Ireneusz Boliński
Ireneusz Boliński – (ur. 20 października 1924 w Częstochowie, zmarł 12 kwietnia 1993) – polski adwokat, żołnierz batalionów szturmowych RP, kapitan, a następnie major w Ludowym Wojsku Polskim, oficer śledczy w Wojskach Wewnętrznych (później Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego), obrońca wojskowy, sekretarz POP PZPR, dziekan Okręgowej Rady Adwokackiej w Białymstoku.
Życiorys[1][edytuj]
Ireneusz Boliński urodził się w rodzinie inteligenckiej. Do rozpoczęcia II wojny światowej w 1939 r. udało mu się ukończyć dwie klasy gimnazjum, później kontynuował naukę w ramach tajnego nauczania. W 1941 złapany i wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Po kilku miesiącach zbiegł i rozpoczął służbę w batalionach szturmowych RP. Po wojnie ukończył liceum w Częstochowie.
W styczniu 1945 pełnił rolę funkcjonariusza częstochowskiego Urzędu Bezpieczeństwa. Tego samego roku wstąpił, jako ochotnik, do Ludowego Wojska Polskiego – uzyskał stopień kapitana, później awansowany na majora. Między 1945 a 1946 służył jako oficer śledczy, następnie służył w prokuraturze w Wojskach Wewnętrznych (Korpusie Bezpieczeństwa Wewnętrznego).
Od 1946 prokurator wojskowy, a po listopadzie 1952 obrońca wojskowy. W 1953 przeniesiony do rezerwy. W dniu 25 marca 1953 zwolniony z wymogu ukończenia studiów wyższych przez Ministra Sprawiedliwości i z dniem 2 kwietnia 1953 wpisany na listę adwokatów. Został pracownikiem i wieloletnim kierownikiem Zespołu Adwokackiego nr 2, skupiającego obrońców przed sądami wojskowymi. Także sekretarz POP PZPR w Izbie Białostockiej.
Powołany jako członek Komisji Szkolenia Ideologicznego w Wojewódzkiej Radzie Adwokackiej (1956), członek Zarządu Funduszu Socjalnego (1961), jeden z członków Komisji programowej powołanej do opracowania monografii adwokatury białostockiej (1963). Między 1972 a 1983 Dziekan Wojewódzkiej Rady Adwokackiej, od 1983 członek Zespołu Wizytatorów. W 1990 wszczęto wobec niego postępowanie dyscyplinarne związane z jego działalnością jako prokurator wojskowy, które nie zostało zakończone z powodu jego śmierci w 1993 r.[2]
Odznaczenia[1][edytuj]
- Medal "За победу" (1945)
- Srebrny Medal "Na Polu Chwały" (1946)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1946)
- Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny (1946)
- Odznaka Grunwaldzka (1946)
- Krzyż Walecznych (1949)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
- Złoty Krzyż Zasługi (1959)
- Odznaka Tysiąclecia (1964)
- Odznaka "Zasłużony Białostocczyźnie" (1972)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1972)
Przypisy[edytuj]
- ↑ 1,0 1,1 Piotr Fiedorczyk, Izba Adwokacka w Białymstoku 1951 - 2011, 2011.
- ↑ Adam Redzik, Tomasz J. Kotliński, Historia adwokatury, Naczelna Rada Adwokacka, 2018, ISBN 978-83-948277-1-7, OCLC 1022813226 [dostęp 2022-02-22].
Bibliografia[edytuj]
- P. Fiedorczyk, P. Kowalski, Izba Adwokacka w Białymstoku 1951 – 2011, Warszawa 2011, Adwokatura Polska.
- A. Redzik, T. J. Kotliński, Historia Adwokatury, Naczelna Rada Adwokacka, Ośrodek Badawczy Adwokatury im. Witolda Bayera, Redakcja "Palestry", Warszawa 2012.
This article "Ireneusz Boliński" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Ireneusz Boliński.
