Filip Frąckowiak
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 4 grudnia 1980 Warszawa | |
| Narodowość | polska | |
| Alma Mater | Collegium Civitas | |
| Stanowisko | radny m.st. Warszawy (od 2014) dyrektor Muzeum Zimnej Wojny im. Gen. Kuklińskiego (od 2012) | |
| Rodzice | Józef Szaniawski Halina Frąckowiak | |
Filip Frąckowiak (ur. 4 grudnia 1980 w Warszawie) – polski politolog, dziennikarz, publicysta, muzealnik, działacz społeczny i polityk samorządowy, od 2014 radny m.st. Warszawy.
Życiorys[edytuj]
W 1999 ukończył LIX Liceum Ogólnokształcące Mistrzostwa Sportowego im. Janusza Kusocińskiego w klasie z pięciobojem nowoczesnym i szermierką. W 2003 odbył staż w Ambasadzie RP w Waszyngtonie, a potem pełnił obowiązki sekretarza pułkownika Ryszarda Kuklińskiego w Tampie na Florydzie. W 2004 ukończył studia magisterskie na Collegium Civitas na kierunku stosunki międzynarodowe. W 2006 był stypendystą Ministerstwa Spraw Zagranicznych Japonii dla młodych liderów z Europy Środkowej („Japonia – stabilizator bezpieczeństwa w regionie Azji i Pacyfiku”).
Działalność dziennikarska i publicystyczna[edytuj]
W latach 2004-2011 pracował jako reporter i korespondent zagraniczny TVP m.in. w Japonii, Libii, Kosowie, Wielkiej Brytanii, Serbii, Azerbejdżanie, Austrii, Szwajcarii i na Ukrainie. W latach 2016-2020 był zastępcą dyrektora TVP Polonia[1], a od roku 2021 jest wiceprzewodniczącym Rady Programowej TVP Polonia[2].
Od 2012 regularnie komentuje w Telewizji Trwam wydarzenia społeczno-polityczne w Polsce i na świecie.
W latach 2012-15 miał stały cotygodniowy felieton w "Naszym Dzienniku" - na łamach tego tytułu publikuje i później regularnie[3]. Stale współpracuje również z licznymi mediami polonijnymi w Stanach Zjednoczonych. Ponadto publikował m.in. w „Biuletynie Instytutu Pamięci Narodowej”, kwartalniku historycznym „Karta”, „W Sieci Historii” i „Stosunkach międzynarodowych” (szef działu "Ameryka Północna").
Działalność kulturalno-oświatowa[edytuj]
W latach 2006-2012 był kustoszem niepaństwowego muzeum Izba Pamięci Generała Kuklińskiego w Warszawie, czyli od założenia placówki przez jego ojca, Józefa Szaniawskiego. W 2012, po śmierci ojca, został dyrektorem muzeum. W tym roku dla potrzeb rozwijania dziedzictwa ojca oraz prowadzenia muzeum założył Fundację Józefa Szaniawskiego. W 2021 podjął decyzję o przekształceniu muzeum w Muzeum Zimnej Wojny im. Gen. Kuklińskiego.
W ramach realizacji misji muzeum organizował dziesiątki prelekcji, odczytów, wystaw i konferencji popularyzatorskich w kraju i za granicą (m.in. 2015 w Parlamencie Europejskim w Brukseli; 2017 w Akademii Wojskowej Stanów Zjednoczonych w West Point; Ośrodku Szkolenia Polskich Sił Lądowych w Orzyszu; 2018 w Izbie Gmin parlamentu brytyjskiego), popularyzujących historię misji płk. Ryszarda Kuklińskiego, Zimnej wojny i pojałtańskiej sytuacji Polski i Europy Wschodniej.
W 2014 wraz z ambasadorem USA w Polsce Stephenem Mullem otwierał wystawę "Pułkownik Kukliński - polska samotna misja" na polach Bitwy Warszawskiej w Ossowie[4].
W 2016 z rąk Prezydenta RP Andrzeja Dudy w imieniu kierowanego przez siebie muzeum odebrał pośmiertny awans generalski Ryszarda Kuklińskiego[5].
Był konsultantem merytorycznym filmu fabularnego „Jack Strong” (2014, reż. Władysław Pasikowski)[6] i animacji „Kukliński. Jak polski oficer świat uratował” (2021, prod. Narodowe Centrum Kultury).
Działalność społeczna i polityczna[edytuj]
W 2004 wziął udział jako obserwator w powtórzonej II turze wyborów prezydenckich na Ukrainie (podczas "Pomarańczowej rewolucji").
W 2011 po trzęsieniu ziemi w japońskim Sendai uczestniczył w pomocy na miejscu poszkodowanym mieszkańcom miasta. Po ataku Federacji Rosyjskiej na Ukrainę w latach 2022-23 wraz z grupą wolontariuszy przeprowadził w ramach Fundacji Józefa Szaniawskiego zbiórkę funduszy na samochody terenowe dla ukraińskiej obrony cywilnej i armii[7].
Od 2014 jest radnym miasta stołecznego Warszawy, dwukrotnie wybrany z okręgu Śródmieście-Ochota. Od 2019 jest pełnomocnikiem zarządu okręgowego Prawa i Sprawiedliwości w warszawskim Śródmieściu[8]. W Radzie M. St. Warszawy uczestniczy w pracach Komisji Kultury, Komisji Bezpieczeństwa oraz Komisji ds. dotacji na prace konserwatorskie przy zabytkach. Od 2014 jest wiceprzewodniczącym Komisji ds. Nazewnictwa Miejskiego[9]. W ramach tej działalności był m.in. wnioskodawcą postawienia Janowi Olszewskiemu pomnika w Warszawie[10], współinicjatorem nadania ulicy, przy której znajduje się siedziba Instytutu Pamięci Narodowej, miana ul. Janusza Kurtyki[11], a także autorem i wnioskodawcą uchwały Rady Miasta o nadanie nazwy ciągowi pieszemu Aleja Ofiar Rosyjskiej Agresji [12]. Był współautorem z Olgą Johann listy nazw obiektów miejskich kwalifikujących się do dekomunizacji[13].
W wyborach parlamentarnych 2019 kandydował do Sejmu z piętnastego miejsca na liście Prawa i Sprawiedliwości w okręgu 19 (Warszawa), uzyskując ósmą na tej liście liczbę głosów (4544)[14], co nie wystarczyło jednak do zdobycia mandatu.
Od 2022 jest doradcą społecznym ministra edukacji i nauki, prof. Przemysława Czarnka.
Działalność sportowa[edytuj]
Jako nastolatek był zawodnikiem sekcji pięcioboju nowoczesnego oraz szermierki (szpada) CWKS Legia. W 1996 zajął trzecie miejsce w Pucharze Polski juniorów w trójboju nowoczesnym (zawężona wersja pięcioboju nowoczesnego dla juniorów). Po zakończeniu kariery zawodniczej sędziował zawody rangi ogólnopolskiej i międzynarodowej w obu dyscyplinach, m.in. mistrzostwa świata w pięcioboju nowoczesnym w Warszawie w 2005.
Regularnie uczestniczy w zawodach amatorskich w pływaniu, szermierce (reprezentując KSZ Warszawianka) oraz biegach ulicznych i przełajowych w kategorii masters. W 2018 wygrał międzynarodowy turniej masters w szpadzie "Warszawska syrenka"[15].
Książki[edytuj]
- 2021: O miejscu Kuklińskiego w historii – 15 lat Muzeum Izba Pamięci Generała Kuklińskiego, Fundacja Józefa Szaniawskiego, Warszawa – ISBN 978-83-955198-2-6
- 2013: Józef Szaniawski – ostatni więzień polityczny PRL, ExLibris, Warszawa – ISBN 978-83-7634-065-4
- 2003: The Fate of Lubomirski Dürers: recovering the treasres of the Ossoliński National Institute”, Ossolineum, Wrocław (redaktor) – ISBN 9788370950728
Filmografia[edytuj]
- 2019: Izrael zaczął się w Polsce..., film dokumentalny TVP Polonia (współautor scenariusza[16])
Odznaczenia[edytuj]
- Medal „Pro Patria”[17]
- Medal 100-lecia ustanowienia Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (2018)[18]
- Krzyż „Tibi Mater Polonia” (2014), przyznany przez Stowarzyszenie Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym[19]
Życie prywatne[edytuj]
Jest synem politologa, ostatniego więźnia politycznego PRL, Józefa Szaniawskiego i piosenkarki Haliny Frąckowiak. Kiedy miał pięć lat, był świadkiem przeszukania mieszkania swojej rodziny przez Służbę Bezpieczeństwa po aresztowaniu jego ojca, o czym chłopiec nie wiedział. Matka przez kilka lat utrzymywała w tajemnicy przed synem prawdziwą przyczynę zniknięcia ojca z życia rodziny, opowiadając mu, że wyjechał za granicę[20].
Jest żonaty, ma dwoje dzieci.
Przypisy[edytuj]
- ↑ Zmiany na stanowiskach dyrektorskich w TVP, www.portalmedialny.pl [dostęp 2023-08-23].
- ↑ Posiedzenie Rady Programowej TVP Polonia, www.gov.pl [dostęp 2023-08-23].
- ↑ Filip Frąckowiak, Czas pozytywny, naszdziennik.pl [dostęp 2023-08-23].
- ↑ Ambasador USA Stephen Mull otworzył wystawę o płk. Kuklińskim, poland.us [dostęp 2023-08-23].
- ↑ Generał Kukliński, przystanekhistoria.pl [dostęp 2023-08-24].
- ↑ Jack Strong, filmpolski.pl [dostęp 2023-08-24].
- ↑ Kupujemy wozy dla sił zbrojnych Ukrainy, zbiorka.pl [dostęp 2023-08-23].
- ↑ Warszawski PiS - Filip Frąckowiak, warszawskipis.pl [dostęp 2023-08-23].
- ↑ Skład Komisji ds. Nazewnictwa Miejskiego, um.warszawa.pl [dostęp 2023-08-23].
- ↑ Radni chcą pomników b. premiera Jana Olszewskiego, Krzysztofa Baczyńskiego i gen. Ścibora-Rylskiego (pol.). warszawa.wyborcza.pl. [dostęp 2023-08-24].
- ↑ Będą dwie nowe ulice w Warszawie (pol.). portalwarszawski.com.pl. [dostęp 2023-08-24].
- ↑ Aleja Ofiar Rosyjskiej Agresji już oficjalnie (pol.). warszawa.wyborcza.pl. [dostęp 2023-08-24].
- ↑ Dekomunizacja ulic w Warszawie, warszawa.wyborcza.pl [dostęp 2023-08-23].
- ↑ Wyniki wyborów 2019 do Sejmu - Frąckowiak Filip Jakub, sejmsenat2019.pkw.gov.pl [dostęp 2023-08-22].
- ↑ Warszawska Syrenka 2018, www.fencingscore.pl [dostęp 2023-08-23].
- ↑ Filmweb - Izrael zaczął się w Polsce..., www.filmweb.pl [dostęp 2023-08-23].
- ↑ Otwarto nową Izbę Pamięci Gen. Ryszarda Kuklińskiego" (2018), niezalezna.pl [dostęp 2023-08-23].
- ↑ Międzynarodowe seminarium naukowe "Rola i miejsce Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w systemie obronnym państwa w latach 1918-2018", archiwum-cbw.wp.mil.pl [dostęp 2023-08-23].
- ↑ "Głos Polski - tygodnik Polaków w Kanadzie". Prezes Związku Narodowego Polskiego odznaczony Krzyżem Tibi Mater Polonia, archiwum-cbw.wp.mil.pl [dostęp 2023-08-23].
- ↑ Tak dziś wygląda jedyne dziecko Haliny Frąckowiak. Kim jest Filip?, sviva.pl [dostęp 2023-08-22].
Błąd Lua w module „Moduł:Kontrola_autorytatywna”, w linii 571: attempt to index field 'wikibase' (a nil value).
This article "Filip Frąckowiak" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Filip Frąckowiak.
Read or create/edit this page in another language[edytuj]
- Urodzeni w 1980
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Absolwenci warszawskich uczelni
- Radni Warszawy
- Polscy dziennikarze
- Ludzie związani z Radiem Maryja
- Osobowości telewizyjne związane z Telewizją Trwam
- Osobowości telewizyjne związane z TVP
- Polscy samorządowcy
- Polscy politycy
- Polscy publicyści
- Odznaczeni Medalem Pro Patria
