Składka z tytułu reklamy internetowej i konwencjonalnej

Składka z tytułu reklamy internetowej i konwencjonalnej – planowany podatek, do uiszczania którego będą zobowiązane podmioty świadczące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej reklamę internetową (składka z tytułu reklamy internetowej) oraz dostawcy usług medialnych, nadawcy radiowi i telewizyjni, podmioty prowadzące kina, podmioty umieszczające reklamę na nośniku zewnętrznym oraz wydawcy prasowi, którzy świadczą usługi reklamy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (składka z tytułu reklamy konwencjonalnej).

Wpływy z zapowiadanego podatku mają zasilić w 50% Narodowy Fundusz Zdrowia, w 35% nowo utworzony Fundusz Wsparcia Kultury i Dziedzictwa Narodowego w Obszarze Mediów, a w 15% Narodowy Fundusz Ochrony Zabytków^[1]. Budżet NFZ w 2020 wyniósł niemal 100 mld zł^[2], podczas gdy szacowany przychód z podatku od reklam wynieść miałby ok. 800 mln zł rocznie^[3], zatem zdrowotna część "składki" stanowiłaby niespełna 0,5% budżetu NFZ.

Wprowadzenie składek z tytułu reklamy internetowej i reklamy konwencjonalnej zapowiedziano na początku lutego 2021, kiedy to do wykazu prac legislacyjnych rządu wpisano projekt ustawy o dodatkowych przychodach Narodowego Funduszu Zdrowia, Narodowego Funduszu Ochrony Zabytków oraz utworzeniu Funduszu Wsparcia Kultury i Dziedzictwa Narodowego w Obszarze Mediów^[4].

Wejście w życie ustawy było planowane w lipcu 2021^[5].

Odzew[edytuj]

Osobny artykuł: Media bez wyboru.

10 lutego 2021 roku 45 prywatne firmy z branży medialnej^[6] m.in. Agora S.A., Dziennik Wschodni, Edipresse Polska, Grupa Eurozet, Kino Polska TV S.A., Polska Press Grupa, Ringier Axel Springer Polska, TVN S.A., Telewizja Polsat oraz Bonnier Business Polska (wydawca serwisów Bankier.pl i „Puls Biznesu”), a także „Dziennik Trybuna”, „Tygodnik Powszechny”, Grupa RMF, Helios S.A., Telewizja Puls Sp. z o.o. wystosowały list otwarty do władz RP, w którym wskazują m.in., że nowy podatek osłabi lub doprowadzi do likwidacji części mediów w Polsce, ograniczy społeczeństwu dostęp do informacji, pogłębi nierówne traktowanie mediów na korzyść mediów państwowych, niewspółmiernie obciąży lokalne media w stosunku do firm określanych przez rząd jako „globalni cyfrowi giganci”. Przedstawiciele zarzucają rządowi, że ten podatek ma na celu wykończyć konkurencję mediów prywatnych, które w odróżnieniu od publicznych nie są znacząco finansowane z budżetu państwa i nie stać je na te opłaty^[6]^[7]^[8].

Planowane pod hasłem „repolonizacji mediów” zmiany porównywane są do zmian zachodzących na Węgrzech, gdzie państwowej kontroli poddane zostały niemal wszystkie media^[9]^[10]. W obu krajach dokonuje się tego przy pomocy środków prawnych i finansowych, wspierając i subwencjonując media prorządowe^[10].