Wincenty Wojtaśkiewicz

Wincenty Wojtaśkiewicz (ur. 8 kwietnia 1890 w Pacanowie, zm. 9 października 1942 w KL Auschwitz) – polski duchowny rzymskokatolicki.

Życiorys[edytuj]

Urodził się w Pacanowie, jako syn Walentego i Henryki z Tatarczuchów. Kształcił się w Warszawie, w VII gimnazjum. W latach 1915–1920 studiował teologię i filozofię w Seminarium Duchownym w Sandomierzu. Święcenia kapłańskie przyjął 30 maja 1920 roku z rąk biskupa Ryxa. Był wikariuszem we Klwowie do września 1921 roku, następnie w Białaczewie do maja 1922 roku, w Bodzentynie do końca maja 1923 roku, w Solcu do końca sierpnia 1926 roku i w Zwoleniu do sierpnia 1929 roku^[1]. 13 lipca 1929 roku został mianowany proboszczem parafii Gródek. W tym samym roku zamieszkał w Garbatce w celu podjęcia prac przygotowawczych do utworzenia samoistnej parafii w tym osiedlu. Jego starania zaowocowały sukcesem i 25 lutego 1932 roku w Garbatce erygowano parafię. Ksiądz Wojtaśkiewicz został jej pierwszym proboszczem. Podczas pełnienia tego urzędu bardzo przysłużył się swojemu probostwu, m.in. rozbudował maleńki kościółek, który zaopatrzył we wszystkie urządzenia wewnętrzne oraz szaty liturgiczne. Po wybuchu II wojny światowej zaangażował się w działalność charytatywną w ramach oddziału Rady Głównej Opiekuńczej. 12 lipca 1942 roku został aresztowany przez Gestapo, a 9 dni później osadzony w więzieniu w Kielcach, gdzie poddano go straszliwym torturom. Podczas śledztwa kilka razy zaproponowano mu współpracę, ale on za każdym razem kategorycznie odmawiał. 1 września 1942 roku został zesłany do Oświęcimia, gdzie całkowicie wycieńczony nieludzką pracą i głodem wkrótce zmarł^[2].