcjonowanie wysokiej rangi ośrodka w skali kraju. W 1957 roku odbyły się w Lesznie IV Szybowcowe Mistrzostwa Polski, które były próbą generalną przed organizacją mistrzostw świata w 1958 roku.

Przygotowania do mistrzostw rozpoczęto w 1956 roku. Przystąpiono do budowy hangaru z zapleczem technicznym i administracyjnym, powiększono i przeszklono stołówkę i wybudowano dwa drewniane pawilony, a także przebudowano stary barak na pomieszczenia hotelowe.

Organizowane po raz pierwszy w Polsce VII Szybowcowe Mistrzostwa Świata przyniosły sukces polskim pilotom: tytuł mistrza świata w klasie standard wywalczył Adam Witek, Jerzy Wojnar był 6. W klasie otwartej zwyciężył E-G. Haase (RFN), a Edward Makula był 5. W mistrzostwach brało udział 61 zawodników z 22 państw. W ich organizacji pomagało wielu sympatyków lotnictwa z regionu leszczyńskiego, którzy po zakończeniu mistrzostw zrzeszyli się w Kole Sympatyków Centrum i do chwili powstania Aeroklubu brali czynny udział w organizowaniu kolejnych imprez krajowych i międzynarodowych.

Komendantem ośrodka była wówczas mgr inż. Irena Zabiełło, pod której kierownictwem leszczyńska szkoła osiągnęła największe apogeum sławy w świecie. Po mistrzostwach w 1958 roku powstał zamiar przekształcenia leszczyńskiego ośrodka w Centrum Szybowcowe APRL. Myślą przewodnią powołania Centrum było skoncentrowanie w jednym miejscu wszelkich spraw wyczynu szybowcowego, którego rozwój tylko w ten sposób mógł zostać właściwie ukierunkowany. Przed nową placówką postawiono poważne zadania, oczekując od niej między innymi działalności w kierunku doskonalenia metod pracy instruktorów szybowcowych, szkolenia nowych kadr instruktorskich oraz rozwoju teorii i praktyki szybowcowych lotów wyczynowych. Pierwszy kurs doskonalący dla instruktorów odbył się w Lesznie w 1959 roku, a do roku 1962 przeszkolono 159 instruktorów z całej Polski. Pierwszy kurs metodyczny dla kandydatów na instruktorów zorganizowano w 1961 roku. Tu także prowadzono w pełnym zakresie naukę latania – od szkolenia podstawowego przez kursy lotów chmurowych i nocnych do wyczynowych lotów rekordowych włącznie. Od początku istnienia Centrum odgrywało czołową rolę w Polsce w wyczynie szybowcowym, w działalności sportowej i biciu rekordów.

Od roku 1959 odbywały się w Lesznie kolejne szybowcowe mistrzostwa Polski. Tu pod kierunkiem trenera Józefa Dankowskiego, a następnie Henryka Muszczyńskiego, reprezentanci naszego kraju przygotowywali się do startów – często zwycięskich – w mistrzostwach świata czy Europy.

Od 1965 roku Leszno zaczynało znów żyć przygotowaniami do następnych mistrzostw świata. Dzięki Irenie Kempównie-Zabiełło powstał projekt nowego budynku z internatem na 80 miejsc wraz z pomieszczeniami dla potrzeb szkolenia, nowej stołówki, kawiarni, sali gimnastycznej z sauną oraz wieży kontroli lotów, która do dziś góruje nad lotniskiem i jest symbolem ośrodka. Wybudowano obiekty pomocnicze, basen kąpielowy z szatnią, nową kotłownię, stację paliw oraz przeprowadzono niwelację płyty lotniska.

Po odejściu z Leszna Ireny Kempówny-Zabiełło, Józef Dankowski, będąc nadal trenerem kadry szybowcowej, w 1966 roku przejął obowiązki komendanta Centrum. W czerwcu 1968 roku w odbywających się tu XI Szybowcowych Mistrzostwach Świata startowało 105 zawodników z 32 krajów. W klasie otwartej zwyciężył H. Wodl (Austria), Jan Wróblewski był, a Mirosław Królikowski – 28. W klasie standard pierwszy był A. Smith (USA), Edward Makula zajął 8, a Henryk Muszczyński 16 miejsce.

W 1971 roku powstała koncepcja centralizacji sportów lotniczych na lotnisku w Lesznie. Poszerzone zostały zadania o szkolenie i wyczyn w akrobacji samolotowej. Ośrodek otrzymał nazwę Centrum Wyszkolenia Lotniczego APRL. Komendantem został Stanisław Kolasa.

W lipcu 1976 roku przy Centrum został ponownie powołany do życia Aeroklub Leszczyński. Ośrodek przeżywał liczne zmiany kadrowe i organizacyjne. W roku 1980 Leszno powróciło do swych zasadniczych celów – wyczynu szybowcowego, komendantem zaś został Eugeniusz Hilczer. Wrócono także do nazwy Centrum Szybowcowego APRL. Wkrótce Leszno stało się także areną wielu imprez balonowych i modelarskich o randze krajowej i międzynarodowej.

Teraźniejszość[edytuj]

Na początku lat 90. XX w. stowarzyszenia, w tym i Aeroklub pozbawione zostały statusu wyższej użyteczności, a w związku z tym przywilejów, jakie im przysługiwały. Rozporządzeniem Ministra Finansów zniesione zostały dotacje na cele statutowe. Uchwałą Zarządu Aeroklubu Polskiego z dnia 24 listopada 1992 roku ośrodek otrzymał nazwę Centralna Szkoła Szybowcowa Aeroklubu Polskiego. Szkoła jest niepubliczną placówką oświatową podległą bezpośrednio Zarządowi AP. Jej zakres działalności nie zmienił się. Uchwałą Zarządu AP z dnia 8 stycznia 2002 roku Centralnej Szkole Szybowcowej w Lesznie nadano imię Pelagii Majewskiej. W roku 2003 w Lesznie zorganizowano XXVIII Szybowcowe Mistrzostwa Świata. W 2013 r. w Lesznie odbędą się Szybowcowe Mistrzostwa Świata Juniorów, a w 2014 r. Szybowcowe Mistrzostwa Świata Seniorów.