Józef Woronicz (ksiądz)

Józef Woronicz herbu Pawęża (ur. 28 sierpnia 1882 w Kosowcach (Winnica), zm. 30 marca 1937 w Kerczu) – ksiądz w diecezji łucko-żytomierskiej.

Biografia[edytuj]

Pochodził z arystokratycznej rodziny Woroniczów. Ojciec Jan Woronicz był właścicielem Nosówki na Podolu, matka: Maria Rabsztyńska. Dziadkowie: Antoni Woronicz, dziedzic Prawutyna i Ludwika Ledóchowska. W 5-tym stopniu bratanek prymasa Jana Pawła Woronicza.

Po uzyskaniu matury w gimnazjum klasycznym przez rok studiował na Uniwersytecie Kijowskim, po czym wstąpił do seminarium duchownego w Żytomierzu i przez dwa lata odbywał dalsze studia na Uniwersytecie w Innsbrucku w Austrii. Proboszcz licznych parafii: Buczki, Uszomierz, Wieleźniki, Emilczyn, Barasze, Didowszczyzna, Nowosielica, Brusiłów, Chodorków w dekanacie Skwira, Topory, Leszczyn koło Żytomierza, Jałowicze k. Łucka (1918), Tiereszki (1915), były wikariusz parafii katedralnej w Żytomierzu (1910), Gniewań–Witawa (1909). Wicedziekan skwirski.

Aresztowany około 25 kwietnia 1929 roku. Zwolniony w styczniu 1930 r. po zapłaceniu haraczu 1,000 rubli. Ponownie aresztowany 29 sierpnia 1933 r. wraz z grupą katolickiego duchowieństwa. Przetrzymywany w więzieniu w Kijowie. Tam torturowany. 24 września 1934 r. za „szpiegostwo na rzecz Polski” skazany na lata niewolniczej pracy przymusowej. Przewieziony do więzienia w Jarosławiu, a potem więziony w obozie koncentracyjnym KarŁag koło Karagandy. W sierpniu 1936 r. na zesłaniu w Sewastopolu. Zwolniony 4 grudnia 1936 r. Od grudnia 1936 r. przebywał w Kerczu, gdzie w 1937 r. został ponownie aresztowany, skazany i bestialsko zamordowany^[1].