Steven E. Koonin
| ||
| ||
| Państwo | WD: {{#property:P17}} | |
| Data i miejsce urodzenia | 12 grudnia 1951 Brooklyn, Nowy Jork | |
| profesor | ||
| Specjalność: fizyka teoretyczna | ||
| Alma Mater | California Institute of Technology, Massachusetts Institute of Technology | |
| Stanowisko | Dyrektor Centrum Nauki i Postępu Miejskiego na Uniwersytecie Nowojorskim | |
| Okres zatrudn. | 2012–2018 | |
Steven E. Koonin (ur. 12 grudnia 1951 w Brooklyn) – amerykański fizyk i klimatolog. Założyciel i były dyrektor Centrum Nauki i Postępu Miejskiego na Uniwersytecie Nowojorskim, oraz były podsekretarz ds. nauki. W latach 2004–2009 główny naukowiec koncernu naftowego BP. Jego badania skupiają się na nauce o klimacie i technologiach energetycznych[1]. Autor bestsellera o klimacie.
Biografia[edytuj]
Uzyskał tytuł licencjata z fizyki w California Institute of Technology w 1972 r. i tytuł doktora fizyki teoretycznej na Massachusetts Institute of Technology (MIT) w 1975 r.[2]. W latach 1975-2006 był profesorem fizyki teoretycznej w California Institute of Technology, a przez ostatnie dziewięć lat pełnił funkcję wiceprezesa i rektora Instytutu[2].
Jako główny naukowiec w BP (British Petroleum Company) od 2004 r. do początku 2009 r. opracował długoterminową strategię technologiczną dotyczącą alternatywnych i odnawialnych źródeł energii[3]. Zarządzał uniwersyteckimi programami badawczymi firmy i odegrał kluczową rolę w utworzeniu Energy Biosciences Institute[2].
W latach 2009–2011 był drugim podsekretarzem ds. nauki w Departamencie Energii Stanów Zjednoczonych, w administracji Baracka Obamy, gdzie kierował inauguracyjnym Czteroletnim Przeglądem Technologii[1]. Zapewniał doradztwo techniczne w różnych kwestiach związanych z bezpieczeństwem jądrowym[3].
Od 2012 roku profesor informacji, zarządzania i nauk operacyjnych na Uniwersytecie Nowojorskim[4]. Od 2014 do 2019 roku był przewodniczącym komisji wydziałowej United States National Academies[5]. Profesor inżynierii lądowej i miejskiej z Tandon School of Engineering[6].
W latach 2012-2018 dyrektor Centrum Nauki i Postępu Miejskiego (CUSP) w Uniwersytecie Nowojorskim[2].
W 2021 roku została opublikowana jego bestsellerowa książka o klimacie – Unsettled: What Climate Science Tells Us, What It Doesn't i Why It Matters[1] – przetłumaczona na język polski pt. „Kryzys klimatyczny?”.
Nagrody[edytuj]
W 1985 r. otrzymał Nagrodę Humboldta, a w 1998 r. Nagrodę Ernesta Orlando Lawrence’a od Departamentu Energii za „szeroki wpływ na fizykę jądrową wielu ciał, astrofizykę i różne pokrewne dziedziny, w których stosowanie wyrafinowanych metod numerycznych jest niezbędne"[3]. W 2023 roku otrzymał nagrodę Barry Prize za wybitne osiągnięcia intelektualne od Amerykańskiej Akademii Nauk i Literatury[7].
Członkostwo[edytuj]
Oprócz Narodowej Akademii Nauk jest członkiem i byłym przewodniczącym grupy badawczej JASON, która rozwiązuje problemy techniczne dla rządu USA, związane z bezpieczeństwem narodowym. Od 2014 roku jest członkiem zarządu Instytutu Analiz Obronnych (IDA) w Waszyngtonie, a obecnie jest członkiem Rady Zarządczej Lawrence Livermore National Laboratory. Pełnił podobne funkcje w laboratoriach krajowych Los Alamos, Sandia, Brookhaven i Argonne[1].
Jest członkiem Council on Foreign Relations, oraz członkiem American Physical Society, Amerykańskiego Towarzystwa Postępu Naukowego i Amerykańskiej Akademii Sztuk i Nauk, a także byłym członkiem Komisji Trójstronnej[3].
Inne osiągnięcia[edytuj]
Jest autorem klasycznego podręcznika Computational Physics z 1985 r. i opublikował około 200 recenzowanych artykułów z dziedzin fizyki i astrofizyki, obliczeń naukowych, technologii i polityki energetycznej, oraz nauk o klimacie[1].
Poglądy na klimat[edytuj]
Za prezydentury Donalda Trumpa proponował zorganizowanie debaty klimatycznej i argumentował, że „pewne wady” działań klimatycznych przeważają nad „niepewnymi” korzyściami[8]. Twierdzi, że wpływ człowieka na klimat jest zbyt niepewny i może być zbyt mały, aby zasługiwał na kosztowne działania mające na celu ograniczenie zużycia paliw kopalnych. Jego zdaniem społeczeństwo będzie w stanie przystosować się do ocieplenia[8].
Pozostaje zdecydowanym zwolennikiem rozwiązań energetycznych i środków adaptacyjnych dostosowanych do lokalizacji, zauważając, że strategia ogólnoświatowa nie jest rozwiązaniem[5].
Przypisy[edytuj]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Steven Koonin, Hoover Institution [dostęp 2023-12-23] (ang.).
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Steven Koonin | NYU Tandon School of Engineering, engineering.nyu.edu [dostęp 2023-12-23] (ang.).
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Steven E. Koonin, Energy.gov [dostęp 2023-12-23] (ang.).
- ↑ Koonin, Steven E., history.aip.org [dostęp 2023-12-23].
- ↑ 5,0 5,1 Whitney Jennings, Steven E. Koonin, Stern Strategy Group [dostęp 2023-12-23] (ang.).
- ↑ Unsettling Climate Science | Claremont McKenna College, www.cmc.edu [dostęp 2023-12-23] (ang.).
- ↑ The American Academy of Sciences and Letters honors former CUSP director for distinguished intellectual achievement | NYU Tandon School of Engineering, engineering.nyu.edu [dostęp 2023-12-23] (ang.).
- ↑ 8,0 8,1 Katelyn Weisbrod, A New Book Feeds Climate Doubters, but Scientists Say the Conclusions are Misleading and Out of Date, Inside Climate News, 4 maja 2021 [dostęp 2023-12-23] (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj]
- James Pethokoukis: What Do We Know About Climate Change? My Long-read Q&A with Steven Koonin (ang.). American Enterprise Institute, 2021. [dostęp 2023-12-23].
Błąd Lua w module „Moduł:Kontrola_autorytatywna”, w linii 571: attempt to index field 'wikibase' (a nil value).
This article "Steven E. Koonin" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Steven E. Koonin.
