Tadeusz Sierosławski

Tadeusz Marian Sierosławski (ur. 2 lutego 1919, w Nowym Targu, zm. 25 czerwca 1986 r., w Lwówku Śląskim) – polski nauczyciel, amatorski fotograf i działacz społeczny.

Życiorys[edytuj]

Urodził się 2 lutego 1919 r. w Nowym Targu. Jego ojciec był tam nauczycielem gimnazjalnym. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Nowym Targu, a następnie w Żorach, gdzie rodzic przez pewien czas pełnił funkcję dyrektora miejscowego gimnazjum. Po jego śmierci w 1930 r. rodzina przeniosła się do Krakowa. Tu Tadeusz ukończył w 1937 r. szkołę średnią i otrzymał świadectwo maturalne. W 1938 r. zapisał się na Wydział Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Studia przerwała II wojna światowa. Podczas wojny pracował m.in. w Polskim Komitecie Opiekuńczym w Złoczowie. W 1944 r. został wcielony do 10 Dywizji Piechoty Wojska Polskiego w Rzeszowie. Po kilku miesiącach został zwolniony ze względu na rozpoznaną gruźlicę. Pomimo choroby Sierosławski organizował gminne placówki Komitetu Opieki Społecznej w rejonie Żywca. Po wojnie w 1946 r. przeniósł się na Dolny Śląsk. Osiadł na stałe we Lwówku Śląskim. Tam się ożenił w 1948 r. Pracował w Powiatowym Komitecie Opieki Społecznej, następnie w gimnazjum, w starostwie powiatowym, w Powiatowej Radzie Narodowej, Państwowym Zakładzie Ubezpieczeń i Rejonie Dróg Publicznych. Mieszkał w domu przy ul. Hanki Sawickiej (obecnie Jana Pawła II) 26. W 1968 r. przeszedł na rentę inwalidzką, dorabiając fotografowaniem^[1]. Zmarł 25 czerwca 1986 r. we Lwówku Śląskim i tu został pochowany^[2].

Twórczość[edytuj]

Tadeusz Sierosławski był członkiem Polskiego Towarzystwa Fotograficznego. Był zaangażowany w organizację Społecznego Komitetu Ochrony Zabytków oraz Towarzystwa Miłośników Ziemi Lwóweckiej. Założył w Lwówku tzw. Ośrodek Bułhakowski, mający promować idee fotografii krajoznawczej, głoszone przez nestora polskiej fotografii Jana Bułhaka^[3]. W trakcie odbudowy Lwówka inicjował lokalne wystawy fotografii. Propagował rejon lwówecki. W swoich fotografiach pokazywał piękno zabytków i krajobrazu. Oprócz Lwówka fotografował też Karkonosze. Brał udział w licznych konkursach fotograficznych zdobywając nagrody. Zdjęcia, jakie wykonał w Lwówku, stworzyły kronikę fotograficzną miasta od 1945 r., pokazującą zarówno wojenne zniszczenia, jak również efekty powojennej odbudowy - w wielu przypadkach było to burzenie ocalałych budynków i zastępowanie ich blokami, jak w połowie lat 60. zrobiono z kamienicami wokół pl. Wolności. Fotografia była dla niego zarówno pasją, jak i sposobem zarobku. Sierosławski był również autorem wielu tekstów historycznych dotyczących architektury Dolnego Śląska, a zwłaszcza Lwówka^[4].

Został nagrodzony przez Ministerstwo Kultury i Sztuki za całokształt swojej pracy artystycznej. W 1972 r. sprzedał część swojego archiwum fotograficznego (359 klatek negatywu) do Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych^[5] - fotografie te trafiły do Archiwum Dokumentacji Mechanicznej (ADM), przekształconego w 2008 r. w Narodowe Archiwum Cyfrowe (NAC). Zdjęcia Tadeusza Sierosławskiego, po opracowaniu, zostały udostępnione jako zespół nr 17 - Archiwum fotograficzne Tadeusza Sierosławskiego^[6].

Przypisy[edytuj]

↑ Biogram na stronie Szukajwarchiwach.pl - https://www.szukajwarchiwach.gov.pl/zespol/-/zespol/55718
↑ Cmentarz komunalny, sektor III, rząd 16, grób 10 - https://lwowekslaski.polski-cmentarz.pl/grobonet/start.php?id=detale&idg=4885&inni=0&cinki=1,dostęp: 10.08.2023
↑ Karkonosze – fotografia klasyczna 1945-2021, s. 18 - https://zpaf.pl/site_media/uploads/dokumenty/KARKONOSZE-Fotografia-1945-2021.pdf (dostęp: 10.08.2023)
↑ np. Wleń - uroczy zakątek ziemi dolnośląskiej, "Polska Zachodnia" 1948 Nr 41
↑ Inwentarz zespołu Archiwum Fotograficzne Tadeusza Sierosławskiego, oprac. M. Berman, J. Boniecki, Archiwum Dokumentacji Mechanicznej w Warszawie, Warszawa 1989, mps w zbiorach NAC
↑ Zespół - Szukaj w Archiwach, szukajwarchiwach.gov.pl [dostęp 2024-06-02] (ros.).