Pequeninos
Pequeninos (port. mali, ang. piggies, pol. prosiaczki) – fikcyjny gatunek obcej cywilizacji przedstawiony przez Orsona Scotta Carda w serii Gra Endera. Pierwszy raz pojawiają się w Mówcy umarłych. Pequeninos opisani są jako prymitywna cywilizacja żyjąca w lasach, cechująca się błyskotliwością i umiejętnością szybkiej nauki języków obcych. Przezwisko prosiaczki otrzymali od kolonistów fikcyjnej planety Lusitania z powodu ich podobieństwa do świń.
Fizjologia[edytuj]
W książce Mówca umarłych przedstawiona jest swoista wyjątkowość w rozmnażaniu tego gatunku, polegająca głównie na znaczącej różnicy między płciami, związanej z nietypową symbiozą roślinno-zwierzęcą na Lusitanii. W wyniku działania wirusa Descolada cała biosfera Lusitanii uległa zmianie, a u pequeninos doszło nawet do przekształcania się ze zwierzęcia do rośliny w kolejnych cyklach dojrzałości.
Samice[edytuj]
Do zapładniania samic dochodzi już podczas ich nieświadomego dzieciństwa. Nazywane są małymi matkami. Nie mają wykształconych dróg rodnych, więc umierają podczas porodu. Zarodki pequeninos zdobywają energię konieczną do rozwoju poprzez wyjadanie sobie drogi z ciał matek. Cały proces zachodzi w miejscu narodzin, czyli drzewie-matce każdego plemienia pequeninos. Po narodzinach, pequeninos przechodzą przez „pierwsze życie” („życie w ciemnościach”) odbywające się całkowicie we wnętrzu drzewa-matki. Większość żeńskich potomków umiera przed końcem tego etapu rozwoju. Jednakże mała ilość bezpłodnych samic, którym uda się przetrwać, zostaje wybrana na Żony, zwierzchniczki plemienia. Kiedy pojawia się potrzeba posiadania nowego drzewa-matki, na przykład kiedy plemię przemieszcza się do nowego lasu, jedna z Żon przechodzi proces podobny do tego wytwarzającego drzewo-ojca.
Samce[edytuj]
Męscy potomkowie przechodzą do „drugiego życia” („życia w półświetle”) i opuszczają drzewo-matkę, wreszcie wchodząc w kontakt ze światem zewnętrznym. W tym życiu, samce nazywani są Braćmi. Współzawodniczą o status w plemieniu zajmując się polowaniami i prowadzeniem wojen z innymi plemionami. Jednym z dowodów uznania zasług samca jest wyznaczenie mu obowiązku przeniesienia małych matek do i z drzewa-ojca. W drugim życiu pequeninos najbardziej przypominają ludzi z wyglądu i zachowania.
Samce pequeninos uzyskują zdolność do rozpłodu dopiero w „trzecim życiu” („życiu w świetle”). Wejście w ten etap rozwoju zarezerwowane jest wyłącznie dla samców o najwyższym statusie społecznym. Decyzja o zasadzeniu drzewa-ojca podejmowana jest przez Żony. Samiec, który dostąpił tego zaszczytu, dobrowolnie poddaje się rytualnej sekcji dokonywanej przez innego Brata. Poprzez szczegółowy proces wycinania organów, przenosi swoją świadomość do drzewa, które wyrasta z jego martwego ciała. Drzewa-ojcowie wyglądają tak samo jak zwykłe drzewa, jednak mają możliwość wykonywania ograniczonej liczby ruchów, która pozwala im komunikować się z plemieniem; jest to język ojców, składający się z rytmicznego uderzania patyczkami w pień Drzewa-ojca. Drzewa-ojcowie potrafią także porozumiewać się poprzez połączenia filotyczne. Nazwa „życie w świetle” odnosi się właśnie do bezpośredniego dostępu do sieci filotycznej.
Jeżeli samiec pequeninos umrze bez przeprowadzenia odpowiednich rytuałów zostaje drzewem-bratem, nieposiadającym pełnej świadomości. Od drzew-braci plemię otrzymuje drewno potrzebne do budowy domów i narzędzi. Za pomocą języka ojców, plemię dokładnie opisuje jakich narzędzi potrzebuje.
Historia[edytuj]
Pequeninos zostali odkryci na Lusitanii w 1886 roku po założeniu Kongresu Międzyplanetarnego (około 3066 lat po ksenocydzie Endera, około 5250 roku). Odkrycia dokonała grupa portugalskich katolickich kolonistów. Spotkanie z pequeninos to drugi kontakt między ludźmi a inną, obcą, inteligentną cywilizacją. Mając na uwadze efekty spotkania z Robalami, Kongres Międzyplanetarny wprowadził surowe zasady kontaktu między ludźmi a pequeninos - jeżeli pojawiłby się jakikolwiek problem to z wyniku zbyt odległego kontaktu, a nie ze zbyt bliskiego.
Oczywiście utrzymanie pequeninos w niewiedzy o istnieniu ludzi było niemożliwe, wprowadzono inne ograniczenia. Mała ludzka kolonia Milagre (port. „Cud”) została całkowicie otoczona siatką wywołującą ból w przypadku próby jej przekroczenia z obu stron. Pozwolenie na przekroczenie siatki miał jedynie naukowiec studiujący pequeninos i jego asystent. Naukowcy nie mogli zadawać żadnych pytań pequeninos ani odpowiadać na te ich pytania, które dotyczyły ludzi. Zakaz obejmował także zaznajamianie pequeninos z urządzeniami ludzkiej produkcji z wyjątkiem ubrań noszonych przez naukowców.
Wszystkie te przepisy nie uchroniły jednak pequeninos przed kontaktem z ludzką cywilizacją. Plemię mieszkające najbliżej siatki zakradało się do ludzkiej kolonii, przechodząc przez ogrodzenie po przeżuciu hamującego odczuwanie bólu zioła. Niechętnie z początku, Libo i jego asystenci, nauczyli pequeninos korzystania ze strzał i narzędzi ulepszających uprawę roli. W końcu nawet modyfikowali wybrane ludzkie rośliny aby były bardziej przydatne pequeninos. Bariera powstrzymująca kontakt kulturowy także opadła, kiedy Miro i Ouanda przekazali pequeninos drukowane egzemplarze „Królowej Kopca” i „Hegemona”, a także Ewangelii św. Jana.
W relacjach między ludźmi a pequeninos są dwie czarne daty: zabójstwo pierwszego ksenologa Pipo Figueiry i siedemnaście lat później jego syna, Libo Figueiry. W obu przypadkach naukowcy zostali poproszeni o przeniesienie pequeninos, Mandachuvy i Liściojada, do trzeciego życia, aby uczcić ich dokonania. Nie rozumiejąc cyklu dojrzewania pequeninos, w obu przypadkach naukowcy odmówili, świadomie poświęcając swoje życia. Pequeninos, także nie rozumiejąc natury ludzkiego życia, zabili naukowców w przekonaniu, iż przenoszą ich do trzeciego życia.
Historia pequeninos uległa drastycznej zmianie w momencie przybycia Endera Wiggina na Lusitanię. Ender poszukiwał wówczas odpowiedniej planety, aby umożliwić rozwój ostatniej zachowanej Królowej Kopca. Towarzyszka podróży Endera Jane, istota posiadająca sztuczną inteligencję, wyjawiła Kongresowi Międzyplanetarnemu wszystkie odstępstwa od ustalonych zasad kontaktu z pequeninos, w efekcie czego została podjęta decyzja o likwidacji kolonii. Mieszkańcy Lusitanii zbuntowali się przeciwko rozkazom i zerwali kontakt z Kongresem Międzyplanetarnym, wyłączyli siatkę i podpisali traktat z pequeninos.
Traktat został podpisany atramentem i przypieczętowany krwią pequenino zwanego „Człowiek”, którego Ender przeniósł do trzeciego życia. Zgodnie z traktatem, tylko ten jeden raz człowiek mógł pomóc w rytuale. Po podpisaniu traktatu, Ender Wiggin napisał „Życie Człowieka”, trzecią część swoich opowieści.
Ważni pequeninos[edytuj]
Rooter (Korzeniak)[edytuj]
jeden z pierwszych pequeninos przedstawionych w książkach, Rooter był najbardziej dociekliwym pequeninos. Między nim a Libo narodziła się silna więź.
Mandachuva[edytuj]
kiedy Pipo Figueira odkrył różnicę w działaniu Descolady na ludziach i pequeninos, podzielił się z nimi informacjami. Mandachuva przekazał wieści Żonom wraz z wnioskiem, iż ludzie nie są wszechmocni i niepokonani, i że w pewnych aspektach pequeninos są silniejsi niż ludzie. Mandachuva otrzymał zaszczyt przejścia do trzeciego życia, jednak Pipo odmówił wykonania krwawego rytuału, tym samym przejmując ten zaszczyt. Mandachuva i pozostali pequeninos byli przekonani o tym, iż nagradzają Pipo za jego osiągnięcia.
Leaf-eater (Liściojad)[edytuj]
siedemnaście lat po śmierci Pipo, jego syn i nowy ksenolog- Libo Figueira, dzieli los ojca. Leaf-eater przekonał Żony, aby zwiększyły liczbę zapłodnionych małych matek, a później namówił Libo do pomocy z falą głodu. Po pierwszych wielkich zbiorach, Libo został poproszony o uhonorowanie Leaf-eatera poprzez przeniesienie go do trzeciego życia. Podobnie jak ojciec, odmówił, myśląc, że ratuje życie pequeninos.
Człowiek[edytuj]
jeden z synów Rootera. Otrzymał możliwość przejścia do trzeciego życia z rąk Endera, który podobnie jak Pipo i Libo przeżywał moralny aspekt rytuału, jednak w końcu zgodził się go przeprowadzić. Wkrótce Ender napisał „Życie Człowieka” ku pamięci swojego przyjaciela.
Warmaker (Podżegacz)[edytuj]
przekonał jedno z plemion pequeninos, że Descolada jest formą Ducha Świętego i została zesłana przez Jezusa Chrystusa, dlatego misją pequeninos jest rozprzestrzeniać ją na wszystkie światy. Plemię porwało i torturowało Ojca Estevão, pasierba Endera, wystawiając go na działanie wirusa. To wydarzenie wywołało masakrę pequeninos przez ludzkich mieszkańców Lusitanii.
Planter (Sadownik)[edytuj]
kiedy dowiedział się, jak znacznie Descolada wpłynęła na życie pequeninos, z ogromnym uporem dążył do przeprowadzenia eksperymentu, w którym zostanie pozbawiony Descolady do momentu śmierci, udowadniając tym samym, iż inteligencja pequeninos nie pochodzi od wirusa.
Glass (Szkło)[edytuj]
poddał się eksperymentowi podobnemu do tego, w którym zmarł Planter, jednak otrzymał lekarstwo - nowo wytworzony wirus Recolada.
Fire-quencher (Gasiogień)[edytuj]
reprezentant pequenino podróżujący do planety Descoladerów razem z Miro, Val i innymi w „Dzieciach umysłu”
Linki zewnętrzne[edytuj]
| ||||||||||||||||||||||
This article "Pequeninos" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Pequeninos.
