Alfred Niwiński

	Alfred Niwiński
	Alfred Niwiński
	podporucznik saperów
Data i miejsce urodzenia	28 listopada 1900 ; Białystok
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 ; Błąd Lua w module „Moduł:Wikidane/select”, w linii 93: attempt to index field 'wikibase' (a nil value).
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	2 batalion mostów kolejowych
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Późniejsza praca	nauczyciel

Strona Szablon:Żołnierz infobox/styles.css nie ma żadnej zawartości.

Alfred Niwiński (ur. 28 listopada 1900 w Białymstoku, zm. kwietniu 1940 w Charkowie) – podporucznik rezerwy saperów Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej^[1].

Życiorys[edytuj]

Urodził się 28 listopada 1900 roku w Białymstoku jako najstarszy syn Józefa i Almy Marii Foke. Po wybuchu I wojny światowej rodzina uciekając ze strefy działań wojennych wyjechała w głąb Rosji, do Orła. Tam wstąpił do 1 Orłowskiej Drużyny Harcerskiej im. księcia Józefa Poniatowskiego. Był członkiem zastępu „Puhaczy” (wraz z Witoldem Ferchminem, Zenonem Zdanowiczem, Hipolitem Olechnowiczem, Alfredem Brenneisenem, Norbertem Brenneisenem, Władysławem Piaseckim, Gustawem Napiórkowskim), którego zastępowym był Witold Pilecki^[2]. Po upadku caratu przedostał się do Białegostoku i kontynuował naukę. Ukończył liceum im. Króla Augusta w Białymstoku (1921)^[3]. W 1920 roku wziął udział w obronie Warszawy w wojnie polsko-bolszewickiej. W muzeum szkolnym zachowało się świadectwo Niwińskiego: „W roku 1920 podczas najazdu nieprzyjaciół stanął do obrony ojczyzny w szeregach armii ochotniczej”^[4]. Po maturze kontynuował działalność harcerską – został pierwszym komendantem chorągwi w Białymstoku w stopniu harcmistrza^[4]^[5]. Funkcję komendanta sprawował w latach 1923–1924.

Studia na filologii polskiej na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie ukończył dyplomem i tytułem magistra. W 1927 roku został powołany do wojska, ukończył Szkołę Podchorążych batalionu saperów kolejowych w Jabłonnie pod Warszawą jako podporucznik ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku.

Podjął pracę jako nauczyciel Gimnazjum im Romualda Traugutta w Brześciu nad Bugiem^[1].

W trakcie kampanii wrześniowej został powołany 2 batalionu mostów kolejowych^[1] pułku stacjonującego w Jabłonnie i skierowany na wschód. Wzięty do niewoli przez Sowietów, trafił do obozu w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie^[6].

Życie prywatne[edytuj]

W 1932 poślubił Jadwigę Piech, z którą miał córki: Irenę i Krystynę. Mieszkali w Słonimiu, a potem w Brześciu nad Bugiem^[4].

Upamiętnienie[edytuj]

Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)
W 2010 został upamiętniony dębem swojego imienia przy przedszkolu nr 12 w Legionowie^[7] – certyfikat 3603/6443/WE/2010^[8]

Zobacz też[edytuj]

jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
obozy NKWD dla jeńców polskich

Przypisy[edytuj]

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 JędrzejJ. Tucholski JędrzejJ., Mord w Katyniu, 1991, s. 461 .
↑ Krzysztof Tracki, Młodość Witolda Pileckiego, „Wydawnictwo Sic!”, 2014, s. 67–109.
↑ Alfred Niwiński - ku pamięci. Ogrody Wspomnień. Cmentarz Internetowy, ogrodywspomnien.pl [dostęp 2019-02-24] .
↑ ^4,0 ^4,1 ^4,2 AlicjaA. Zielińska AlicjaA., Alfred Niwiński. Harcmistrz, żołnierz, nauczyciel, poranny.pl [dostęp 2019-02-24] (pol.).
↑ W Służbie Miłosierdzia, wsm.archibial.pl [dostęp 2019-02-24] .
↑ Hołd ofiarom Katynia, legionowo.pl [dostęp 2019-02-24] (pol.).
↑ Oficerowie upamiętnieni Dębami Katyńskimi, Mazowieckie To i Owo, 21 kwietnia 2016 [dostęp 2019-02-24] (pol.).
↑ Bohaterowie – Strona 349 – Katyń… ocalić od zapomnienia [dostęp 2019-02-24] (pol.).

Bibliografia[edytuj]

Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.

This article "Alfred Niwiński" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Alfred Niwiński.

This page exists already on Wikipedia.

Facebook Page

Follow us on Twitter !

Read or create/edit this page in another language[edytuj]

Alfred Niwiński in English

[:2-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 JędrzejJ. Tucholski JędrzejJ., Mord w Katyniu, 1991, s. 461 .

[2] Krzysztof Tracki, Młodość Witolda Pileckiego, „Wydawnictwo Sic!”, 2014, s. 67–109.

[3] Alfred Niwiński - ku pamięci. Ogrody Wspomnień. Cmentarz Internetowy, ogrodywspomnien.pl [dostęp 2019-02-24] .

[:0-4] 4,0 ^4,1 ^4,2 AlicjaA. Zielińska AlicjaA., Alfred Niwiński. Harcmistrz, żołnierz, nauczyciel, poranny.pl [dostęp 2019-02-24] (pol.).

[5] W Służbie Miłosierdzia, wsm.archibial.pl [dostęp 2019-02-24] .

[6] Hołd ofiarom Katynia, legionowo.pl [dostęp 2019-02-24] (pol.).

[7] Oficerowie upamiętnieni Dębami Katyńskimi, Mazowieckie To i Owo, 21 kwietnia 2016 [dostęp 2019-02-24] (pol.).

[8] Bohaterowie – Strona 349 – Katyń… ocalić od zapomnienia [dostęp 2019-02-24] (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]