System otwartego pola
System otwartego pola był dominującym systemem rolniczym w dużej części Europy w średniowieczu i przetrwał do XX wieku w Rosji, Iranie i Turcji[1]. Każdy dwór lub wioska posiadała dwa lub trzy duże pola, zwykle o powierzchni kilkuset akrów każde, podzielone na wiele wąskich pasów ziemi. Te pasy, zwane selonami, uprawiali chłopi, często nazywani dzierżawcami lub poddanymi. W skład majątku dworskiego wchodziły także tereny leśne i pastwiska przeznaczone do wspólnego użytku oraz pola należące do pana dworu i władz religijnych, przeważnie rzymskokatolickich w średniowiecznej Europie Zachodniej. Rolnicy mieszkali zwykle w oddzielnych domach w zarodkowanej wiosce, w pobliżu której znajdował się znacznie większy dwór i kościół. System otwartego pola wymagał współpracy mieszkańców dworu.
Pan dworu, jego urzędnicy i sąd dworski zarządzali dworem i sprawowali władzę nad chłopstwem. Pan nakładał czynsze i wymagał od chłopów pracy na jego osobistych ziemiach, zwanych majątkiem[2].
W średniowieczu niewiele gruntów było własnością bezpośrednią. Pan miał prawa nadane mu przez króla, a dzierżawca dzierżawił ziemię od pana. Lordowie żądali czynszów i pracy od dzierżawców, ale dzierżawcy mieli niezachwiane prawa użytkowania do gruntów uprawnych i wspólnych, a prawa te były przekazywane z pokolenia na pokolenie. Średniowieczny pan nie mógł bez podstawy prawnej eksmitować lokatora ani zatrudniać pracowników na jego miejsce. Większość dzierżawców nie mogła również bez kary opuścić posiadłości w celu podjęcia pracy gdzie indziej. Powstanie kapitalizmu i koncepcja ziemi jako towaru(Quia Emptores), który można kupić i sprzedać, doprowadziły do stopniowego upadku systemu otwartego pola[3]. System ten był stopniowo zastępowany przez prywatną własność gruntów, zwłaszcza po XV wieku w procesie zwanym w Anglii ogrodzeniem. Francja, Niemcy i inne kraje Europy Północnej miały systemy podobne do angielskiego, chociaż otwarte pola przetrwały na kontynencie dłużej. Niektóre elementy systemu otwartego pola były praktykowane przez pierwszych osadników w regionie Nowej Anglii w Stanach Zjednoczonych[4][5].
Opis[edytuj]
System otwartego pola, dominujący w Europie od średniowiecza do XX wieku w Rosji, Iranie i Turcji, charakteryzował się podziałem gruntów ornych dworu na liczne, długie, wąskie pasy do uprawy[6]. Pola uprawne były nieogrodzone, stąd nazwa systemu. Każdy dzierżawca uprawiał kilka pasm ziemi rozrzuconych po całym dworze. Przykładem średniowiecznego dworu na otwartym polu w Anglii była wioska Elton w Cambridgeshire. Dwór, którego panem był opat pobliskiego klasztoru, posiadał 13 „skór” gruntów ornych, każda o powierzchni 144 akrów (58 ha), oraz dodatkowe 16 akrów (6,5 ha) łąki i 3 akry (1 ha) pastwisk[6]. Opat miał również dwa młyny wodne, folusz do wykańczania sukna i staw młyński. Wioska miała kościół, dwór, zieleń i poddwór Jana z Elton, bogatego rolnika. Domy dzierżawców ustawione były wzdłuż drogi, nie tworząc zwartego skupiska[6][7].
Wszystkie domy lokatorów były skromne i wymagały częstej rekonstrukcji. Większość z nich posiadała budynki gospodarcze i zagrody dla zwierząt, zwane zagrodami, o powierzchni około pół akra (0,2 ha)[8]. Lokatorzy dworu nie mieli równych udziałów w ziemi. Około połowa dorosłych mieszkańców dworów nie miała w ogóle ziemi i musiała pracować dla większych właścicieli ziemskich. Badania 104 XIII-wiecznych dworów w Anglii wykazały, że 45 procent dzierżawców miało mniej niż 3 akry (1 ha), 22 procent posiadało „dziewicę” ziemi (24-32 akrów)[8], a 31 procent miało połowę dziewicy. Rodzina dzierżawcy potrzebowała co najmniej 10 akrów (4 ha) ziemi, aby się utrzymać[8].
Typowy dwór w Anglii miał dwa lub trzy duże pola, przeznaczone na wspólne pastwiska lub nieużytki, tereny leśne oraz prywatne, ogrodzone tereny. Każdego roku jedno z pól pozostawało odłogowane, aby przywrócić żyzność gleby[9]. Pola podzielone były na działki zwane „stadia”, a te dalej na długie, cienkie pasy zwane „selionami” lub grzbietami, które były przydzielane chłopom. Prawo do pastwisk na polach odłogowanych, gruntach nienadających się do uprawy i polach zebranych było wspólne, z przepisami zapobiegającymi nadmiernemu wypasowi[9].
Uprawy i produkcja[edytuj]
Typowy schemat sadzenia w systemie trzech pól polegał na tym, że na jednym polu wiosną sadzono jęczmień, owies lub rośliny strączkowe, na drugim polu jesienią pszenicę lub żyto, a trzecie pole pozostawiano odłogiem[10]. W następnym roku nasadzenia na polach były zmieniane[10]. Pastwisko było wspólne, a dzierżawcy wypasali swoje bydło na ugorze i na polach obsadzonych po żniwach[10]. Skomplikowany zbiór praw i kontroli, częściowo ustanowiony przez pana dworu, a częściowo przez samych dzierżawców, regulował sadzenie, zbiory i wypas[10].
Najważniejszymi uprawami były pszenica i jęczmień, których w Anglii sadzono mniej więcej w równych ilościach. Roczna produkcja pszenicy w Battle Abbey w Sussex pod koniec XIV wieku wahała się od 2,26 do 5,22 nasion zebranych na każde zasiane ziarno, średnio 4,34 nasion na zasiane ziarno. Produkcja jęczmienia wynosiła średnio 4,01, a owsa 2,87 nasion na zasiane ziarno. Plony wynosiły od 7 do 17 buszli na akr. Opactwo Battle mogło być nietypowe, z lepszym zarządzaniem i glebami niż typowe dla posiadłości na terenach otwartych[11].
Jęczmienia używano głównie do produkcji piwa, spożywanego w dużych ilościach, i mieszano go z innymi zbożami do wypieku chleba, który był podstawą diety biedniejszych rolników. Pszenicę często sprzedawano jako uprawę dochodową, a bogatsi ludzie jedli chleb pszenny. W Elton w Cambridgeshire w roku 1286 dzierżawcy zebrali około dwa razy więcej jęczmienia niż pszenicy, przy mniejszych ilościach owsa, grochu, fasoli, żyta, lnu, jabłek i warzyw[12].
Dzierżawcy posiadali także zwierzęta gospodarskie, takie jak owce, świnie, bydło, konie, woły i drób. Głównym spożywanym mięsem była wieprzowina, podczas gdy owce hodowano głównie dla wełny, która była uprawą dochodową. Tylko nieliczni bogaci właściciele ziemscy mieli wystarczającą liczbę koni i wołów, aby stworzyć zespół orający składający się z sześciu do ośmiu zwierząt, więc dzielenie się nimi między sąsiadami było niezbędne[13].
Historia[edytuj]
System otwartego pola był dominującym systemem rolniczym w średniowiecznej Europie, z korzeniami sięgającymi czasów rzymskich i wcześniejszych plemion germańskich. Istnieją wzmianki o systemie proto-otwartego pola wśród plemion germańskich już w 98 roku n.e. Germańscy i anglosascy najeźdźcy prawdopodobnie sprowadzili ten system do Francji i Anglii po V wieku n.e[14]. System otwartego pola rozwijał się w Anglii między 850 a 1150 rokiem, choć dokumentacja sprzed Domesday Book z 1086 roku jest skąpa.
_-_geograph.org.uk_-_1290574.jpg)
System otwartego pola nie był powszechny we wszystkich regionach Europy. Występował głównie w gęsto zaludnionych i produktywnych regionach rolniczych. W południowo-wschodniej Anglii, zwłaszcza w Essex i Kent, zachował się przedrzymski system małych, zamkniętych pól. W większości wschodniej i zachodniej Anglii pola albo nigdy nie były otwarte, albo były wcześniej ogrodzone. Główny obszar otwartych pól obejmował pas od Yorkshire i Lincolnshire, przez Cambridgeshire, po południowo-centralną Anglię, będący głównym regionem uprawy zbóż[15].
Populacja w Europie rosła we wczesnych wiekach systemu otwartego pola, podwajając się w Wielkiej Brytanii między 1086 a 1300 rokiem, co wymagało intensywniejszej uprawy ziemi[15]. System otwartego pola nie był stosowany na marginalnych obszarach rolniczych ani w regionach pagórkowatych i górzystych. Otwarte pola były odpowiednie dla gęstych gleb gliniastych północno-zachodniej Europy, wymagających ciężkich pługów i zespołów wołów lub koni[16].
Czarna śmierć w latach 1348–1350 zredukowała populację Europy o 30-60%[17], co spowodowało dostęp do większych obszarów pustych pól uprawnych i wzrost płac z powodu braku siły roboczej. Bogatsi rolnicy zaczęli wykupywać ziemię i wycofywać ją z użytku komunalnego. W XV wieku recesja gospodarcza i niskie ceny zbóż sprzyjały produkcji wełny, mięsa i mleka, co przyspieszyło zamykanie pól. Zwiększająca się liczba pól przekształcanych w ogrodzone spowodowała stres społeczny i ekonomiczny wśród drobnych rolników, którzy tracili dostęp do wspólnych pastwisk i byli zmuszani do opuszczenia ziem[18]. W XVI i na początku XVII wieku praktyka klauzury była potępiana przez Kościół i rząd, a także tworzono przeciwko niej ustawodawstwo. Wywłaszczenie dzierżawców z ich ziem spowodowało „epidemię włóczęgostwa” w Anglii pod koniec XVI i na początku XVII wieku[19]. W XVII i XVIII wieku poparcie dla klauzury wzrosło, a tempo tego procesu nasiliło się[20].
Kontrowersje i nieefektywności[edytuj]
System otwartego pola, który dominował w Europie od średniowiecza do XX wieku, jest uważany przez wielu ekonomistów za nieefektywny w produkcji rolnej i odporny na innowacje technologiczne. Wszyscy mieszkańcy wsi musieli dostosować się do lokalnych norm dotyczących upraw, zbiorów i budownictwa[21]. Instytucje gminne, sąd dworski oraz dzierżawcy regulowali praktyki rolnicze i zachowania gospodarcze. Pan dworski sprawował kontrolę nad dzierżawcami, pobierając od nich czynsz za ziemię lub wymagał pracy na swoich ziemiach. Rozproszone gospodarstwa rolników wydłużały czas podróży na pola i z powrotem.
System otwartych pól, zwłaszcza jego charakterystyka wspólnych pastwisk, był często używany przez ekonomistów jako przykład ilustrujący „tragedię wspólnego pastwiska”. „Tragedia wspólnego pastwiska” odnosi się do zniszczenia wspólnych pastwisk w Anglii w wyniku nadmiernego wypasu, przy czym każdy dzierżawca maksymalizował swoje zyski, wypasając jak największą liczbę zwierząt, ignorując długoterminowe skutki nadmiernego wypasu. Autor terminu, Garrett Hardin, zauważył, że pastwiska Anglii „chroniono przed zniszczeniem poprzez ograniczenie każdego dzierżawcy do określonej liczby zwierząt”, co wskazuje, że zarządzanie wspólnymi pastwiskami było kluczowe dla ich przetrwania[22][23].
Pomimo krytyki, fakt że system otwartego pola przetrwał w dużej części Europy przez około tysiąc lat i zapewniał środki do życia rosnącej populacji, świadczy o jego skuteczności w tamtym okresie[24][25]. Niektórzy twierdzą, że pastwiska były zarządzane na wysokim poziomie, uznawane za własność całej wsi, co prowadziło do wspólnego poczucia odpowiedzialności za utrzymanie ziemi. Wprowadzenie praktyk zarządzania, takich jak ograniczenie liczby bydła, usuwanie chwastów i inne środki ochrony, miało na celu utrzymanie produktywności gruntów. Zastąpienie systemu otwartego pola własnością prywatną spotkało się z oporem. Karol Marks krytykował proces zamykania pól, nazywając to „rabunkiem wspólnych ziem”. W XVI i XVII wieku praktyka zamykania pól była potępiana przez Kościół i rząd, a także tworzono ustawodawstwo przeciwko niej. Wywłaszczenie dzierżawców spowodowało wzrost liczby bezrolnych rolników, zmuszonych do poszukiwania pracy w miastach[26].
Proces zamykania pól przyspieszył w XVII i XVIII wieku. W 1700 r. ponad połowa gruntów rolnych w Anglii nadal była nieogrodzona. Ostatecznie system otwartego pola zanikł w Anglii około 1850 r., po ponad 5000 ustaw parlamentarnych i dobrowolnych porozumieniach, które przekształciły rozproszone działki w jednoznacznie prywatne i ogrodzone posesje. Ponad połowa wszystkich gruntów rolnych w Anglii została ogrodzona w XVIII i XIX wieku. Inne kraje europejskie również zaczęły wprowadzać ustawodawstwo eliminujące rozproszenie gruntów rolnych, takie jak Holandia i Francja w XX wieku. W Rosji system otwartego pola, zwany „cherespolositsa” („naprzemienne wstęgi ziemi”), był głównym systemem chłopskiej własności ziemi aż do reform stołypińskich w 1905 r., a ostatecznie zakończył się dopiero wraz z polityką kolektywizacji w latach trzydziestych XX wieku[27][28][29].
Nowoczesne zastosowanie[edytuj]
System otwartego pola, dominujący w średniowiecznej Europie, w niektórych miejscach przetrwał do dziś. Jednym z takich miejsc w Anglii jest wioska Laxton w Nottinghamshire. Uważa się, że przetrwanie tego systemu wynika z niezdolności dwóch właścicieli ziemskich z początku XIX wieku do porozumienia się w sprawie sposobu ogrodzenia terenu, co doprowadziło do utrzymania istniejącego systemu otwartego pola.
Jedyny inny zachowany średniowieczny system otwartych pól w Anglii znajduje się w Braunton w północnym Devon. Nadal jest uprawiany z poszanowaniem jego starożytnego pochodzenia i jest konserwowany przez osoby świadome jego historycznego znaczenia. Choć liczba właścicieli gruntów dramatycznie spadła na przestrzeni lat, co doprowadziło do połączenia niektórych pasów, system otwartych pól w Braunton wciąż funkcjonuje.
W Walii, w miasteczku Laugharne, które jest także ostatnim miastem w Wielkiej Brytanii z nienaruszonym średniowiecznym prawem, zachował się średniowieczny system otwartych pól.
Ślady systemu otwartego pola utrzymują się również na wyspie Axholme w hrabstwie North Lincolnshire, wokół wiosek Haxey, Epworth i Belton. Długie pasy o średniej wielkości pół akra zakrzywiają się, dopasowując się do łagodnie nachylonego terenu, i są wykorzystywane do uprawy warzyw lub zbóż. Granice tych pól są w większości nieoznaczone, chociaż w przypadku połączenia kilku pasów czasami oddziela je głęboka bruzda. W tym otwartym krajobrazie rozgrywana jest starożytna gra wiejska Haxey Hood.
Zobacz też[edytuj]
Linki Zewnętrze[edytuj]
- Smith, Roly (2 grudnia 2000). „Społeczeństwo Otwarte”
- Zaufanie archeologiczne Trent & Peak (1995). „Badanie wsi Laxton” . Zarchiwizowane od oryginału w dniu 24 grudnia 2019 r . Źródło 8 czerwca 2004
Liteatura[edytuj]
- Szary, Howard L. (1959) [1915]. Angielskie systemy polowe . Cambridge, MA; Londyn: Harvard University Press ; Prasa Merlina
- Rackham, Oliver (1986). Historia wsi . Londyn: Weidenfeld & Nicolson . ISBN 978-0460044493
- Powell, Sumner Chilton (1963). Wioska purytańska: powstawanie miasta w Nowej Anglii (O ekspansji systemu otwartego pola do Nowego Świata
- Sala, Dawid (2014). Otwarte pola Anglii . Oksford: OUP ISBN 978-0-19-870295-5
Przypisy[edytuj]
- ↑ Keddie, Nicki R. Iran. Religia, polityka i społeczeństwo: eseje zebrane Londyn: Routledge, 1980, s. 186–187
- ↑ Astill, Grenville i Grant, Annie, wyd. Wieś średniowiecznej Anglii Oksford: Basil Blackwell, 1988, s. 23, 64
- ↑ Kulikoff, Allan Od brytyjskich chłopów do kolonialnych amerykańskich rolników Chapel Hill: University of North Carolina Press, 2000, s. 15. 11
- ↑ Ault, WO Open-Field Farming in Medieval England Londyn: George Allen and Unwin Ltd., 1972, s. 77–78
- ↑ Powella, Sumnera Chiltona . (1963). Wioska purytańska: powstawanie miasta w Nowej Anglii
. Wesleyan University Press, Middletown, Connecticut, 215 s. ISBN 0-8195-6014-6
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Gies, Frances i Joseph Życie w średniowiecznej wiosce w Nowym Jorku: Harper and Row, 1990, s. 31, 42
- ↑ Gies, Frances i Joseph Życie w średniowiecznej wiosce w Nowym Jorku: Harper and Row, 1990, s. 34–36
- ↑ 8,0 8,1 8,2 McCloskey, Donald N. „Otwarte pola Anglii: czynsz, ryzyko i stopa procentowa, 1300–1815” w: Markets in History: Economic Studies of the Past , wyd. David W. Galenson, Cambridge: Cambridge University Press, 1989, s. 6–7
- ↑ 9,0 9,1 „Średniowieczne pole w ich wielu postaciach” British Archeology wydanie nr. 33 kwietnia 1998; Ault, WO „Rolnictwo na otwarte polu w średniowiecznej Anglii” Londyn: George Allen and Unwin, Ltd., 1972, s. 15–16
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 Hopcroft, Rosemary L. Regiony, instytucje i zmiany agrarne w historii Europy Ann Arbor: University of Michigan Press, s. 17–20; Astil i Grant, s. 27
- ↑ Brandon, PF „Plony zbóż w posiadłościach Sussex w Battle Abby w późniejszym średniowieczu”, The Economic History Review , New Series, tom. 25, nr 8 (sierpień 1972), s. 25. 405, 412, 417, 419–420
- ↑ Gies, Frances i Joseph Życie w średniowiecznej wiosce w Nowym Jorku: Harper and Row, 1990, s. 60–62
- ↑ Gies, Frances i Joseph Życie w średniowiecznej wiosce w Nowym Jorku: Harper and Row, 1990, s. 82, 145–149
- ↑ Smith, Roly (2 grudnia 2000). „Społeczeństwo Otwarte”
- ↑ 15,0 15,1 Ault, s. 15–16, Oosthuizen, s. 15–16. 15-16. 165-166
- ↑ Dojrzewanie, s. 20–21
- ↑ Austin Alchon, Suzanne (2003). "strona" s.21
- ↑ Hopcroft, s. 70–81
- ↑ 196; Kulikoff, s. 19, 50
- ↑ Beresford, Maurice . The Lost Villages of England (wyd. poprawione) Londyn: Sutton, 1998, s. 15. 102 i nast
- ↑ Linki zewnętrzne
- ↑ Hardin, Garrett (13 grudnia 1968). „Tragedia Izby Gmin”. Nauka "Tragedia"
- ↑ Hardin, Garret, „The Tragedy of the Commons” , obejrzano 22.06.2024
- ↑ Dahlman, Carl J. (1980), System pola otwartego i nie tylko, Cambridge: Cambridge University Press, s. 13-13. 10-10. 95
- ↑ Cox, S. (1985). „Żadnej tragedii na wspólnym pastwisku”. Etyka środowiskowa 7:49–61.
- ↑ Levine, Bruce (styczeń 1986). <81::AID-JCOP2290140108>3.0.CO;2-G „Tragedia dobra muzyka i komedia wspólnoty: dobro wspólne w historii” . Czasopismo Psychologii Społeczności . 14 : 81–99. doi : 10.1002/1520-6629(198601)14:1<81::AID-JCOP2290140108>3.0.CO;2-G – za pośrednictwem Wiley Online Library. Dostęp 04.05.2022
- ↑ McCloskey, s. 11
- ↑ McCloskey, Donald N. (marzec 1972). „Obudowa otwartych pól: przedmowa do badań jego wpływu na dostęp do XVIII wieku” . Dziennik Historii Gospodarczej . 32 (1): 15–35. doi
- ↑ McCloskey, Donald N. (1975). „2: Trwałość angielskich pól” (PDF) . W Parkerze William N.; Jones, Eric L (red.). Europejscy chłopi i ich rynek: eseje z historii gospodarki rolnej . Princeton, New Jersey: Princeton University Press . s. 73 . Źródło 22 czerwca 2024 r
This article "System otwartego pola" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:System otwartego pola.
