Wanda Kapuścińska

	Wanda Kapuścińska; Nina
	Wanda Kapuścińska; Nina
Data i miejsce urodzenia	10 lipca 1928 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	3 stycznia 1997 ; Warszawa
Zawód, zajęcie	lekarka
	[[commons:Błąd Lua w module „Moduł:Wikidane”, w linii 17: attempt to index field 'wikibase' (a nil value).\|Multimedia w Wikimedia Commons]]

Wanda Kapuścińska, ps. Nina (ur. 10 lipca 1928 Warszawie, zm. 3 stycznia 1997 tamże) – polska lekarka, powstańczyni warszawska, podporucznik rezerwy Wojska Polskiego^[1].

Biogram[edytuj]

W okresie międzywojennym uczęszczała do Szkoły Powszechnej nr 98. W niej wstąpiła do Związku Harcerstwa Polskiego. W latach 1941-44 uczęszczała na tajne komplety w II Miejskim Gimnazjum Żeńskim im. J. Kochanowskiego, gdzie współorganizowała koła samokształceniowe. Związała się wtedy z tajną organizacją młodzieżową Związku Syndykalistów Polskich (ZSP), w skład której wchodziła młodzież nie należącą do organizacji bojowych^[1].

W czerwcu 1944 została zaprzysiężona na rotę Armii Krajowej i przydzielona jako łączniczka do 104. kompanii Związku Syndykalistów Polskich.

8 sierpnia 1944 została wysłana poza Warszawę z misją potwierdzenia działań partyzanckich w rejonie Słodowa. Nie udaje jej się jednak powrócić na Stare Miasto Podczas drogi powrotnej zostaje przepędzona przez oddziały niemieckie. Ostatecznie utyka w rejonie ul. Przasnyskiej, skąd zostaje ewakuowana przez Niemców wraz z ludnością cywilną. Przez kilka dni przebywa we wsi Klaudyn, skąd udaje jej się nawiązać kontakt z oddziałami Grupy „Kampinos”. Funkcję łączniczki pełni do 16 października 1944. Stacjonuje w miejscowości Placówka^[1].

Jej siostra Halina Kapuścińska ps. Maryna również była łączniczką 104. kompanii ZSP na Starym Mieście. Zginęła w szpitalu przy ul. Długiej 7 po zajęciu dzielnicy przez oddziały niemieckie^[2].

Po wojnie[edytuj]

W 1946 zdała maturę w Liceum Żeńskim im. Królowej Wandy w Krakowie. W latach 1946-1952 studiowała na Akademii Medycznej w Łodzi. Następnie pracowała jako asystent w Zakładzie Anatomii Patologicznej Akademii Medycznej i jako wolontariusz w Klinice Pediatrii. W 1955 została przeniesiona służbowo do Warszawy, gdzie objęła funkcję anatoma-patologa Zespołu Klinik Dziecięcych Akademii Medycznej, organizując i kierując do roku 1970 pracownią anatomo-patologiczną w szpitalu dziecięcym przy ul. Litewskiej. 17 grudnia 1957 awansowano ją do stopnia podporucznika rezerwy^[1].

W 1966 uzyskała tytuł doktora nauk medycznych. W latach 1970-1981 pracowała na Wojskowej Akademii Technicznej jako kierowniczka Samodzielnej Pracowni Zastosowań Laserów w Medycynie, gdzie brała udział w opracowaniu laserowych urządzeń dla okulistyki, laryngologii i chirurgii. Została zwolniona z pracy na przełomie 1981/1982 i przeszła na wcześniejszą emeryturę. Było to spowodowane jej członkostwem w NSZZ „Solidarność”. W późniejszych latach współpracowała z „Tygodnikiem Solidarność”, Fundacją Inicjatyw Międzynarodowych i Biurem Poselskim Tadeusza Mazowieckiego^[1].