Jerzy Wołosiewicz

Jerzy Wołosiewicz - ur. 27.06.1922 Warszawa, zginął 2.09.1944 Warszawa, pseudonim "Lucyna" (Batalion „Pięść”, Zgrupowanie „Radosław”, 1 kompania "Zemsta" - utworzona z członków Referatu 993/W).

Brat @Aliny Chyczewskiej, Tadeusza Wołosiewicza i Hanny Rembowicz, kuzyn Konstantego Wołosiewicza ("Kostka" - kuriera polskiego ruchu oporu w czasie II wojny światowej).

Syn Wincentego i Bronisławy (z d. Sawickiej). Urodził się 27 czerwca 1922 roku w Warszawie. Uczył się w I Gimnazjum Miejskim, którego z powodu wybuchu wojny, nie zdążył ukończyć.

W 1939 r., gdy Wojsko Polskie zarekwirowało samochody na podwórzu jego rodzinnego domu, zgłosił się ( za zgodą rodziców) jako szofer. Przewoził wówczas, pod bombami, amunicję z Cytadeli na stanowiska oddziałów walczących w obronie Warszawy. W czasie okupacji uczęszczał do szkoły o kierunku technicznym (Wawelberga lub szkoły kolejowej). Brał udział w pracy konspiracyjnej.

W dniu 31 lipca 1944 r., zmobilizowany w ramach II plutonu Batalionu „Pięść” (Zgrupowanie „Radosław”, 1 kompania "Zemsta" (utworzona z członków Referatu 993/W) w miejscu zaproponowanym przez niego (wg relacji Lucjana Wiśniewskiego "Sępa") - szkole kolejowej przy ul. Chmielnej 88, do której to szkoły wcześniej uczęszczał (wg tejże relacji).

Z wybuchem Powstania stawił się na zbiórkę Oddziału A.K. ( batalion "Pięść"). Widoczny jest na fotografii Stefana Bałuka (m.in. w książce: A.Borkiewicz, "Powstanie Warszawskie 1944", Warszawa 1964, ryc. po s.8, "1 sierpnia 1944, godzina 17, zbiórka batalionu "Pięść" na Cmentarzu Ewangelickim"- czwarty od lewej). Walczył na Woli, potem w obronie Starego Miasta.

Dokładne losy Jerzego Wołosiewicza w Powstaniu Warszawskim nie są znane, wiadomo jednak, że został ranny w nogi w czasie wybuchu goliata przy ul. Muranowskiej 2 (wg relacji Zygmunta Szadokierskiego "Puchacza", w tym samym wybuchu poległ "Wrzos" a ranni zostali także "Blendas", "Clive", "Zawierucha", "Sas", "Rumor", "Gil").

Ranny w nogi, leżał w szpitalu przy Długiej 7. Jak wiadomo z relacji jednej z pielęgniarek, rany goiły się dobrze, ale wywiązało się zapalenie płuc. Dnia 2 września 1944 r., kiedy Niemcy zdobyli Stare Miasto, a Powstańcy wycofywali się kanałami, wyprowadzono ze szpitala rannych, którzy mogli się poruszać. Jerzego z powodu jego osłabienia nie można było z sobą zabrać. Niemcy ustawili rannych przy dawnych murach obronnych na Podwalu, naprzeciw ulicy Kilińskiego i tam ich rozstrzelali. Ciała ani grobu Jerzego rodzinie nigdy nie udało się odnaleźć (na Powązkach znajduje się tablica pamiątkowa). Upamiętniony na Murze Pamięci Muzeum Powstania Warszawskiego w Warszawie (kolumna 154 pozycja 68). Odznaczony pośmiertnie Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Armii Krajowej oraz Medalem Wojska.

Źródła:

-wspomnienia Hanny Rembowicz (z d. Wołosiewicz), m.in. w miesięczniku "Nasza historia", nr 7-8 (20-21), lipiec-sierpień 2015

-Ryszard Bielański "Rom" "Prawie życiorys 1939-1956"

-Lucjan Wiśniewski "Sęp", Zygmunt Szadokierski "Puchacz" w "Pamiętniki żołnierzy baonu Pięść" Powstanie Warszawskie"

-A.Borkiewicz, "Powstanie Warszawskie 1944", Warszawa 1964, ryc. po s.8 fot. Stefan Bałuk

-Hanna Kluczyńska - w liście do rodziny J. Wołosiewicza

Strony zewnętrzne:

http://www.1944.pl/powstancze-biogramy/jerzy-wolosiewicz,49860.html

http://wolasewicz.republika.pl/drzewo/drzewo_wolosiewicz.htm