Andrzej Ketterley

Andrzej Ketterley (ang. Andrew Ketterley) - postać z serii książkowej Opowieści z Narnii brytyjskiego pisarza fantasy C.S. Lewisa.

Szalony wuj Digory’ego, wysoki i bardzo chudy mężczyzna, o gładko ogolonej twarzy i ostro zakończonym nosie. Ma jasne, błyszczące oczy, a na głowie wielką czuprynę siwych włosów. Mieszka na poddaszu, w starym, angielskim domu, wraz ze swoją siostrą Letycją i chorą matką Digory’ego. Jest niedoszłym czarodziejem. Jego matką chrzestną była ponoć ostatnia z żyjących czarownic, która przed śmiercią wręcza mu magiczną szkatułkę. Andrzej obiecuje, że po jej śmierci zniszczy ów tajemniczy przedmiot, jednak w rzeczywistości ma zupełnie inne plany. W ukryciu, na swoim poddaszu, organizuje małe laboratorium, w którym zagłębia tajniki magii.

Płaci za to utratą zdrowia, gdyż jak sam mówi, musiał poznać „pewnych diabelskich, dziwnych osobników”. Jest on przykładem człowieka, który oddaje swoją duszę, w zamian za poznanie i władzę. W tajemniczej szkatułce odnajduje suchy pył, z którego tworzy magiczne pierścienie, umożliwiające podróże po innych światach. Nie wypróbowuje ich jednak sam. Namawia do tego dzieci: Digory’ego i Polę, gdyż siebie uważa za naukowca, którego życie jest zbyt cenne, aby narażać je na jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Kiedy dzieci wracają z tajemniczej podróży wraz z potężną Czarownicą, wuj Andrzej jest w siódmym niebie. Czarodziej zmuszony jest uznać wyższość swojego nowego gościa, usługuje mu bez słowa sprzeciwu - po pierwsze z obawy przed mocą magiczną, którą dysponuje tajemnicza przybyszka, a po drugie dlatego, że się w niej zwyczajnie podkochuje. Przez dziwny zbieg okoliczności, wuj Andrzej, wraz z dziećmi, Czarownicą Jadis, dorożkarzem i jego koniem, przenoszą się z Londynu, do Lasu Między Światami, a następnie trafiają na sam początek historii Narnii, konkretnie na chwilę przed tym jak zostaje stworzona. Nie jest to odpowiednie miejsce dla człowieka pokroju Andrzeja, a nawet dla samej wielkiej Czarownicy, królowej Charnu, która w niewytłumaczalny sposób traci tutaj część swojej mocy. Mówiące zwierzęta, stworzone przez Aslana, pomyłkowo biorą Andrzej za „WLAZŁO”, czyli coś złego, o czym wspominał Lew i coś, co trzeba niezwłocznie usunąć z Narnii. Ponieważ jednak nie są pewne, a sam zainteresowany mdleje z wrażenia (gdyż wskutek swojego niedowiarstwa, zamiast normalnych głosów, słyszy tylko ryki dzikich zwierząt), chcą go zasadzić jak roślinę. Ośmieszony, przerażony i brudny mag, wraca w końcu do Londynu. Od tej pory przestaje już bawić się magią, a tuż przed śmiercią staje się nawet milszy i mniej samolubny, chociaż ciągle wspomina swoją niespełnioną miłość – Czarownicę Jadis.