Chorwaci śląscy

Chorwaci śląscy (łac. Chrouati – plemię zachodniosłowiańskie z X wieku, wzmiankowane w dokumencie biskupstwa praskiego z 1086 roku, przypuszczalnie zamieszkujące teren Kotliny Kłodzkiej i będące odłamem Chorwatów czeskich, którzy są wspomniani nieco wcześniej. Tekst źródła brzmi: […] Psouane, Crouati et altera Chrouati, Zlasane, Trebouane, Poberane, Dedosizi […] („Pszowianie, Chorwaci [czescy] i po drugiej stronie [Sudetów] Chorwaci [śląscy], Ślężanie, Trzebowianie, Bobrzanie, Dziadoszyce”). Słowo „altera” może być alternatywnie tłumaczone jako „drugie plemię” o nazwie Chorwaci, co w niewielkim stopniu zmienia interpretację. Rozłam plemienia na dwie części musiał być uwarunkowany naturalną barierą geograficzną, jaką są Sudety. Lokalizacja Chorwatów śląskich na ziemi kłodzkiej jest dość pospolicie przyjmowana, jednak w historiografii nie zyskała jednoznacznej i powszechnej akceptacji.^{[potrzebny przypis]}

Literatura[edytuj]

Zygmunt Sułowski, Chorwaci czescy, w: Słownik Starożytności Słowiańskich. Encyklopedyczny zarys kultury Słowian od czasów najdawniejszych, red. Władysław Kowalenko, Gerard Labuda, Tadeusz Lehr-Spławiński, t. 1 (A-E), cz. 1 (C-E), Wrocław-Warszawa-Kraków 1962, s. 249 (bibl.).
Lech A. Tyszkiewicz, Ziemia kłodzka a państwo pierwszych Piastów, w: R. Gładkiewicz (red.), Studia z dziejów ziemi kłodzkiej, Wrocław 1990, s. 33–43.
Lech A. Tyszkiewicz, Słowianie i Awarowie. Organizacja plemienna Słowian, ISBN 978-83-04-05023-5, Wrocław 2009, s. 94–106.