Longin Szparaga

Longin Szparaga (ur. 1953 w Szydłowcu, zm. 10/11 września 2006 w Lublinie) – poeta i teoretyk literatury.

Z Lublinem związany od roku 1975, kiedy znalazł się na studiach polonistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Za swojego mistrza do końca życia uważał prof. Władysława Panasa, wybitnego teoretyka najnowszej literatury polskiej i tropiciela polikulturowości ziemi lubelskiej.

Od jesieni 1976 członek Ogrodu/Ogrodu-2. Odpowiadał w grupie za jej "profil ideowy" – oprócz teorii i pisania wierszy starał się poprowadzić swoich przyjaciół w stronę odpowiedzialności etycznej artysty. Odrzucał romantyczny mit poety-wieszcza, widział na jego miejscu raczej poetę-obywatela, zaangażowanego w walkę z budową społeczeństwa komunistycznego i tworzącego przyjacielsko-sąsiedzkie "grupy oporu" wobec gierkowskich realiów.

Dzięki niemu "Ogród-2" związał się w 1978 r. z Polskim Towarzystwem Higieny Psychicznej i odchodził powoli od literatury pisanej ku improwizowanym podczas spotkań z publicznością przypowieściom, w symboliczny sposób oceniającym upadającą z wolna formację ustrojową. Wspomagał KUL-owskich KOR-owców, potem podziemne struktury "Solidarności" i redakcję "Spotkań". Ze względu na niebywałą konsekwencję twórczości i życia należał do najpopularniejszych postaci polskiej kontrkultury lat 70. XX w.

W 1990 Szparaga wyjechał nad Odrę, by we wsi Namyślin wprowadzać lepiej przystające do zmian, zaszłych po "okrągłym stole", metody nauczania. Działał w nauczycielskiej "Solidarności" i Unii Wolności. Walkę o nowe oblicze szkolnictwa na Ziemi Lubuskiej przegrał i po 10 latach ponownie zamieszkał w Lublinie.

Uczestniczył we wszystkich trzech, wydanych w latach 90., tomikach "Ogrodu/Ogrodu-2". Zmarł na wylew krwi do mózgu.