Bolesław Wizor
Bolesław Wizor (ur. 18 marca 1905 r. w Chruszczobrodzie, zm. w Kozielsku 4 kwietnia 1940 r.) – kapitan audytor Wojska Polskiego, wiceprokurator Okręgowego Sądu Wojskowego przy DOK-I w Warszawie, ofiara zbrodni katyńskiej[1].
Pochodzenie i kariera[edytuj]
Syn Józefa i Ludwiki z domu Kozioł, urodził się 18 marca 1905 r. w Chruszczobrodzie w powiecie będzińskim w rodzinie robotniczej. Oprócz niego w domu rodzinnym wychowywało się czworo rodzeństwa. Rodzina sympatyzowała z ruchem robotniczym, zwłaszcza z PPS. Starszy brat Bolesława, Jan, walczył w latach 1919-1920 w wojnie polsko-bolszewickiej, a następnie jako kapral nadterminowy służył w 5. Pułku Saperów w Przemyślu.
Bolesław, po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do Gimnazjum Męskiego Towarzystwa „Szkoła Średnia” w Zawierciu, w którym w czerwcu 1926 r. złożył egzamin dojrzałości. 12 lipca 1927 r. powołany do odbycia służby wojskowej, którą rozpoczął w 21. Pułku Artylerii Lekkiej w Bielsku-Białej. Ze względu na średnie wykształcenie już 24 lipca 1927 r. przeniesiono go do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, gdzie 15 października 1927 r. złożył przysięgę wojskową. Podchorążówkę ukończył 3 kwietnia 1928 r. z wynikiem bardzo dobrym oraz szóstą lokatą na roku, podejmując zarazem decyzję o pozostaniu w wojsku. Końcowe rezultaty pozwoliły mu na kontynuowanie nauki w toruńskiej Szkole Podchorążych Artylerii, po uprzednim odbyciu praktyki dowódczej na stanowisku dowódcy działonu w 23. Pułku Artylerii Lekkiej w Będzinie.
Naukę w Toruniu rozpoczął 15 października 1928 r. W trakcie studiów odbył kolejną praktykę w 17. Pułku Artylerii Lekkiej w Gnieźnie. Tam, 5 września 1929 r., w trakcie zajęć poligonowych uległ nieszczęśliwemu wypadkowi. Na skutek wadliwego działania petardy lontowej stracił lewą dłoń. W rezultacie, na mocy orzeczenia Wojskowej Komisji Lekarskiej przy DOK-VII w Poznaniu, uznany został za niezdolnego do służby wojskowej. Od powyższej decyzji Bolesław Wizor odwołał się ze skutkiem pozytywnym – komendant szkoły płk Henryk Kreiss zezwolił mu na kontynuowanie nauki, w efekcie czego, po zdaniu egzaminów końcowych, 15 sierpnia 1930 r. został on promowany na pierwszy stopień oficerski.
Po promocji oficerskiej służbę objął w 14. Wielkopolskim Pułku Artylerii Lekkiej. Pomimo bardzo dobrych opinii służbowych, podkreślających jego walory intelektualne, zaangażowanie i sumienność, z uwagi na trudności w pełnieniu służby, jakie sprawiała mu niepełnosprawność, w sierpniu 1931 r. przeniesiony został do Korpusu Oficerów Uzbrojenia i oddelegowany na studia prawnicze. Ukończył je w 1935 r. na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując tytuł magistra praw. W tym czasie awansował także do stopnia porucznika i jako prawnik rozpoczął pracę na stanowisku aplikanta w Wojskowym Sądzie Okręgowym nr 1 w Warszawie. 9 września 1936 r. złożył egzamin sędziowski. Jego praca pisemna pt. „Obrona konieczna, stan wyższej konieczności, działanie w przypadku ostatniej potrzeby” uzyskała ocenę bardzo dobrą.
W 1937 r. przeniesiony został do Korpusu Audytorów, obejmując 14 maja 1938 r. funkcję wiceprokuratora Wojskowego Sądu Okręgowego przy DOK-I w Warszawie. Na stanowisku tym pozostał do wybuchu wojny, awansując 19 marca 1938 r. do stopnia kapitana. Za swoją działalność odznaczony brązowym medalem „Za długoletnią służbę” oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Życie rodzinne[edytuj]
Żonaty z Zofią z domu Kurek, związek małżeński zawarł 22 kwietnia 1935 r. w Zakopanem. Miał dwoje dzieci: córkę Krystynę (ur. 1936 r.) oraz syna Tomasza (ur. 1939 r.). Do wybuchu wojny rodzina mieszkała w Warszawie, w kamienicy przy placu Inwalidów 3.
Okoliczności śmierci[edytuj]
Po wybuchu wojny Bolesław Wizor został ewakuowany na wschodnie tereny Rzeczypospolitej. W trakcie podróży na wschód widziany był m.in. w pociągu relacji Wilno-Turmont, gdzie spotkał go kolega z czasów szkolnych. W niewyjaśnionych okolicznościach trafił w ręce wojsk sowieckich, po czym został uwięziony wraz z innymi polskimi oficerami w obozie w Kozielsku. Jedynym i ostatnim znakiem życia był wysłany przez niego na początku 1940 r. list do brata.
Przez długi czas nazwisko Bolesława Wizora nie figurowało na żadnej z list ofiar wojennych. Dowodów na jego śmierć dostarczyły dopiero dokumenty przekazane przez ZSRR stronie polskiej w 1990 r., gdzie na 400. stronie Listy Kozielskiej znalazł się zapis: Bolesław Józefowicz WIZOR, nr akt 2523, 4 kwietnia 1940 r. Datę tę przyjmuje się dziś za datę rozstrzelania w Lesie Katyńskim[2].
Przypisy[edytuj]
- ↑ BETA Księgi Cmentarne, ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2020-09-13].
- ↑ Dariusz Wizor, Oficerowie WP zamordowani przez stalinizm. Kapitan Bolesław WIZOR, „"Polska Zbrojna" nr 87 (389)”, 5 maja 1992, ISSN 01379402.
This article "Bolesław Wizor" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Bolesław Wizor.
