Honor Harrington
Honor Stephanie Alexander-Harrington – postać fikcyjna, bohaterka serii książek SF autorstwa Davida Webera znanych jako Honorverse.
Honor Harrington jest główna bohaterką cyklu. Po raz pierwszy pojawiła się w pierwszym tomie, Placówka Basilisk i od tego czasu występuje w każdej powieści Honorverse z wyjątkiem zbiorów opowiadań.
Życiorys[edytuj]
Honor Harrington urodziła się 1 października 1869 r. PD[1] jako córka emerytowanego komandora chirurga Alfreda Harringtona i doktor genetyk Alison Chou-Harrington na planecie Sphinx w układzie Manticore, jako obywatelka Gwiezdnego Królestwa Manticore[2]. W dzieciństwie została adoptowana przez treecata, któremu nadała imię Nimitz. W wieku dwunastu lat zdobyła patent lotniarski.
Po osiągnięciu dojrzałości zaciągnęła się do Akademii Królewskiej Marynarki Wojennej Manticore jako oficer. Kurs ukończyła z 23. lokatą na swoim roczniku, po czym została wysłana jako midszypman (najniższy stopień oficerski) na okręt HMS War Maiden. Okręt ten uratowała przed atakiem pirackim, za co otrzymała stopień chorążego. Następnie jako porucznik pełniła funkcję żaglomistrza fregaty HMS Osprey, po czym służyła jako oficer taktyczny lub zastępca oficera taktycznego na dreadnoughcie HMS Manticore. Jej pierwszym dowództwem był wewnątrzsystemowy lekki okręt LAC 113, następnie na trzech okrętach z rzędu pełniła funkcję pierwszego oficera. Po około dwóch latach otrzymała dowództwo niszczyciela HMS Hawkwing, którym rozbiła siatkę handlarzy niewolników[2].
W 1901 roku PD Harrington objęła dowództwo lekkiego krążownika HMS Fearless, wyposażonego w eksperymentalną, wysoce niestabilną broń. Z powodu porażki w manewrach floty zesłano ją na placówkę marynarki w systemie Basilisk, gdzie przez kilka miesięcy pełniła obowiązki dowódcy, znacząco usprawniając funkcjonowanie placówki i wykrywając spisek Ludowej Republiki, dążącej do przejęcia Basiliska. Po powstrzymaniu inwazji otrzymała Monarsze Podziękowanie, awans na kapitana i dowództwo nowego, ciężkiego krążownika, również nazwanego HMS Fearless[3].
W 1903 r. PD Honor została mianowana dowódcą eskorty floty wysłanej do systemu Grayson, co uczyniło ją najwyższym rangą przedstawicielem Królewskiej Marynarki w systemie. Po śmierci dowodzącego misją dyplomatyczną admirała Corvousiera w wyniku ataku walczącej z Graysonem Masady Honor uratowała Protektora (władcę) Graysona, a następnie zniszczyła wrogi MNS Thunder of God. Otrzymała za to tytuł hrabiny Gwiezdnego Królestwa oraz Patronki (księżnej) Graysona, jako pierwsza kobieta i pierwsza osoba spoza planety[4].
Z powodu odniesionych obrażeń – utraty lewego oka i władzy w lewej połowie twarzy – Harrington została wysłana na urlop rekonwalescencyjny, z którego wróciła, by objąć stanowisko dowódcy HMS Nike, okrętu flagowego admirała Marka Sarnowa. Na jego pokładzie stoczyła otwierającą bitwę pierwszej wojny między Manticore a Haven, tzw. Bitwę o Hancock. Po powrocie do Manticore związała się z kapitanem Paulem Tankerslayem, który jednak został zastrzelony w pojedynku na zlecenie lorda Pavela Younga, długoletniego wroga Honor. Harrington na wieść o śmierci Tankerslaya przeżyła załamanie nerwowe, które odeszło, gdy dowiedziała się, kto zlecił zabójstwo. Wyzwała na pojedynek zarówno wynajętego strzelca, jak i lorda Younga. Obu zabiła, za co w 1906 r. PD odebrano jej dowództwo[5].
Po odebraniu Nike Honor wyjechała na Grayson, gdzie podjęła swoje obowiązki patronki, a zarazem stała się celem wszystkich ataków wymierzonych przeciwko reformom przeprowadzanym przez rząd Graysona. Mimo to założyła spółkę Grayson Sky Domes, konstruującą olbrzymie kopuły osłaniające mieszkańców Graysona przed szkodliwym środowiskiem planety. W wyniku sabotażu jedna z kopuł zawaliła się, o co oskarżono Honor. Harrington zdołała odnaleźć prawdziwego winnego i zabiła go w pojedynku na miecze. W tym samym czasie została powołana do Marynarki Graysona i otrzymała stopień admirała. Tuż po pojedynku stoczyła Drugą Bitwę o Yeltsin z siłami Ludowej Republiki i wygrała[6].
W 1908 r. PD powierzono jej dowództwo HMS Wayfarer oraz 1037, Grupy Wydzielonej, której zadaniem była likwidacja grup pirackich działających na terenie sąsiadującej z Królestwem Konfederacji Silezjańskiej. Częściowo wykonała zadania: zlikwidowała bazę pirata Andre Warnecke’go w systemie Sidemore oraz odkryła, że za wzrostem aktywności pirackiej stoją siły Ludowej Marynarki. W nagrodę za to otrzymała stopień komodora[7].
W roku 1911 PD została pojmana podczas konwojowania grupy okrętów zaopatrzenia. Przekazano ją flocie admirała Theismana, a następnie Cordelii Ransom, minister propagandy Ludowej Republiki. Ransom zdecydowała się wysłać Harrington i pozostałych wyższych oficerów na planetę Hades, gdzie miało dojść do egzekucji. Już w systemie Harrington większość więźniów zdołała uciec, choć w trakcie ucieczki Honor straciła rękę. Wylądowali na planecie Hades, gdzie zorganizowali i przeprowadzili ucieczkę wszystkich więźniów na tereny kontrolowane przez Gwiezdne Królestwo. W uznaniu zasług Honor otrzymała tytuł księżnej Gwiezdnego Królestwa oraz stopień admirała Królewskiej Marynarki[8].
Po dojściu do władzy konserwatystów i zakończeniu pierwszej wojny manticorańsko-haveńskiej w roku 1915 PD została przeniesiona do rezerwy i wróciła na Graysona. Do służby czynnej przywrócono ją w roku 1920, po czym objęła dowodzenie na stacji Sidemore i dowodziła siłami Sojuszu podczas Drugiej Bitwy o Sidemore, otwierającej drugą wojnę manticorańsko-haveńską[9].
W 1920 r. PD wyszła za lorda Hamisha Alexandra, stając się jego drugą żoną.
Podczas wojny dowodziła Ósmą Flotą Sojuszu, po czym brała udział w negocjacjach pokojowych w Haven. Odwołano ją do Manticore po tzw. Yawata Strike, tj. zniszczeniu infrastruktury Królestwa przez siły Równania. Po zawarciu Wielkiego Sojuszu z Haven objęła obowiązki głównodowodzącej Wielkiej Floty[10].
Przebieg służby[edytuj]
(daty według kalendarza Manticore, np. 11/11/267 to 11 dzień 11 miesiąca 267 roku po lądowaniu)
- 11/11/267 jako 23. w swoim roczniku kończy RMN Naval Academy
- 11/27/267 midszypmen, HMS „War Maiden” CA-39
- midszypmen, p.o. asystenta oficera taktycznego, p.o. oficera taktycznego, HMS „War Maiden” CA-39
- 17/12/267 awans na chorążego
- 03/02/268 awans na podporucznika
- 03/03/268 kandydat na oficera artyleryjskiego, HMS „Royal Winton” DN-12
- 08/19/269 zastępca oficera artyleryjskiego, HMS „Royal Winton” DN-12
- 15/38/269 awans na porucznika
- 16/04/269 żaglomistrz, HMS „Osprey” FG-1069
- 15/35/271 drugi asystent oficera taktycznego, HMS „Manticore” SD-01
- 12/24/271 asystent oficera taktycznego, HMS „Manticore”
- 05/12/271 dowódca LAC 113
- 02/35/273 awans na komandora porucznika
- 03/10/273 pierwszy oficer, HMS „Trenchant” CL-19
- 09/02/275 pierwszy oficer, HMS „Broadsword” CA-47
- 09/28/276 pierwszy oficer, HMS „Perseus” CL-92
- oficer taktyczny, HMS „Basilisk” SD-105
- 17/12/277 awans na komandora
- 02/08/278 dowódca HMS „Hawking” DD-1213
- 17/06/279 zaawansowany kurs taktyczny, RMN Naval Academy (tzw. Młyn)
- 04/35/280 dowódca HMS „Fearless” CL-56
- p.o. dowódcy RMN Basilisk Station (02/13/281 bitwa w systemie Basilisk)
- 04/10/281 awans na kapitana z listy (z pominięciem stopnia kapitana)
- dowódca HMS „Fearless” CA (11/30/283 druga bitwa o Yeltsin)
- 13/25/283 urlop rekonwalescencyjny
- 06/21/284 dowódca HMS „Nike” BC-413 (pierwsza bitwa o Hancock)
- dowódca pierwszej eskadry liniowej GSN (jako admirał GSN, czwarta bitwa o Yeltsin)
- dowódca 1037 Grupy Wydzielonej RMN oraz HMS „Wayfarer” AMC (bitwa o Sidemore, bitwa w Selker’s Rift)
- awans na komodora
- dowódca 18 Eskadry Krążowników RMN (bitwa w systemie Adler)
- w niewoli
- ucieczka z niewoli
- dowódca członków sił zbrojnych Sojuszu i niesprzymierzonych na planecie Hades (jako admirał GSN, bitwa w systemie Cerberus)
- dowódca Elysian Space Navy (jako admirał GSN)
- urlop rekonwalescencyjny
- awans na admirała (z pominięciem stopni kontradmirała i wiceadmirała)
- komendant i instruktor taktyki, zaawansowany kurs taktyczny, RMN Naval Academy
- dowódca Jego Własnej Protektora Eskadry (jako Champion Protektora i admirał GSN)
- dowódca RMN Sidemore Station oraz 34 Zespołu Wydzielonego RMN (druga bitwa o Sidemore)
- dowódca 8 Floty RMN (bitwa o Manticore)
- dowódca HMS „Unconquered”
- dowódca RMN Home Fleet
- dowódca Grand Fleet (połączonych sił flot Sojuszu i Republiki Haven) z Thomasem Theismannem jako zastępcą – II Bitwa o Manticore
Odznaczenia[edytuj]
- Manticore Cross (283)
- Star of Grayson with Swords (283, miecze dodane po drugiej bitwie o Yeltsin, najwyższe odznaczenie Graysona, przedtem tylko jedna osoba je posiadała)
- Manticore Cross (283)
- Conspicous Gallantry Medal (271, powtórnie 283)
- Monarsze Podziękowanie (271, powtórnie 281, po raz trzeci 283)
- Za rany (279, powtórnie 283)
- Wyróżnienie Floty: Taktyka (279)
- Wyróżnienie Floty: Artyleria (269, powtórnie 273)
Charakterystyka[edytuj]
Honor ma bardzo jasną skórę, ciemne, migdałowate oczy i czarne włosy, które aż do 1903 r. PD nosiła krótko ścięte. Mierzy 188 cm, jest szczupła i wysportowana. Opisuje się ją jako „piękną, ale nie ładną”, „zdrowo wyglądającą” i „piękniejącą z wiekiem”. Gdy ma długie włosy, zaplata je w gruby warkocz, by łatwiej zmieściły się w skafandrze próżniowym.
Harrington uchodzi za genialnego taktyka i dobrego stratega, a przy tym świetną nauczycielkę i osobę, która troszczy się o swoich podwładnych. Przez długi czas miała problemy z samooceną – uważała się za brzydką, nieelegancką i niewartą uwagi. Zaczęło się to zmieniać dopiero po spotkaniu z Paulem Tankerslayem. Od swoich partnerów wymaga całkowitego zaufania i boi się angażować w związki. Jest jednak zdecydowana i dumna, zawsze dąży do sprawiedliwości i stara się wykonać swoje zadanie. Nie dąży do walki, ale nie ucieka przed nią. Lubi dzielić świat na „dobrych” i „złych”, ale zdaje sobie sprawę z tego, że rzadko można to zrobić.
Umiejętności[edytuj]
- czarny pas w sztuce walki coup de vitesse
- licencja lotniarska
- patent żeglarski
- mistrzostwo w strzelaniu z pistoletu zwykłego i pojedynkowego
- wspinaczka bez zabezpieczeń
- pilotaż małych jednostek kosmicznych
Zobacz też[edytuj]
Przypisy[edytuj]
- ↑ Po Diasporze – używany w Honorverse system odliczania czasu.
- ↑ 2,0 2,1 Jane’s Review – Royal Manticoran Navy.
- ↑ David Weber, Placówka Basilisk.
- ↑ David Weber, Honor Królowej.
- ↑ David Weber, Kwestia Honoru.
- ↑ David Weber, Honor na wygnaniu.
- ↑ David Weber, Honor wśród wrogów.
- ↑ David Weber, Honor ponad wszystko.
- ↑ David Weber, Wojna Honor.
- ↑ David Weber, Zwiastun Burzy.
| ||||||||||||||||||||||
Błąd Lua w module „Moduł:Kontrola_autorytatywna”, w linii 571: attempt to index field 'wikibase' (a nil value).
This article "Honor Harrington" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Honor Harrington.
