Fornost

Fornost (sin. Północna forteca; Fornost Erain, Północna forteca królów^[1]) – miasto ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Wspominają o nim bohaterowie Władcy Pierścieni. Informacje na temat historii tego miasta znajdują się w Dodatkach do powieści. Wzmiankowane jest też w Silmarillionie. Fornost jest zaznaczony i podpisany na mapach Śródziemia dołączonych do powieści^[2].

W angielskim oryginale – Fornost / Fornost Erain / Norbury / Norbury of the Kings / Deadmen’s Dike
Przekład Marii Skibniewskiej – Fornost / Fornost Erain / Norbury / Północny Gród Królów / Szaniec Umarłych
Przekład Jerzego Łozińskiego – Fornost / Fornost Erain / Gród Królów / Królewski Gród Północy / Trupia Dolina
Przekład Marii Cezarego Frąców – Fornost / Fornost Erain / Norbury / Północna Stolica Królów / Szaniec Umarłych

Było to miasto w Arnorze, położone na stokach Północnych Wzgórz. Założone zostało najpewniej przez Elendila w 3320 roku Drugiej Ery. Przez następne stulecia było drugim (po stolicy Annúminas) co do ważności ośrodkiem Północnego Królestwa. Z biegiem czasu jego znaczenie rosło, podczas gdy stolica podupadała. W związku z tym po podziale Arnoru (861 rok Trzeciej Ery) król Amlaith, władca Arthedainu, uczynił Fornost nową siedzibą monarszą. To warowne miasto przez długi czas broniło się przed kolejnymi atakami Angmaru. Przechowywano tam też dwa palantíry – Kryształ Annúminas i Kryształ Amon Sûl.

Fornost został ostatecznie zdobyty przez armię Angmaru w 1974 roku. Przez następny rok miasto było siedzibą Czarnoksiężnika. Został on jednak pokonany w 1975 roku przez armię zachodu w bitwie stoczonej w pobliżu Fornostu. Mimo tego zwycięstwa, jako że nie wskrzeszono królestwa Arnoru, miasto popadło w całkowitą ruinę. Ludzie (z wyjątkiem Strażników Północy) przestali się tam zapuszczać, twierdząc, że jest to miejsce nawiedzane przez upiory. Nazywano je w tym czasie Szańcem Umarłych.

Tak stan trwał do końca Trzeciej Ery. Dopiero (najpewniej od 15 roku Czwartej Ery) król Elessar rozpoczął odbudowę miasta i przywrócił mu dawną świetność. Odtąd było zapewne ważnym ośrodkiem Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru.

W języku westron zwano je też Północnym Grodem Królów i Norbury.

Przypisy[edytuj]

↑ „Fornost” i „Fornost Erain” (w:) A. Kubala, Przewodnik po nazwach miejscowych Śródziemia czyli Tłumaczenie i etymologia nazw miejscowych Śródziemia Trzeciej i Czwartej Ery według J.R.R. Tolkiena, Warszawa 2003, s. 59. Wcześniejszą formę nazwy miasta, Osforod (Północny gród), podaje K.W. Fonstad na podstawie informacji z Historii Śródziemia, patrz. K.W. Fonstad, Atlas Śródziemia, przeł. Tadeusz A. Olszański, Warszawa 2007, s. 210.
↑ Zobacz: J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, tom 1 Drużyna Pierścienia, przeł. Maria Skibniewska, Warszawa 2002, s. 536.

Bibliografia[edytuj]

J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, przeł. Maria Skibniewska, Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, Warszawa 2002, ISBN 83-7319-172-0
J.R.R. Tolkien, Silmarillion, wyd. 10, przeł. Maria Skibniewska, Wydawnictwo Amber, Warszawa 2004, ISBN 83-241-1515-3
Karen Wynn Fonstad, Atlas Śródziemia, wyd. 2, przeł. Tadeusz A. Olszański, Wydawnictwo Amber, Warszawa 2007, ISBN 978-83-241-2845-7
ArkadiuszA. Kubala ArkadiuszA., Przewodnik po nazwach miejscowych Śródziemia czyli Tłumaczenie i etymologia nazw miejscowych Śródziemia Trzeciej i Czwartej Ery według J.R.R. Tolkiena, Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2003, ISBN 83-241-1143-3, OCLC 749231724 .