Przedsiębiorstwo Holocaust

Przedsiębiorstwo Holokaust – hasło obrazujące tezę, iż zinstytucjonalizowana pamięć o Zagładzie Żydów w pewnym stopniu zaczęła być wykorzystywana do zdobywania środków finansowych przez osoby niepokrzywdzone bezpośrednio przez zbrodnie nazistowskie. Jako pierwszy terminu tego użył amerykański naukowiec pochodzenia żydowskiego Norman Finkelstein.

Książka Przedsiębiorstwo holokaust

Norman Finkelstein

Książka (ang. The Holocaust Industry: Reflections on the Exploitation of Jewish Suffering) napisana została przez amerykańskiego historyka żydowskiego pochodzenia Normana Finkelsteina.

Autor przedstawia w niej pogląd, że istnieją osoby i organizacje, które wykorzystują tragedię holokaustu do celów politycznych oraz własnych korzyści majątkowych. Poddaje także krytyce nadawanie temu wydarzeniu szczególnej roli w historii ludzkości, posługując się argumentem, że chociaż było ono bardzo tragiczne, nie było to ani największe ludobójstwo, ani też jedyna próba planowego wyniszczenia całego narodu w dziejach świata.

• Wydanie angielskie: ​ISBN 1-85984-488-X​.
• Wydanie polskie: Norman G. Finkelstein, Przedsiębiorstwo holokaust. Oficyna Wydawnicza Volumen, Warszawa 2001, s. 202. ​ISBN 83-7233-106-5​.

Wypowiedzi w USA

Wbrew panującej opinii, termin Przedsiębiorstwo Holocaust (choć nazwany tak przez Finkelsteina w 2003 roku) pojawiał się nie w XXI wieku, ale około 35 lat po II wojnie światowej w publikacjach, zwłaszcza amerykańskich, historyków i polityków, a także rabinów (jak Ward Churchill, Phillip Lopate (1997), Peter Novick (1999))^{[potrzebny przypis]}.

Pierwszą nagłośnioną przez media wypowiedzią w Stanach Zjednoczonych było wygłoszone 31 października 1980 roku przez Arnolda Wolfa przemówienie zatytułowane “The Only True Judaism is Orthodoxy and There are no Orthodox Jews” („Prawdziwy judaizm jest ortodoksyjny, a nie ma ortodoksyjnych Żydów”).

Wypowiedzi w Polsce

W Polsce to twierdzenie poparł m.in. Stanisław Michalkiewicz w felietonie wygłoszonym na antenie Radia Maryja dnia 29 marca 2006 (felieton przedrukowany później m.in. w tygodnikach Najwyższy CZAS! i Angora)^{[potrzebny przypis]}:

Żeby łatwiej rozmiękczyć Polaków i w ten sposób wyciągnąć od Polski co najmniej 60 miliardów dolarów, trzeba z jednej strony oczerniać nas przed światem jako naród morderców, a z drugiej – doprowadzać nas do stanu bezbronności wobec żydowskich żądań poprzez systematyczną tresurę w tak zwanej tolerancji i w tak zwanym dialogu. Owa tolerancja, to nic innego, jak przyjęcie żydowskiego punktu widzenia, zaś dialog – to nic innego, jak potulne spełnianie wszystkich zachcianek przedsiębiorstwa holokaust.

Na antenie Radia Maryja powiedziano:

Zgodnie z prawem polskim, a konkretnie – z przepisami dekretu z 8 października 1946 roku – prawo spadkowe – jeżeli do 1 stycznia 1949 roku nie zostało przed polskim sądem wydane postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku – to taki spadek, jako tzw. utracony, przypada Skarbowi Państwa. Oznacza to, że menadżerowie przedsiębiorstwa holokaust zwyczajnie chcą od państwa polskiego te miliardy dolarów wyłudzić.

Audycja ta wywołała wiele komentarzy. W reakcji na dyskusję w mediach Marek Edelman postanowił wypowiedzieć się w tej sprawie i 5 kwietnia wystosował list otwarty do władz RP:

Po 16 latach w Polsce istnieje radiostacja Radio Maryja, która w swoich programach politycznych szerzy ksenofobię, szowinizm i antysemityzm, niektóre jej audycje nie odbiegają od hitlerowskiego Sturmera. Pan Premier, Pan Marszałek, ministrowie i niektórzy posłowie występują w tej rozgłośni, co podnosi jej rangę, czyni wiarygodną i sprawia wrażenie, że Państwo solidaryzuje się z linią polityczną Radia Maryja. W społeczeństwie niestety zdarzają się występy rasistowskie, jak np. na stadionach lub graffiti na murach, które sieją nienawiść rasową, szowinizm i antysemityzm. Doświadczenie uczy, że od nienawistnych słów do zbrodniczych czynów jest czasem niedaleka droga.

Do felietonu Michalkiewicza ustosunkował się również ojciec Tadeusz Rydzyk w specjalnym oświadczeniu:

Jeżeli ktoś został dotknięty wypowiedziami u nas, jednego spośród znanych polskich felietonistów, to jest nam bardzo przykro.

Prokuratura Rejonowa w Toruniu umorzyła śledztwo w sprawie felietonu, nie dopatrzywszy się w nim znamion przestępstwa.

Holokaust

Po objęciu władzy przez Hitlera w roku 1933 w III Rzeszy rozpoczęły się prześladowania Żydów. Po wybuchu II wojny światowej niemieccy naziści rozpoczęli proces przesiedlania do gett Żydów w całej okupowanej Europie. W styczniu 1942 władze hitlerowskie podjęły decyzję o ostatecznym rozwiązaniu kwestii żydowskiej, czyli zgładzeniu wszystkich Żydów bez wyjątku z wykorzystaniem najnowszej dostępnej techniki. Największym ośrodkiem eksterminacji stał się obóz Birkenau, gdzie Żydzi byli mordowani w komorach gazowych.

Przed końcem wojny większa część europejskiej populacji Żydów została zgładzona. Szacuje się, że liczba zamordowanych mieści się z zakresie od 5,1 mln do 6 mln. Wśród nich było 3 mln obywateli Rzeczypospolitej (90% obywateli narodowości żydowskiej w przedwojennej Polsce). Zamordowano ponad 70% Żydów greckich, jugosłowiańskich, węgierskich, litewskich, holenderskich, słowackich i łotewskich. Połowa z nich uległa eksterminacji w Belgii, Rumunii, Luksemburgu, Norwegii i Estonii. Śmierć dotknęła trzecią część Żydów z terenów ZSRR oraz czwartą część zamieszkujących Francję i Włochy. Wśród zamordowanych były 2 miliony dzieci.

Po wojnie część z ocalałych Żydów trafiła do obozów dla uchodźców. Do ich zamknięcia w roku 1952 ok. 136 tys. ocalałych Żydów trafiło do nowo powstałego Izraela, 80 tys. wyjechało do Stanów Zjednoczonych, a 20 tys. znalazło się w takich krajach jak Kanada czy Republika Południowej Afryki. Część z ocalałych Żydów przedostała się z Europy do Izraela nielegalnie. W roku 2005 w Izraelu liczbę ocalonych z szoa oceniono na 400 tys. Zgodnie z badaniami socjologicznymi 40% z nich żyło poniżej granicy ubóstwa. W roku 1999 miały miejsce protesty przedstawicieli tej społeczności, którzy uznali, że rząd Izraela nie zapewnia im wystarczającej opieki. Badania medyczne wykazały, że ofiary holokaustu cierpią na raka 2,5 razy częściej niż inne osoby. Lekarze przypuszczali, że jest to skutek długotrwałego głodu oraz stresu. Skutki utraty rodzin i pozbawienia społeczności ciągną się za nimi do dziś.

Odszkodowania

Po wojnie rząd RFN wypłacił odszkodowanie za ofiary zagłady ludności żydowskiej. Programem reparacji objęto także innych więźniów obozów koncentracyjnych, mieszkańców gett oraz osoby, które ukrywały się podczas wojny. Do połowy lat 80 XX wieku odszkodowania wypłacano 4 mln osób, z których 40% zamieszkało w Izraelu (1,6 mln)^{[potrzebny przypis]}. Na mocy traktatu z 1952 r. między Państwem Izrael a Republiką Federalną Niemiec to państwo niemieckie przekazało ok. 3,5 mld DEM tytułem zadośćuczynienia. Ponadto udzielało Izraelowi corocznej pomocy gospodarczej i finansowej. Łączną wartość wszystkich świadczeń z Niemiec na rzecz Izraela i jego obywateli oszacowano na prawie 60 mld marek^{[potrzebny przypis]}.

Żydzi byli przed wojną właścicielami mienia wielkiej wartości^{[potrzebny przypis]}, które z powodu zagłady zostało w większości przejęte przez skarb państwa państw, w których żyli, bądź pozyskane przez innych ludzi. Po niemieckiej wojnie tysiące kont w bankach szwajcarskich przez dekady lat nie było używanych ze względu na śmierć właścicieli. Po prowadzonej na całym świecie kampanii nacisku lobby żydowskiego, pod koniec lat 90 XX wieku banki szwajcarskie utworzyły fundusz odszkodowawczy. Do roku 2001 kwota 240 mln USD została rozdzielona pomiędzy 255 tys. Żydów ocalałych z zagłady, w tym 124 tys. mieszkańców Izraela oraz 62 tys. obywateli USA.

Roszczenia Holocaust Industry w Polsce są nieuzasadnione. Kwestia mienia spadkobierców zabitych, zmarłych spośród ludności żydowskiej w Polsce, funkcjonuje jak dla ogółu obywateli. Bezdziedziczne mienie, zgodnie z prawem przechodzi na Skarb Państwa, a spadkobiercy ww. mają prawo do dziedziczenia via sądowy proces spadkowy. Mienie obywateli których dobra były najpierw rabowane przez Niemców, a po zakończeniu II wojny światowej mienie pozostałe w bardzo wielu przypadkach zniszczone niemiecką wojną przejęło nowe państwo zwane Polską Ludową. Po roku 1989 w Polsce status własności państwowej znacjonalizowanej bez podstaw prawnych nie został uregulowany. Brak decyzji w sprawie reprywatyzacji oznacza, że kwestia zwrotu znacjonalizowanego mienia ocalałym Żydom lub ich krewnym pozostaje otwarta, co dotyczy całości obywateli Polski, którym mienie znacjonalizowano.

Układ zawarty z rządem Stanów Zjednoczonych z dnia 16 lipca 1960 r.

Układ między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Polskiej i Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki dotyczący roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych przyjmował kwotę 40 mln dolarów, jaką rząd PRL zgadza się zapłacić (w dwudziestu rocznych ratach) rządowi Stanów Zjednoczonych z przeznaczeniem na całkowite uregulowanie i zaspokojenie wszystkich roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych zarówno osób fizycznych, jak i prawnych z tytułu nacjonalizacji i innego rodzaju przejęcia przez Polskę mienia oraz praw i interesów związanych z mieniem przejętym przed wejściem w życie układu.

Argumentacja

Odszkodowania
Za		Przeciw
Według zwolenników istnieją oficjalne źródła potwierdzające, iż państwo Izrael corocznie otrzymuje od państwa niemieckiego wielomilionowe odszkodowania tytułem strat poniesionych przez europejskich Żydów (według tych źródeł mają one wynosić znacznie ponad 60 miliardów dolarów od końca wojny),[potrzebny przypis] przy czym bycie ofiarą Szoa w Izraelu uprawnia do miesięcznej zapomogi w wysokości równowartości 50 zł (2007), którą otrzymuje ok. 200 tys. byłych więźniów. W prasie izraelskiej pojawiły się informacje dotyczące niewłaściwego wykorzystywania pieniędzy przez organizację Claims Conference, która została powołana w celu odzyskania mienia zagrabionego ofiarom holokaustu.		Krytycy wytykają brak podania tych "oficjalnych źródeł". Zgodnie z danymi dostępnymi w Niemczech odszkodowania otrzymały wyłącznie osoby prywatne. Były one wypłacane jednorazowo i nigdy nie nadano im charakteru zapomóg socjalnych, a wiele ofiar wymagało większej pomocy. Państwo Izrael nigdy nie otrzymało funduszy na pomoc socjalną dla tych osób. Ulgi w komunikacji dla ofiar szoa nie są konieczne, bo większość z nich ma już zniżkę 50% dla seniorów.
Reprezentacja ofiar
Za		Przeciw
Propagatorzy tezy o przedsiębiorstwie holokaust twierdzą, że bezpośrednie ofiary nazistowskich Niemiec oraz ich potomkowie stanowią niewielki procent ludzi zrzeszonych w organizacjach żydowskich, nie będących w żaden historyczny czy prawny sposób powiązanych z europejskimi Żydami, ofiarami Holokaustu. Według badań na jakie powołują się głosiciele tego poglądu, nie więcej niż 10% pieniędzy odzyskanych przez organizacje żydowskie trafiło do ofiar holokaustu lub ich potomków.		Przeciwnicy poglądu utrzymują, że podczas szoa zamordowano tak wielu Żydów, że dziś prawie każdy przedstawiciel tego narodu może wymienić kilku swoich krewnych, których dotknęło ludobójstwo. Na całym świecie mieszka ok. 500 tys. Żydów, którzy osobiście doświadczyli zbrodni hitlerowskich. Krytycy wytykają brak określenia jakichkolwiek źródeł badań dotyczących wydatkowania środków, na które powołują się zwolennicy.[potrzebny przypis]
Reprywatyzacja w Polsce
Za		Przeciw
Były sekretarz Światowego Kongresu Żydów, Izrael Singer, żądając od Polski 60 miliardów dolarów odszkodowania za mienie pozostawione przez ofiary Holocaustu na terenie Polski, użył sformułowania, iż „w razie nie spełnienia tych żądań, Polska będzie upokarzana na arenie międzynarodowej”, co jest szantażem. W marcu 2007 Singer został wyrzucony z Kongresu z powodu malwersacji, a nie z powodu użytych słów do Polaków.		Krytycy zwolenników prawdy o przedsiębiorstwach roszczeniowych zwracają uwagę, że Izrael Singer nie jest już od 2002 roku sekretarzem WJC, a pełni funkcję Przewodniczącego Rady Politycznej (ang. Chairman of the Policy Council of the World Jewish Congress).
Prawo do roszczeń
Za		Przeciw
Według zwolenników tezy dotyczącej istnienia przedsiębiorstwa holokaust, organizacje nie mają prawa wyciągać roszczeń w imieniu osób prywatnych, jako przykład podając nieistniejącą organizację Polonii amerykańskiej domagającej się odszkodowania za straty poniesione przez Naród Polski na rzecz stalinowskiego ZSRR, zaznaczając, iż prawo majątkowe nie przewiduje automatycznego przechodzenia prawa do dóbr na podstawie wyznania czy kraju pochodzenia, lecz tylko i wyłącznie na podstawie pokrewieństwa.[potrzebny przypis]		Organizacja taka jak Światowy Kongres Żydów prowadzi działalność służącą upamiętnieniu ofiar holokaustu oraz stara się organizować kampanie nacisku zmierzające do odzyskania ich mienia. Jest organizacją non-profit i utrzymuje się ze składek członków. Zdaniem krytyków odszkodowania dotyczyły zawsze osób prywatnych, które potrafiły wykazać swoje uprawnienia do ich uzyskania. Przed polskim sądem o zwrot mienia wystąpić mogą jedynie spadkobiercy lub ich organizacje, jeżeli zostaną do tego przez nich upoważnione.[potrzebny przypis]
Umniejszanie liczby ofiar
Za		Przeciw
Zwolennicy tezy zwracają uwagę na zachodzące ich zdaniem umniejszanie przez wypowiedzi i działania członków organizacji mających mieć udział w biznesie Holocaust wagi nieżydowskich ofiar wojujących Niemiec.[potrzebny przypis]		Zdaniem przeciwników taka argumentacja może być traktowana jako kłamstwo oświęcimskie, które w większości państw Unii Europejskiej podlega karze.[potrzebny przypis]
Pomniki holokaustu, dot. USA
Za		Przeciw
Zwolennicy przytaczają jako przykład książkę American Holocaust (1992) Davida Stannarda, w której oskarża on organizacje żydowskie o manipulowanie świadomością i poczuciem winy amerykańskiego społeczeństwa uważając, że organizacje te celowo wyolbrzymiają zbrodnie Holocaustu, jako przykład podając fakt, że na kilka istniejących pomników Holocaustu nie przypada jakikolwiek upamiętniający śmierć amerykańskich żołnierzy w drugiej wojnie światowej.[potrzebny przypis]		Krytycy podkreślają, że Stannard jest specjalistą od historii Indian w USA, a nie holokaustu[potrzebny przypis]. Departament Rządu USA do Spraw Weteranów podaje listę 177 pomników poświęconych amerykańskim żołnierzom. Podobna lista miejsc pamięci poświęconych ofiarom szoa zawiera 23 pozycje. Zdaniem krytyków opinia Stannarda jest bezpodstawna.
Obraz szoa w mediach
Za		Przeciw
Dyskusyjny wśród samych zwolenników teorii Przedsiębiorstwa Holocaust argument podał Ward Churchill w książce A Little Matter of Genocide (1997), dowodząc, że wszelkie inne akty ludobójstwa, zwłaszcza wielomilionowe mordy komunistyczne, zostały zdegradowane na rzecz Holocaustu, który według pisarza ma być uważany za kompletnie bezprecedensowe, i dokonane na absolutnie największą skalę ludobójstwo, co ma według autora być pretekstem i orężem przeciw wszelkim krytykom, Peter Novick pisze w The Holocaust in American Life kadra fachowców od holokaustu, Żydzi zajmujący strategiczne pozycje w świecie mass mediów i narzucający obrazy holocaustu całej kulturze. Według zwolenników tej teorii samo określenie „Holokaust” (pochodzące od greckiego słowa, oznaczającego ofiarę całopalną) ma oznaczać największą z możliwych ofiar, umniejszając tym samym według zwolenników tej tezy, inne akty ludobójstwa, głosząc, iż holokaust był wydarzeniem absolutnie precedensowym, największym ludobójstwem w historii.		Krytycy zwracają uwagę, że Churchill jest specjalistą od historii USA, a szczególnie prześladowania Indian. Oburzenie wywołały w stanach jego publikacje, w których 2752 ofiary ataku terrorystycznego na WTC nazwał technokratami i małymi Eichmannami[potrzebny przypis]. Przeciwnicy teorii spiskowej podkreślają, że Novick w swojej książce stara się analizować historyczne zmiany w medialnym obrazie holokaustu i wskazuje momenty, kiedy był on jego zdaniem nadużywany. Jednak autor ich zdaniem nie stwierdza jednoznacznie, że obecne działania organizacji żydowskich przekraczają dopuszczalną granicę między wykorzystaniem pamięci o szoah do celów politycznych a słuszną obroną ich pamięci. Według krytyków zamieszczony obok cytat został wyrwany z kontekstu.

Bibliografia

• Finkelstein N., Przedsiębiorstwo Holocaust, Oficyna Wydawnicza Volumen, Warszawa 2001, s. 202. ​ISBN 83-7233-106-5​.
• Finkelstein N., Literatura Przedsiębiorstwa Holocaust, Rzeczpospolita, 08.09.2001
• Phillip L., Portrait of My Body, Anchor, wrzesień 1997, ​ISBN 0-385-48377-5​.
• Novick P., The Holocaust in American Life, Mariner Books, wrzesień 2000, ​ISBN 0-618-08232-8​.
• Wypowiedzi rabina Arnolda Wolf’a dla Jewish Chicaga: 1948 and Beyond, WTTW Channel 11
• Tygodnik konserwatywno liberalny Najwyższy CZAS!.
• www.forum-znak.org.pl – Pamięć Holokaustu i poprzednicy Finkelsteina, 2002, Alvin H. Rosenfeld
• www.forum-znak.org.pl – Dlaczego odszkodowania nie trafiają do ofiar Holokaustu, 2007, Piotr Zychowicz
• Grzegorz Rossa, „Żydzi, Polacy, dialog”, Wydawnictwo ANTYK Marcin Dybowski 2005, ​ISBN 83-89920-06-9​.
• www.israelshamir.net, – Israel Shamir, Bankierzy i złodzieje!
• Historyk przeciw pamięci, wywiad Piotra Mucharskiego z prof. Normanem Daviesem, „Tygodnik Powszechny”, 35/2008

Linki zewnętrzne

• Wywiad z Normanem Finkelsteinem

This article "Przedsiębiorstwo Holocaust" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Przedsiębiorstwo Holocaust.

📰 Article(s) of the same category(ies)

• Incydent w Sejmie (2023)
• Czarny papież
• Teoria Chaosu (audycja)
• Działania dezinformacyjne i propagandowe Rosji przeciwko Polsce
• Ruch suwerennych obywateli
• Propaganda polityczna

---

 Facebook Page

 Follow us on Twitter !

Read or create/edit this page in another language

• Przedsiębiorstwo Holocaust in English