Susana Parrado
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 29 maja 1952 Montevideo | |
| Data i miejsce śmierci | 21 października 1972 Andy | |
| Miejsce spoczynku | Fuerza Aérea Uruguaya 571 Memorial | |
Susana Parrado (ur. 29 maja 1952 w Montevideo, zm. 21 października 1972 w Andach) – urugwajska dziewczyna, ofiara katastrofy lotu Fuerza Aérea Uruguaya 571. Stała się wraz ze swoim bratem Fernando symbolem wzorowego rodzeństwa i bezgranicznej miłości w obliczu tragedii.
Życiorys[edytuj]
Była najmłodszym dzieckiem przedsiębiorcy Selera Parrado i Eugenii z Dolgayów. Miała dwoje rodzeństwa: siostrę Gracielę (ur. 1947) i brata Fernando (ur. 1949). Od wczesnego dzieciństwa stworzyła wyjątkową więź z bratem. Gdy byli młodsi, czuwał nad nią, gdy bawiła się na plaży, a gdy dorastali – towarzyszył jej w wyjściach ze znajomymi[1]
Ukończyła szkołę Colegio Jesús María. W wieku 16 lat wyjechała na roczną wymianę uczniowską do Stanów Zjednoczonych, podczas której mieszkała i uczęszczała do szkoły na Florydzie[1].
12 października 1972 znalazła się wraz z matką na pokładzie samolotu, którym drużyna rugby, w której grał jej brat, udawała się na wyjazd sparingowy do Chile. W trakcie lotu siedziała w lewym rzędzie siedzeń, przy oknie, obok matki. Po południu samolot musiał lądować w Mendozie w Argentynie z powodu złych warunków pogodowych. Lot kontynuowano nazajutrz, 13 października. Dwadzieścia minut przed planowanym lądowaniem w Santiago samolot rozbił się o bezimienne wzniesienie w pobliżu wulkanu Tinguiririca. Początkowo wydawało się, że dziewczyna odniosła tylko lekką ranę na czole, jednak szybko ujawniły się objawy poważnych obrażeń wewnętrznych. Parrado nie mogła się ruszać, z trudem wypowiadała słowa i krótkie zdania. Została przeniesiona na tył samolotu, gdzie układano ciężej rannych. Odkąd trzeciego dnia po katastrofie jej brat odzyskał przytomność, opiekował się nią przez cały czas. Początkowo była przytomna, choć rozbita, ale z czasem jej przytomność uległa ograniczeniu i nie poznawała nawet własnego brata. Zmarła w jego ramionach wieczorem 21 października, ósmego dnia po wypadku. Kolejnego dnia Fernando pochował ją w śniegu, zabrawszy jej płaszcz, zegarek i naszyjnik. Dwa ostatnie eksponowane są w Museo Andes 1972[1][2].
20 stycznia 1973 spoczęła w zbiorowym grobie ofiar katastrofy[3].
Szczególna relacja Susany i Fernando sprawiła, że stali się oni wzorem rodzeństwa, a Fernando symbolem poświęcenia dla umierającej siostry[2].
W amerykańskim filmie katastroficznym Alive, dramat w Andach z 1993 w jej rolę wcieliła się Ele Keats[4], natomiast w powstającym polskim dramacie rodzinnym Parrado: Historia jednej rodziny – Dagmara Nałęcz-Łuczyńska[5].
Przypisy[edytuj]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Fernando Parrado: Miracle in the Andes: 72 Days on the Mountain and My Long Trek Home. Nowy Jork: Broodway Books, 2006. ISBN 978-1-4000-9769-2.
- ↑ 2,0 2,1 Piers Paul Read: ¡Viven!: la tragedia de los Andes. Noguer, 1974. ISBN 978-842790839-0.
- ↑ Memories (ang.). viven.com.uy. [dostęp 2018-04-12].
- ↑ Überleben (Alive) (niem.). omdb.org. [dostęp 2018-06-14].
- ↑ The Parrados: The story of one family (niem.). omdb.org. [dostęp 2018-06-14].
This article "Susana Parrado" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Susana Parrado.
