Olga Ptak
 |
Część zawartości tej strony może naruszać prawa autorskie.
Tekst źródłowy prawdopodobnie pochodzi z: Link do tej strony został dodany do Wikipedia:Lista NPA.
|
| |||||
| |||||
| Data i miejsce urodzenia | 30 czerwca 1984 Rybnik | ||||
| Data śmierci | Błąd Lua w module „Moduł:Wikidane/select”, w linii 93: attempt to index field 'wikibase' (a nil value). | ||||
| Zawód | terapeuta, pedagog, prezeska Fundacji „Kto ukradł jutro?”, pisarka, dziennikarka | ||||
| Współmałżonek | {{{współmałżonek}}} | ||||
{{{nagrody}}}
| |||||
Olga Ptak (ur. 30 czerwca 1984[1] w Rybniku) – terapeutka, pedagożka, logopedka, założycielka i prezeska Fundacji „Kto ukradł jutro?”[1][2], autorka książek, edukatorka teatralna pracująca z dziećmi przedszkolnymi i szkolnymi oraz dziennikarka, scenarzystka[3], krytyk teatralna od 2008 roku publikująca w „Dzienniku Teatralnym”[4], prelegentka ogólnopolskich konferencji naukowych poświęconych zaburzeniom rozwojowym dzieci i młodzieży[5][6].
Edukacja[edytuj]
Ukończyła IV LO im. Mikołaja Kopernika w Rybniku. W 2002 roku otrzymała stypendium Prezesa Rady Ministrów, w 2003 roku Nagrodę Prezydenta Miasta Rybnika za osiągnięcia naukowe[7], natomiast w latach 2004–2008 była stypendystką Uniwersytetu Opolskiego. Jest absolwentką dziennikarstwa i PR na Uniwersytecie Wrocławskim, kulturoznawstwa (specjalność filmoznawczo-teatrologiczna) na Uniwersytecie Opolskim oraz Międzywydziałowego Centrum Kształcenia i Doskonalenia Pedagogicznego w Opolu, po którego ukończeniu uzyskała uprawnienia pedagogiczne, zostając nauczycielem.
Następnie ukończyła studia z zakresu wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, terapii pedagogicznej z elementami rewalidacji osób ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, integracji sensorycznej z diagnozą i terapią dzieci oraz edukacji i rehabilitacji osób z niepełnosprawnością intelektualną, autyzmem i zespołem Aspergera[2]. Jest również logopedką i asystentką rodziny[1][2][8].
Twórczość[edytuj]
Jest autorką scenariusza filmowego „Odwróć się” w reż. Adama Uryniaka[1][9]. Jej artykuły ukazały się w czasopismach takich jak „Quarterly Polish Culture”, „Tygiel kultury”, „Splot”, „Pan Slawista”, „Teatr(L)al”, kinoskop.pl, jednak związana jest przede wszystkim z „Dziennikiem Teatralnym” – jako redaktor prowadzący oddział opolski, a następnie łódzki zrecenzowała około 500 przedstawień, opisywała także liczne festiwale teatralne. Jest także korektorką i redaktorką książek i sztuk teatralnych, m.in. polskich tłumaczeń sztuk Norma Fostera czy pierwszego polskiego wydania książki autorstwa cenionego aktora i reżysera Ryszarda Bolesławskiego („Aktorstwo. Sześć pierwszych lekcji”, ATLAS Stage Productions 2014). Zajmowała się także korektą i redakcją dla czasopism fachowych takich jak „Trading Journal”. W latach 2008–2009 pracowała w Miejskiej Telewizji Opole prowadząc autorski program „Spotkania z kulturą” oraz przegląd wydarzeń tygodnia „Flesz kulturalny”[1].
W latach 2009–2011 była specjalistą ds. promocji Muzeum Tradycji Niepodległościowych w Łodzi, pogłębiając swoje historyczne zainteresowania, poszerzając wiedzę z zakresu historii Łodzi, Ghetto Litzmannstadt i II wojny światowej. Zaprojektowała m.in. katalog wystawy, w której tworzeniu współuczestniczyła – „Nie tylko szablą i karabinem. Szable, busole, manierki żołnierza polskiego 1914-39 na tle innych armii” (eksponaty z kolekcji Tomasza Otrębskiego z Krakowa oraz Adama Lubomira Woźniaka w Łodzi), która została przygotowana z okazji 91. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości.
W roku 2012 ukazała się jej debiutancka książka „Jerzozwierz”[1][10], której bohaterem jest nestor polskiej fotografii Jerzy Lewczyński. Publikacja zawiera m.in. fragmenty niepublikowanych dotąd listów Zdzisława Beksińskiego pisanych do przyjaciela przez niemalże pół wieku, rozmowy z Jerzym Lewczyńskim, anegdoty, dowcipy i wspomnienia, a także fragmenty dziennika autorki, która przez dwa lata porządkowała, opracowywała i katalogowała archiwum domowe fotografa (zdjęcia, zapiski, katalogi, plakaty, wizytówki, notatki oraz listy i karty pocztowe), przekazane następnie do zbiorów muzealnych[1].
W lutym 2015 roku na rynku wydawniczym ukazała się książka zawierająca korespondencję Zdzisława Beksińskiego pt. „Zdzisław Beksiński. Listy do Jerzego Lewczyńskiego” (opracowana i opatrzona wstępem przez Olgę Ptak), która doczekała się dwóch wydań[1][11]. To nie tylko historia ważnej artystycznej przyjaźni, ale także zapis peerelowskiej codzienności, a jakiej przyszło funkcjonować wybitnym twórcom[1][12].
W maju 2019 roku Olga Ptak wydała książkę „Kto ukradł jutro?, czyli dlaczego nie jest jak z obrazka”, która składa się z dwóch części połączonych jedną wspólną obwolutą i ma dwóch narratorów – matkę i dziecko[1][13]. Każde z nich własnym językiem opowiada o swoim, odmiennym świecie[1][14]. Mikroświaty obojga nakładają się na siebie, wzajemnie uzupełniają, nigdy jednak w pełni do siebie nie przystając. To napisana bardzo przystępnym językiem książka dla rodziców, opiekunów, terapeutów, nauczycieli, psychologów, pedagogów i lekarzy wszelkich specjalizacji opiekujących się dziećmi z niepełnosprawnością[1][15].
W czerwcu 2021 roku ukazała się czwarta książka Olgi Ptak „Dźbowieść. My w sPRLowanej codzienności” opowiadająca o mieszkańcach osiedla Kopalni Rud Żelaza „Barbara”, które powstało w latach 50. XX wieku w obecnie peryferyjnej dzielnicy Częstochowy. Narratorką jest mała dziewczynka, która przez wiele lat spędzała w Dźbowie każde wakacje i ferie zimowe, tworząc własny obraz tamtych czasów – obraz mentalny ludzi PRL-u, przeniesionych ze wsi do miast, pełnych sprzeczności i wykluczających się przekonań, fałszujących wspomnienia, ubarwiając szarą rzeczywistość, uczestniczących w religijnych obrzędach, ale wdzięcznych władzy ludowej, usiłujących pogodzić w sobie światy, których pogodzić się nie da[1][16].
W 2023 roku nakładem Państwowego Instytutu Wydawniczego ukazała się kolejna książka tej autorki „Dzień dobry, ja też umieram”[17] zawierająca 15 esejów o śmierci jako jednym z dwóch wielkich tematów kultury i sztuki. Śmierć przez zapominanie, rozpad, bezruch, poświęcenie. Śmierć z wykorzenienia. Umieranie jako istnienie poza czasem. Śmiertelny przemysł i samobójcza determinacja – publikacja zawiera pogłębione, refleksyjne analizy wymienionych i wielu innych sposobów umierania.
Za swoją najważniejszą aktywność zawodową uznaje pracę w Fundacji „Kto ukradł jutro?”, której głównym celem jest działalność na polu terapii, edukacji i rehabilitacji osób (w szczególności dzieci), dotkniętych niepełnosprawnością, zaburzeniami rozwojowymi i wykluczeniem społecznym oraz ich rodzin[1][18].
Zainteresowania[edytuj]
Pasją Olgi Ptak jest kryminalistyka, nauki penalne i pokrewne. Ukończyła 12 certyfikowanych kursów w Centrum Kryminalistyki i Medycyny Sądowej[1][2] z zakresu prawnokarnych i kryminalistycznych aspektów zaburzeń preferencji seksualnych, kryminalistycznej i sądowo-lekarskiej rekonstrukcji zdarzenia i aspektów śmierci człowieka, specyfiki działania sprawców zabójstw i ich postępowania ze zwłokami, procesowo-kryminalistycznych aspektów oględzin miejsca zdarzenia, kryminalistycznej i kryminologicznej analizy zabójstw dokonanych przez nieletnich, kryminalistycznych i kryminologicznych aspektów przestępstw na tle seksualnym, kryminalistycznych i kryminologicznych aspektów poszukiwania osób zaginionych, analizy zabójstw seryjnych, zabójstw dokonywanych przez kobiety oraz interdyscyplinarnej problematyki samobójstw[1].
Przypisy[edytuj]
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 Olga Ptak, Lubimyczytać.pl [dostęp 2022-06-25] (pol.).
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Olga Ptak, Akademia Górnośląska [dostęp 2022-06-25] (pol.).
- ↑ Olga Ptak, Filmweb [dostęp 2023-05-11] (pol.).
- ↑ Olga Ptak, dziennikteatralny.pl [dostęp 2021-06-06].
- ↑ Niepełnosprawność w humanistycznym zwierciadle – [Zakończona – 2022-05-19], unikonferencje.pl [dostęp 2023-05-11].
- ↑ Neuroróżnorodni. Konferencja, Akademia Górnośląska.
- ↑ Sylwia Woloch, Dziecko z autyzmem ✔️ | Portal lifestylowy Miasto Kobiet, Miasto kobiet, 1 kwietnia 2021 [dostęp 2022-06-25] (pol.).
- ↑ Spotkanie autorskie z Panią Olgą Ptak – 22 października 2022, Biblioteka Pedagogiczna w Trzebnicy [dostęp 2023-05-11].
- ↑ Odwróć się.
- ↑ Olga Ptak. Jerzozwierz, Czytelnia sztuki [dostęp 2021-06-06].
- ↑ Historia pewnej znajomości. Rozmowa z Olgą Ptak, katowice.wyborcza.pl [dostęp 2021-06-06].
- ↑ Zdzisław Beksiński, „Listy do Jerzego Lewczyńskiego”, Culture.pl [dostęp 2021-06-06] (pol.).
- ↑ Ilona Klimek, Nagle i nie po kolei, Miesięcznik Znak, 1 lipca 2020 [dostęp 2022-06-25] (pol.).
- ↑ Gdyby nie pani Krysia, Leon by dziś nie mówił. Mama mówi: „nienawidzę bezsilności”, katowice.wyborcza.pl [dostęp 2021-06-06].
- ↑ Kto ukradł jutro?, albus.poznan.pl [dostęp 2021-06-06].
- ↑ Dźbowieść, Olga Ptak, Dom Wydawniczy Księży Młyn [dostęp 2021-06-06].
- ↑ Dzień dobry, ja też umieram, Państwowy Instytut Wydawniczy.
- ↑ Telewizja Polska S.A, Oswoić nieznane. Światowy Dzień Świadomości Autyzmu, katowice.tvp.pl [dostęp 2023-05-11] (pol.).
Błąd Lua w module „Moduł:Kontrola_autorytatywna”, w linii 571: attempt to index field 'wikibase' (a nil value).
This article "Olga Ptak" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Olga Ptak.
