Stanisław Niemier
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 4 kwietnia 1899 Czmoń | |
| Data i miejsce śmierci | 1949 Poznań | |
| Odznaczenia | ||
 
| ||
Stanisław Niemier (ur. 4 kwietnia 1899 w Czmoniu, zm. 1949 w Poznaniu[1]) – polski wojskowy, saper.
Życiorys[edytuj]
Pochodził z rodziny rolniczej. Był synem Michała i Marii z domu Majchrzyckiej. W 1913 ukończył w Czmoniu szkołę podstawową, po czym pomagał w gospodarstwie rodzinnym. 17 czerwca 1917 powołano go do pruskiej armii (8. Pułk Grenadierów we Frankfurcie nad Odrą). Walczył na froncie zachodnim do 22 grudnia 1918, kiedy to zdezerterował i wrócił do Czmonia. Wstąpił na ochotnika do Kompanii Kórnickiej powstańców wielkopolskich i walczył na powstańczym froncie południowym. Dalsza jego kariera przedstawiała się następująco:
- 1920: walki na froncie litewsko-białoruskim podczas wojny z bolszewikami,
- lipiec 1920: krwawa biegunka i skierowanie do szpitala w Białymstoku,
- Batalion Zapasowy 69. Pułku Piechoty w Śremie,
- 20 grudnia 1920: przeniesienie do Dowództwa Okręgu Generalnego w Poznaniu (pisarz),
- 1 kwietnia 1921: awans na starszego szeregowca,
- czerwiec 1921: zwolnienie do rezerwy,
- lipiec 1921: powołanie do służby czynnej - Kompania Sztabowa Dowództwa Okręgu Korpusu VII w Poznaniu (podoficer rachunkowy),
- 1 sierpnia 1921: mianowanie podoficerem zawodowym i awans na kaprala,
- 10 lutego 1922: awans na plutonowego,
- 10 grudnia 1922: awans na sierżanta,
- marzec 1923: przejście do Komisji Gospodarczej Komendy Miasta Poznania,
- kwiecień 1924: przeniesienie do Komisji Gospodarczej Warsztatów Amunicyjnych nr 2 w Poznaniu,
- 1 stycznia 1927: awans na starszego sierżanta oraz przeniesienie do Głównej Składnicy Uzbrojenie nr 6,
- 1 lipca 1932: przeniesienie do 7. batalionu Saperów Wielkopolskich[1].
Po ataku Niemiec na Polskę, 3 września 1939, wyruszył koleją do Lublina. Od Kłodawy poruszał się samochodem i dostał się do niewoli niemieckiej pod Iłowem 18 września 1939. Był przetrzymywany w prowizorycznym obozie w Błoniach koło Krośniewic. 4 października 1939 został zwolniony i z uwagi na zajęcie mieszkań w Poznaniu przez okupanta, zamieszkał u rodziny w Skrzynkach, a potem u siostry w Czmoniu. Skutecznie unikał oficjalnego zatrudnienia u okupanta. Rozprowadzał na terenie Poznania prasę podziemną[1].
1 listopada 1945 został księgowym w Wojewódzkiej Izbie Rolniczej w Poznaniu[1].
Rodzina[edytuj]
Ożenił się Heleną Przybył (ur. 1901), z którą miał piątkę dzieci: Leokadię (1924-1925), Eugeniusza (1925-1926), Bogumiła (ur./zm. 1927), Cyryla (1931-2004) i Teresę (ur. 1939)[1].
Odznaczenia[edytuj]
Odznaczono go m.in.:
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921,
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
- Medalem Niepodległości,
- brązowym Krzyżem Zasługi,
- brązowym i srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę,
- Odznaką Wojsk Wielkopolskich 1918-1919[1].
Przypisy[edytuj]
This article "Stanisław Niemier" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Stanisław Niemier.
Read or create/edit this page in another language[edytuj]
- Saperzy II Rzeczypospolitej
- Powstańcy wielkopolscy (1918–1919)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Odznaczeni Krzyżem Zasługi
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Urodzeni w 1899
- Zmarli w 1949
