Technologia (Honorverse)

Honorverse – fikcyjne uniwersum stworzone przez amerykańskiego autora Davida Webera w jego cyklu o Honor Harrington. Akcja cyklu dzieje się w odległej przyszłości, przez co większość używanych technologii różni się od współczesnych. Niniejszy artykuł przedstawia niektóre przykłady tej technologii oraz nauki, na której jest ona oparta.

Podstawowe zasady fizyki uniwersum

Grawitacja

Znaczna część technologii Honorverse jest oparta na grawitacji. Każdy układ planetarny ma własną „studnię grawitacyjną” – okręt, który znajduje się wewnątrz niej, nie jest w stanie wejść w nadprzestrzeń. W przestrzeni kosmicznej znajdują się tzw. fale grawitacyjne, czyli rozległe przestrzenie, w których istnieje pole grawitacyjne, w którym można wyznaczyć górę i dół. Większość fal jest zakotwiczona o siebie nawzajem i dryfuje powoli znanym kursem i prędkością, jednak istnieją fale wędrujące, które okresowo zmieniają swoje położenie w sposób nieprzewidywalny. Korzystanie z fal znacząco przyspiesza podróż kosmiczną, niezależnie od tego, od której strony wejdzie się w fale, jednak wejście w nią na niewłaściwie ustawionych i zsynchronizowanych silnikach kończy się zwykle zniszczeniem jednostki.

Okręty poruszają się za pomocą ekranów grawitacyjnych, tj. dwóch dysków, w których działają olbrzymie siły grawitacyjne, tworzonych nad i pod jednostką. Ekrany grawitacyjne są nieprzenikalne dla jakiejkolwiek materii ani promieniowania.

Istnieją też różnych rodzajów i rozmiarów generatory grawitacji oraz antygrawitacji, z których najmniejsze mieszczą się w pasku od spodni, a największe zapewniają sztuczną grawitację całym stacjom kosmicznym.

Wormhole

Specjalnym przykładem fali grawitacyjnej jest wormhole. W wormhole'u grawitacja jest ekstremalnie skondensowana, zaginając przestrzeń i łącząc ze sobą dwa odległe układy słoneczne. O ile podróż międzygwiezdna normalnie trwa przez długi czas, transport między dwoma końcami wormhole'a jest praktycznie natychmiastowy, skracając czas podróży do zera. Końce wormhole'i nazywane są terminalami.

Zdarza się, że wormhole tworzą zgrupowania, w których wejścia w jednym układzie słonecznym są zakotwiczone o siebie nawzajem, a wyjścia znajdują się w różnych systemach gwiezdnych. Zgrupowanie takie nazywa się wormhole junction. Jeżeli wormhole junction składa się tylko z dwóch terminali, mówi się o moście.

Nadprzestrzeń

W Honorverse rozpoznaje się pięć wymiarów: długość, szerokość, wysokość, czas oraz pasma. Pasma to „warstwy” wszechświata, między którymi można się przemieszczać dzięki napędowi międzygwiezdnemu. Pasmo, w którym żyjemy, opisuje się jako „przestrzeń normalna”. podczas gdy coraz wyższe, tj. odleglejsze od przestrzeni normalnej pasma są oznaczane kolejnymi literami alfabetu greckiego. W każdym paśmie ponad przestrzenią normalną materia jest bardziej skondensowana niż w przestrzeni normalnej – cząsteczki znajdują się bliżej siebie. Oznacza to przykładowo, że odległość trzech lat świetlnych w przestrzeni normalnej odpowiada jednemu rokowi świetlnemu w paśmie alfa. Dzięki temu na pasmach można podróżować z prędkością większą, niż prędkość światła w przestrzeni normalnej. Im wyższe pasmo, tym wyższa kondensacja materii, a więc i większa szybkość podróży.

Należy zauważyć, że istnieją ograniczenia podróży kosmicznych: najwyższe pasmo, na które można wejść, zależy od mocy napędu międzygwiezdnego, przy czym dla jednostek cywilnych granica jest o kilka pasm niższa, niż dla okrętów wojennych. Ponadto zejście na niższe pasmo wymaga zmniejszenia prędkości – im wyższe pasmo, tym mniejsza wymagana prędkość zejścia. Zejście powoduje u nieprzyzwyczajonych ludzi mdłości. W nadprzestrzeń nie można przejść, jeśli znajduje się w studni grawitacyjnej układu słonecznego lub wormhole'a.

Podróże kosmiczne

Podstawowym środkiem podróży w uniwersum Honor Harrington są statki kosmiczne, które można podzielić na jednostki niezdolne i zdolne do lotu w nadprzestrzeni.

Mechanizmy podróży kosmicznych

• Napęd impeller – główny napęd statku. Tworzy on dwa dyski grawitacji – tzw. ekrany – nad i pod statkiem, po których statek „ślizga się”. posuwając się przez to do przodu. Używany jest też częściowo do poruszania się w nadprzestrzeni, co umożliwia podróże międzygwiezdne. Szybkość poruszania się w nadprzestrzeni jest zależna od mocy generatora i masy okrętu. Impeller jest zasilany przez reaktor fuzyjny.
• Żagiel Warshavskiej – inaczej dostrojony impeller, używany wyłącznie do podróży nadprzestrzennych. W nadprzestrzeni pozwala na częściową kontrolę i wykorzystanie występujących w kosmosie zaburzeń grawitacyjnych, tak zwanych fal, co pozwala na szybkie podróże z prędkością wyższą od prędkości światła. Jest jedynym sposobem na podróż przez wormhole. Kiedy działa, pobiera energię z fal, co znacząco zmniejsza zapotrzebowanie okrętu na energię.
• Silniki manewrowe – silniki używane do manewrowania i obracania statku w przestrzeni. Działają poprzez spalanie wodoru, podobnie do współczesnych silników rakietowych.

Najważniejsze elementy wyposażenia statków kosmicznych

• Kompensator bezwładności – urządzenie niwelujące efekt przyspieszenia na statku, jego wyposażenie i pasażerów. Korzystając z ekranów tworzonych przez impellery, tworzy on rodzaj pola siłowego, wewnątrz którego skutki przyspieszenia są odczuwalne w znacznie mniejszym stopniu, co pozwala na zwiększenie przyspieszenia. Jego skuteczność jest zależna od mocy impellerów i masy statku.
• Systemy podtrzymywania życia – ogólna nazwa systemów umożliwiających człowiekowi przetrwanie na pokładzie statku. Składają się na nie filtry oczyszczające powietrze, filtry konwertujące dwutlenek węgla na tlen oraz system ogrzewania jednostki. Od mocy systemów podtrzymywania życia zależy liczba pasażerów i załogi, jaką może mieć statek.
• Generator grawitacji – urządzenie tworzące na okręcie pole grawitacyjne, tworząc sztuczną grawitację jednostki.
• Reaktor – główne źródło zasilania okrętów. Reaktor działa na zasadzie zimnej fuzji jądrowej, tworząc dostateczne ilości energii, by zaspokoić wszystkie potrzeby jednostki. Do działania potrzebuje wodoru. Duże statki posiadają dwa takie generatory – zniszczenie jednego zwykle prowadzi do eksplozji i w konsekwencji zniszczenia jednostki.
• Radar grawitacyjny – pasywny system wykrywania, zdolny do wykrycia ekranu grawitacyjnego jednostki i energii emitowanej przez nią w momencie wyjścia z nadprzestrzeni. Jest jedynym czujnikiem działającym z prędkością większą niż prędkość światła.
• Lidar – aktywany system wykrywania, wysyłający w przestrzeń wiązkę laserową, która po odbiciu wraca do okrętu, przekazując informacje o odległości od najbliższego obiektu. Działa z prędkością światła, a jego zasięg nie przekracza miliona kilometrów.
• Kapsuły ratunkowe – niewielkie jednostki wyposażone w silniki manewrowe, prosty system sterowania i system podtrzymywania życia, zwykle kilkuosobowe. Pozwalają na przeżycie do kilku tygodni, dotarcie na nieodległe ciało niebieskie i bezpieczne lądowanie w atmosferze.
• Skafandry próżniowe – przylegające do ciała stroje pozwalające noszącemu je przetrwać w warunkach próżni, wyposażone w miniaturowy filtr tlenowy, nadajnik i nieduże silniczki manewrowe. Posiadają hełm z wbudowanym komunikatorem. Są używane głównie jako drugorzędny środek ratunkowy, zabezpieczenie w sytuacjach, gdy istnieje ryzyko nagłej dekompresji oraz do prac wymagających dużej precyzji.
• Hiperlog – urządzenie pozwalające na nawigację w nadprzestrzeni, mierzące kierunek, prędkość oraz czas i na tej podstawie określające pozycję jednostki w normalnej przestrzeni.

Rodzaje statków kosmicznych

Jednostki są posegregowane pod względem rozmiarów.

Statki cywilne

Statki cywilne mają zwykle kształt zbliżony do elipsoidy.

• Prom – niezbyt zwinna ani szybka jednostka, która może przetransportować liczniejszą grupę ludzi lub większą ilość towaru. Cywilne promy kursują zwykle między planetami, stacjami kosmicznymi i okrętami; wojskowe służą do transportu wojsk.
• Jacht – niewielka, zwykle nieuzbrojona jednostka budowana głównie dla manewrowości, niezdolna do wejścia w nadprzestrzeń. Budowane głównie jako pojazdy cywilne.
• Kurier – najmniejsza jednostka zdolna do podróży międzygwiezdnych i najszybszy ze wszystkich statków podróżujących w nadprzestrzeni. Posiada rozległe banki pamięci, dzięki czemu może przewieźć dużą ilość informacji.
• Statek pasażerski – duża jednostka o wydajnych systemach podtrzymywania życia, przystosowana do przewożenia pasażerów. Często statki pasażerskie są budowane tak, aby przypominać ziemskie wycieczkowce i transatlantyki.
• Frachtowiec – największe istniejące statki kosmiczne. Składają się z niedużej części załogowej i mieszkalnej, do której doprowadzany jest tlen i ciepło, oraz niewypełnionej powietrzem części ładunkowej, która może się otworzyć w przestrzeń. Towary transportuje się w dużych, liczących sobie nawet kilkadziesiąt metrów kontenerach.

Jednostki wojskowe

Jednostki wojskowe mają w większości przypadków kształt elipsoidy z nałożonymi z przodu i z tyłu tzw. „główkami młotków”. co pozwala na zamontowanie uzbrojenia pościgowego.

• Kuter rakietowy – najmniejsza jednostka wojskowa, składająca się z proporcjonalnie wielkiego silnika, małej załogi do 10 osób i działa skierowanego do przodu oraz rakiet. Służy zazwyczaj obronie przeciwrakietowej lub atakom zaczepnym przeciwko większym jednostkom.
• Pinasa – mała jednostka niezdolna do samodzielnego wejścia w nadprzestrzeń. Jest wielkości współczesnego samolotu pasażerskiego. Jest jednym z najszybszych statków, służy głównie do transportu, zwiadu lub zapewnienia wsparcia z powietrza dla sił naziemnych.
• Fregata – najmniejszy okręt wojenny zdolny do wejścia w nadprzestrzeń, wyposażony w działa i wyrzutnie rakiet. Jest rzadko spotykany z powodu swoich małych rozmiarów.
• Niszczyciel – nieduży okręt wojenny zdolny do podróży w nadprzestrzeni, wykorzystywany zwykle w konwojach i zwiadzie.
• Lekki Krążownik – nieco cięższy niszczyciel.
• Pancernik – średniej wielkości okręt wojenny, uznawany za zbyt powolny, by stanowić zagrożenie dla mniejszych jednostek i zbyt mały, by móc zagrozić większym; z tego powodu rzadko spotykany.
• Okręty liniowe – nazwa grupy dużych jednostek przeznaczonych do działania w grupach, wyposażonych w dużą ilość uzbrojenia i potężne generatory osłon. Do okrętów liniowych należą: krążowniki lekkie, krążowniki ciężkie, krążowniki liniowe, dreadnoughty, superdreadnoughty i lotniskowce.

Przykładowa podróż kosmiczna

Przykład ma na celu zaprezentowanie w praktyce zasad działania fizyki i sprzętu w podróżach kosmicznych.

1. Statek rozpoczyna swoją podróż na orbicie systemu A, posiadającego wormhole. Chce dostać się do systemu B. Ma włączone i działające reaktory oraz nagrzane (włączone i przygotowane do pracy) impellery. Korzystając z impellerów i silników manewrowych schodzi z orbity i powoli nabiera przyspieszenia, kierując się w stronę terminalu.
2. W czasie lotu nawigator wyznacza kurs, który w najkrótszym możliwym czasie zaprowadzi statek do systemu B. W naszym przykładzie najkrótsza droga prowadzi przez wormhole prowadzący do systemu C, a następnie fragment pustej przestrzeni i jedną falę grawitacyjną.
3. Podchodząc do wormhole'a, statek przestraja najpierw przednie, a potem tylne impellery na żagle Warshavskiej. W pustej przestrzeni żagiel nie ciągnie jednostki, jednak w momencie kontaktu z wormholem zaczyna pracować, wciągając statek w terminal. W momencie wejścia obu żagli w wormhole jednostka znika z systemu A i pojawia się w systemie C.
4. Statek wylatuje z wormhole'a w systemie C i żagle przestają go napędzać. Jednostka płynie siłą bezwładności, podczas gdy załoga przestraja żagle na impellery. Po konwersji jednostka kieruje się na zewnątrz systemu, napędzana przez impellery.
5. Przekroczywszy granicę oddziaływania grawitacji systemu, jednostka przeskakuje po kolei na coraz wyższe pasma, docierając ostatecznie do pasma fi. Kieruje się w stronę fali grawitacyjnej i leci tam na impellerach.
6. Gdy hiperlog melduje o dotarciu w pobliże fali grawitacyjnej, jednostka przechodzi na pasmo, w którym znajduje się fala, po czym znów następuje konwersja impellerów na żagle. Jednostka płynie siłą bezwładności w stronę fali aż do zetknięcia się z nią, kiedy to żagle zaczynają ciągnąć jednostkę po fali.
7. Zbliżając się do systemu B, załoga schodzi na niższe pasmo, gdzie nie ma fali, po czym konwertuje żagle z powrotem do impellerów. Statek spowalnia i schodzi aż do pasma alfa, po czym na granicy systemu przechodzi do przestrzeni normalnej i na impellerach wlatuje do systemu B.

Uzbrojenie

Uzbrojenie w uniwersum Honorverse możemy podzielić na broń ręczną i okrętową. Nie jest stosowana artyleria naziemna.

Broń ręczna

• Pulser – podstawowy rodzaj uzbrojenia, system pulsera stosuje się zarówno w broni krótkiej, jak i karabinach. Pulsery opierają się na miniaturowym generatorze antygrawitacji, który w momencie naciśnięcia spustu wysyła krótki, silny impuls, wypychający pocisk z kabiny i nadający mu wysoką prędkość. Pociskami w pulsarach są zwykle strzałki, tj. garść krótkich, cienkich igieł, które wybuchają w momencie wejścia w ciało. Strzał z pulsera jest niemal zawsze śmiertelny.
• Flechette – broń długa krótkiego zasięgu, odpowiednik shotguna. Pocisk jest wystrzeliwany tak, jak w pulserze, jednak nie są to strzałki, a nieduże dyski o ostrych krawędziach, które impuls wprawia w ruch obrotowy. Strzelec może regulować rozrzut pocisków. Flechette są preferowane w akcjach abordażowych, ponieważ w przeciwieństwie do innych rodzajów uzbrojenia nie są w stanie przebić poszycia okrętu, a przez to doprowadzić do dekompresji.
• Broń plazmowa – rzadziej spotykana broń ciężka, strzelająca strumieniem gorącej plazmy. Uchodzi za jedną z najbardziej niszczycielskich broni ręcznych, ponieważ w kontakcie z nią cel wyparowuje lub zapala się. Broń plazmowa jest zwykle ciężka i nieporęczna. Wyróżnia się montowane na trójnogu działka plazmowe, wielostrzałowe karabiny plazmowe oraz strzelające pojedynczymi, acz silniejszymi ładunkami strzelby plazmowe.
• Ręczna wyrzutnia rakiet – ciężka broń wsparcia piechoty, przypominająca współczesny Javelin. Pocisk odpala się „z ramienia” operatora, do wystrzelenia pocisku z komory używa się mechanizmu pulsera.
• Dysruptor – nazywany też paralizatorem, strzela ładunkami ultradźwiękowymi powodującymi rozległy paraliż mięśni i nerwów. Występuje praktycznie wyłącznie jako broń krótka. Trafienie powoduje paraliż lub utratę przytomności, trafienie w serce może spowodować śmierć.
• Pistolet pojedynkowy – broń używana w pojedynkach w Gwiezdnym Królestwie Manticore, pistolet półautomatyczny o pocisku wystrzeliwanym metodą pulsera. W przeciwieństwie do pulsera, nie strzela się strzałkami, a zwartym dziesięciomilimetrowym pociskiem, aby ograniczyć śmiertelność broni.
• Wibronóż – broń ręczna wykorzystywana też jako narzędzie. Ostrze zostaje wprawione w wibracje przez miniaturowy generator, co pozwala mu na przecięcie większości powierzchni.

Należy zauważyć, że w wielu rejonach galaktyki nadal używa się broni palnej podobnej do współczesnej, a egzemplarze takiego uzbrojenia są zbierane przez kolekcjonerów i utrzymywane w stanie, który pozwala na ich użycie w walce. Ponadto na Graysonie wciąż jako broni pojedynkowej używa się długich mieczy przypominających katanę.

Uzbrojenie okrętowe

Za uzbrojenie okrętowe uznaje się wszelką broń montowaną na okrętach większych, niż prom. Pinasy i promy są zwykle wyposażone w zamontowaną na stałe broń ręczną.

• Lasery – podstawowa broń przeciwokrętowa. Generator wystrzeliwuje promień skupiany następnie przez soczewki grawitacyjne, których rozmiar może dojść do metra średnicy. Po przejściu przez soczewkę promień lasera jest wystrzelony w kosmos, gdzie biegnie z prędkością światła. Zasięg lasera wynosi około miliona kilometrów. Po trafieniu w cel laser wypala dziurę w kolejnych warstwach okrętu, z każdą warstwą tracąc siłę. Ponieważ okręty podczas strzału zwykle są w ruchu, laser zamiast prostych dziur tworzy długie szczeliny w okręcie, powodując dekompresję, a w ekstremalnych przypadkach przepołowienie trafionej jednostki.
• Grasery – lasery operujące w spektrum promieni gamma, większe, cięższe i potężniejsze od laserów, jednak rzadko spotykane z powodu swojej masy. Niektóre myśliwce są wyposażone w pojedynczy graser o mocy równej graserom montowanym na krążownikach.
• Rakiety – najpowszechniej stosowany system uzbrojenia. Rakiety to miniaturowe jednostki wyposażone w głowicę bojową, napęd impeller i silniki manewrowe. Są wystrzeliwane z wyrzutni na okręcie przez impuls generatora antygrawitacji, posiadają własny, ograniczony lidar. Zwykle są kontrolowane przez oficera na okręcie w czasie lotu, aż do wyjścia poza zasięg skutecznej komunikacji. Można przy tym wyróżnić rakiety wielostopniowe, które po wyładowaniu się energii w jednym impellerze mogą po pewnym czasie włączyć kolejny, co daje im praktycznie nieograniczony zasięg. Dodatkowo istnieją rakiety zakłócające, które zamiast głowicy bojowej mają potężny nadajnik, którego celem jest oślepienie systemów obronnych przeciwnika, oraz najnowocześniejsze rakiety sterujące, które łączą się ze statkiem dzięki komunikatorowi nadświetlnemu i przekazują namiary pozostałym rakietom. Głowice dzielą się na atomowe, tj. zamontowany w rakiecie ładunek nuklearny, oraz laserowe, czyli zamontowany w rakiecie potężny laser, strzelający w kilkudziesięciu kierunkach.
• Torpedy energetyczne – potężne ładunki plazmowe wystrzeliwane z okrętowej wyrzutni, pędzące z prędkością bliską światła, o zasięgu 30 tys. kilometrów. W kontakcie z okrętem stanowią bardzo potężną broń, jednak może je zatrzymać każda tarcza, przez są używane bardzo rzadko.
• Lanca grawitacyjna – praktycznie nieużywana broń, generująca potężną falę energii, która może rozstroić ekrany okrętu, powodując przegrzanie impellerów i ich awarię, co pozostawia atakowany okręt praktycznie bezsilnym. Lanca do działania potrzebuje olbrzymiej ilości miejsca i energii okrętu, jej czas przeładowania jest bardzo długi, a zasięg – niski, ponadto nie zawsze odpowiada na polecenie wystrzału, przez co nie jest obecnie na wyposażeniu okrętów.
• Broń kinetyczna – ciężki pocisk wystrzeliwany z okrętu w stronę planety. Nabiera on energii poprzez przyspieszenie grawitacyjne, po czym uwalnia ją, uderzając w ziemię i powodując rozległe zniszczenia, porównywalne w niektórych wypadkach z mocą broni atomowej. W Honorverse użycie broni kinetycznym, z jednym wyjątkiem, zabrania tzw. Edykt Eridiański.

Środki ochronne

Podobnie jak broń, środki chroniące przed nią można podzielić na osobiste i okrętowe.

Osobiste

• Zbroja – część wyposażenia Marines. Zbroja to pancerz wspomagany zwiększający siłę i szybkość noszącej go osoby, jak i chroniący przed warunkami środowiska i każdą bronią ręczną poza działkiem plazmowym. Z przyłożenia lub minimalnej odległości zbroję może uszkodzić każda broń plazmowa i granaty. Zbroja istnieje w dwóch wariantach: ciężka, czyli większa i silniejsza, wyposażona w montowaną na ramionach broń plazmową, oraz zwiadowcza, która oszczędza energię kosztem mniejszej siły, pozwala też na większą zwinność.
• Strój antybalistyczny – zestaw ochraniaczy na klatkę piersiową, plecy, ręce i nogi, który jest w stanie zatrzymać pociski pulserowe oraz dysruptory.

Okrętowe

• Antyrakiety – nieduże, podobne do rakiet ładunki składające się praktycznie wyłącznie z potężnego napędu impeller, silniczków manewrowych i odbiornika, sterowane przez komputer okrętu. Są wystrzeliwane z wyrzutni przez impuls antygrawitacyjny i nakierowywane na rakiety, które mają za zadanie niszczyć swoim ekranem grawitacyjnym.
• Działka przeciwrakietowe – nieduże działka montowane na poszyciu okrętów, mogące podążać lufą za celem. Ich zadaniem jest zestrzelenie nadciągających rakiet. Marynarka Ligi Solarnej używa działek strzelających pociskami, podczas gdy Manticore i Haven montują na swoich okrętach działka laserowe.
• Tarcza – dwa elipsoidalne dyski grawitacyjne, tworzone po bokach okrętu przez generator tarczy, działający podobnie jak generator impellerów. Razem z ekranami osłaniają boki, górę i dno okrętu, pozostawiając otwarte jedynie dziób i rufę. W przeciwieństwie do ekranów, ogień laserów i graserów może przeładować tarczę – w takim momencie wyłącza się ona.
• Osłona antyradiacyjna i przeciwcząsteczkowa – dodatkowa osłona znajdująca się między tarczą a kadłubem okrętu. Jej zadaniem jest powstrzymanie promieniowania kosmicznego, promieniowania broni nuklearnej oraz cząsteczek przed uszkodzeniem kadłuba, jednak może też osłabić atak laseru lub graseru.
• Pancerz – warstwa różnych stopów i kompozytów „wyhodowana” jako całość z użyciem nanotechnologii, skonstruowana i ułożona w taki sposób, aby przechwycić siłę uderzenia głowicy nuklearnej, osłabić i rozproszyć energię lasera/grasera. Pancerz jest najgrubszy na dziobie, rufie, wokół reaktorów i generatorów okrętu oraz najcieńszy na górze i dnie, ponieważ są one chronione przez nieprzenikalne ekrany grawitacyjne.
• Boje ECM – nieduże jednostki posiadające napęd impeller oraz potężny nadajnik. Po ustawieniu emitują sygnał identyczny z sygnaturą grawitacyjną i lidarową okrętu, co pozwala oszukać część rakiet. Ponieważ jednak mają zbyt duże zapotrzebowanie na energię, muszą być utrzymywane w pobliżu okrętu.
• Zagłuszacze – małe jednostki wypuszczane przez okręt, emitujące potężny sygnał zagłuszający, który ma na celu sprawienie, by nadciągające rakiety zeszły z kursu.

Medycyna

W Honorverse medycyna stoi na bardzo wysokim poziomie. Lekarze są w stanie wyleczyć praktycznie wszystkie choroby, naprawić znaczną część problemów genetycznych przed urodzeniem dziecka, przedłużyć życie. Do spotykanych w powieściach, fikcyjnych technik medycznych należą:

• Terapia regeneracyjna – proces pozwalający na wyleczenie ran i odrośnięcie każdej utraconej części ciała poprzez manipulację genami osoby leczonej. Działa dla około 70% ludzi.
• Szybkie leczenie – proces przyspieszający leczenie. Działa wolniej dla kości niż tkanek, pozwala jednak w ciągu kilku dni całkowicie wyleczyć nawet poważne rany.
• Prolong – terapia przedłużająca życie ludzkie. Poddać się jej mogą tylko osoby poniżej dwudziestego piątego roku życia. Prolong sprawia też, że człowiek jemu poddany starzeje się znacznie wolniej – przykładowo, czterdziestolatka wygląda na piętnaście lat. Istnieją trzy generacje prolongu, z czego trzecia w teorii powinna pozwolić na dożycie 350 lat.
• Implanty antykoncepcyjne – montowane chirurgicznie u kobiet implanty zapobiegające zajściu w ciążę. Działają przez około trzy lata. Są obowiązkowe dla każdej kobiety służącej w marynarce wojennej.
• Replikatory – sztuczne macice, pozwalające na rozwinięcie się płodu, a następnie sztuczny poród. Często są wykorzystywane przez kobiety w marynarce wojennej, które przenoszą dziecko z własnej macicy do sztucznej, by uniknąć komplikacji związanych z ciążą i móc służyć przez okres trwania ciąży. Wykorzystywane też są, jeśli kobieta nie chce rodzić dziecka lub nie jest w stanie z powodu choroby lub niepełnosprawności.
• Protezy – cybernetyczne protezy mogące zastąpić każdą część ciała, działające poprzez połączenie z nerwami osoby w nie wyposażoną. Najczęstszy wybór dla osób niepoddających się regeneracji. Protezy produkowane w Manticore są praktycznie nieodróżnialne z zewnątrz od prawdziwych części ciała, mogą też być wyposażone w dodatkowe funkcje, jak noktowizor dla protezy oka lub wbudowany w protezę ręki pistolet. Technologia łączenia protezy z nerwami ciała nie jest doskonała – inne połączenia odpowiadają za inne funkcje protezy, tak więc trzeba na nowo nauczyć się korzystać z nowej części ciała, a osoby z protezami jednego oka odczuwają różnicę w postrzeganiu lewym i prawym okiem.
• Biorzeźbienie – technologia chirurgii plastycznej pozwalająca na zmianę koloru skóry, włosów i oczy, ilości tłuszczu i mięśni oraz częściowo struktury kostnej.
• Inżynieria genetyczna – manipulacja genami, zwykle w okresie prenatalnym, pozwalająca wprowadzić pożądane cechy, usunąć niechciane choroby i poprawić przyszłe osiągi dziecka. Poza leczeniem chorób genetycznych używana bardzo rzadko z powodu skojarzeń z próbami utworzenia superżołnierzy.

Inne technologie

• Holoprojekcje – technika tworzenia trójwymiarowych obrazów, które mogą być nadawane w czasie rzeczywistym. Używana często do przedstawiania projekcji taktycznych i informacji, wyparła całkowicie telewizję. Filmy i seriale także są tworzone na holoprojektory. W komunikacji między okrętami używa się jednak nadal obrazu dwuwymiarowego, ponieważ wymaga mniejszej ilości danych, a przez to może być przekazywany z mniejszym opóźnieniem.
• Wiązki energetyczne – metoda przekazywania energii bez użycia kabli: energia elektryczna jest przesyłana do celu poprzez skoncentrowaną wiązkę.
• Wiązki ściągające – wiązki grawitacyjne pozwalające na kontrolowanie przyciąganego lub odpychanego przedmiotu za pomocą kierunkowego generatora grawitacji.
• Kolektory energetyczne – główne źródło energii dla planet: olbrzymie panele słoneczne umieszczone blisko słońca i przekazujące zebraną energię poprzez wiązkę energetyczną.
• Łączność nadświetla – metoda przesyłu danych wykorzystująca generatory impulsów grawitacyjnych i czujniki grawitacyjne. Dane są kodowane w impulsach kodem podobnym do kodu Morse’a, co pozwala na odbiór danych w czasie zbliżonym do rzeczywistego w obrębie jednego układu słonecznego. FTL jest tajną technologią Królewskiej Marynarki Wojennej.

Zobacz też

• Honorverse
• David Weber
• Honor Harrington

Przypisy

This article "Technologia (Honorverse)" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Technologia (Honorverse).

📰 Article(s) of the same category(ies)

• Krążowniki liniowe typu Homer
• Royal Manticoran Navy
• Honor Harrington
• Alistair McKeon
• Gwardia Harrington
• Filtrfrak
• Mesa (fikcyjne państwo)

---

 Facebook Page

 Follow us on Twitter !

Read or create/edit this page in another language

• Technologia (Honorverse) in English