Wojny Nilfgaardu z Nordlingami
| |||
| Czas | 1261 – 2 kwietnia 1268 | ||
| Wynik | podporządkowanie Cintry Cesarstwu, odparcie dalszej ofensywy Nilfgaardczyków | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
Wojny Nilfgaardu z Nordlingami zwane też Wojnami Północnymi to fikcyjne konflikty zbrojne w cyklu wiedźmińskim Andrzeja Sapkowskiego.
I wojna[edytuj]
Inwazja na Cintrę[edytuj]
- przekroczenie Gór Amell i wkroczenie do Erlenwaldu
- bitwa nad rzeką Marnadal
- zdobycie i rzeź Cintry
Walki w Górnym Sodden[edytuj]
- wojna totalna – niszczenie i palenie Górnego Sodden
Atak na Dolne Sodden[edytuj]
- bitwa o Wzgórze Sodden Nilfgaardu z koalicją północnych królestw
II wojna[edytuj]
Kwestia Cintry[edytuj]
W przededniu wojny[edytuj]
- narada królów w Hagge – plan przekroczenia Jarugi i odbicia Cintry
- Emhyr przerzuca wielkie siły do Dol Angra
Wybuch wojny[edytuj]
- rebelia na Thanedd – rozłam wśród czarodziejów
- zamordowanie króla Vizimira Redańskiego i chaos w Redanii
- prowokacja w forcie Glyvitzingen
I faza – agresja w Dol Angra[edytuj]
- wkroczenie do południowej Lyrii – wojna błyskawiczna
- odizolowanie i zablokowanie 1/5 wojsk Lyrii i Aedirn w twierdzach i fortach
- zajęcie z marszu liryjskich twierdz Scalla i Spalla (4 lipca)
- oblężenie i zdobycie Rivii
- wyparcie armii królowej Meve na północ
- bitwa pod Aldersbergiem
- oblężenie i zdobycie Vengerbergu
- armia Nilfgaardu spycha wojska Demawenda ku Dolinie Pontaru i Dol Blathanna
- królowa Meve skrzyknęła sporą armię z ocalałych, zaciągnęła kogo się dało i podjęła walkę partyzancką
- agresja Kaedwen – Bura Chorągiew oraz 4 inne docierają do rzeki Dyfne
- rozbiór nilfgaardzko–kaedweński Aedirn – Henselt z Kaedwen przejmuje tzw. Dolną Marchię lub Górne Aedirn (Dolina Pontaru – ziemię Aedirn aż po rzekę Dyfne)
- Emhyr var Emreis tworzy Dol Blathanna (Dolinę Kwiatów). Powstałe ze wschodniej części Aedirn, marionetkowe królestwo Elfów na czele którego staje elfia czarodziejka Francesca Findabair – Enid ann Gleanna oraz Filavandrel – król elfów z Gór Sinych
- Ervyll z Verden składa hołd lenny cesarzowi Nilfgaardu – Emhyr var Emreis dzierży ujście Jarugi uniemożliwiając Foltestowi kontruderzenie
- król Foltest zawiera separatystyczny rozejm z Emhyrem var Emreisem – wojska Temerii wkraczają do zachodniego Aedirn i zajmują fort Hagge
- armia Aedirn ewakuuje się do Temerii przez Mahakam; Demawend ucieka do Redanii
II faza – inwazja na Brugge i Sodden[edytuj]
- po 16 dniach pokoju Emhyr zrywa rozejm z Temerią
- uderzenie na Brugge z trzech stron – od północy, z Brokilonu, uderzają skoncentrowane komanda elfich Wiewiórek; od zachodu, z Verden, wojska nilfgaardzkie i ochotnicze oddziały lekkiej jazdy verdeńskiej; od południa, zza Jarugi, nilfgaardzka Czarna Piechota przekraczając Jarugę ustawionym na łodziach mostem.
- nocą z 4 na 5 sierpnia IV Armia Konna, podzielona na grupy bojowe „Vreemde”, „Sievers”, „Morteisen” w sile czterech szwadronów, wyrusza z rejonu ześrodkowania pod Drieschot na rubież Vidort – Carcano – Armeria, aby uchwycić przeprawy na Inie
- wojna totalna – niszczenie i palenie całego Brugge
- zacięty opór – bitwa o bruggeńską wieś
- oblężenie Dillingen
- walki nad Chotlą
- bitwa pod Armerią (IV Armii Konnej z Korpusem Cintryjskim)
- walki w Angrenie
- bitwa o most na Jarudze
- nilfgaardzka karna ekspedycja na Angren (od wschodu – z przełęczy Klamat)
- zajęcie twierdz Razwamu i Mayeny; podbicie całego Sodden
- wkroczenie do południowej Temerii
- bitwa pod Mariborem
- wycofanie się wojsk nilfgaardzkich do Sodden
Plan wiosennej ofensywy Nilfgaardu[edytuj]
Emhyr var Emreis zrezygnował z kontynuowania wojny i postanowił przełożyć ją na przyszły rok. Wynikało to z dwóch powodów. Po pierwsze: zbliżającej się ciężkiej zimy, która komplikowała sprawę kluczową podczas wojny – zaopatrzenie. Istotna była przejezdność dróg, dlatego też z ofensywą trzeba było poczekać do wiosny. Po drugie: dotychczasowe uderzenie na Temerię zakończone zwycięstwem pod Mariborem było zbyt nagłe i pochopne. Wojska zapędziły się z ofensywą, a wcale nie były wystarczające, by wojnę wygrać (najlepszym tego dowodem były zbyt małe siły, by szczelnie zablokować twierdzę Maribor). Zaplanowano zatem wielką ofensywę, która miała zacząć się z nastaniem wiosny.
Celem głównego uderzenia była oczywiście Temeria. Z Sodden uderzyć miała grupa Armii „Środek” dowodzona przez marszałka Menno Coehoorna. Armia „Środek” miała dokonać inwazji na królestwo Temerii i osiągnąć rubież rzeki Pontar, czyli linię Novigrad – Wyzima – Ellander. Na froncie wschodnim, z Aedirn na dolinę Pontaru oraz królestwo Kaedwen, uderzyć miała dowodzona przez księcią Ardala aep Dahy grupa Armii „Wschód” zabezpieczając jednocześnie flankę Coehoorna. Atak ten miał charakter prewencyjny – wydzielone grupy Armii „Wschód” miały związać wojsko króla Henselta z Kaedwen i wybić mu z głowy ewentualną pomoc dla Temerii. Na froncie zachodnim natomiast uderzyć miała Specjalna Grupa Operacyjna „Verden” pod dowództwem księcia Joachima de Wetta. Miała ona za zadanie opanować Cidaris i dotrzeć dalej na północ, by dokonać szczelnego zamknięcia blokady Novigradu, Gors Velen oraz Wyzimy. Sztab generalny brał pod uwagę konieczność oblegania tych trzech ważnych twierdz.
Ofensywa miała mieć skalę dotychczas niespotykaną. W całej operacji, licząc oddziały liniowe, rezerwy, służby pomocnicze i tyłowe, miało wziąć udział ponad 300 tys. ludzi, krasnoludów oraz elfów.
III faza – ofensywa na Temerię[edytuj]
Front zachodni[edytuj]
Już na froncie zachodnim wielka ofensywa na królestwo Temerii zaczęła nie przynosić oczekiwanych rezultatów. Przyczyną była nieudolność i głupota głównodowodzącego wojskami nilfgaardzkimi na froncie zachodnim – Joachima de Wetta. Jak pisali kronikarze: Diuk de Wett dowodził Grupą Operacyjną „Verden” w sposób, dla którego określenie „nieudolny” jest wybitnie za delikatne.
Joachim de Wett był czynnym uczestnikiem spisku książąt. Wzięli w nim udział również diuk Ardal aep Dahy, książę Leuvaarden, hrabia Broinne oraz cesarski koroner do zadań specjalnych, Stefan Skellen zwany „Puszczykiem”, który uzyskał wsparcie od czarodzieja Vilgefortza. Spisek miał na celu obalenie i zabicie Emhyra var Emreisa, cesarza Nilfgaardu. Wielcy książęta nilfgaardzcy czuli się upokorzeni, oszukani i zdradzeni przez Emhyra, gdyż odrzucił on wszelkie możliwości mariażu z ich córkami na rzecz Cirilli z Cintry. Ponieważ Emhyr var Emreis miał wielu popleczników – korpusy wojsk wewnętrznych oraz fanatyczną gwardię, tzw. brygadę „Impera” – wojna domowa nie była brana pod uwagę. Spiskowcy zamierzali zgładzić cesarza za pomocą zahipnotyzowanego i zauroczonego zamachowca – czarodziejki Yennefer będącej w niewoli u Vilgefortza. Zakładali, że po śmierci cesarza na ich stronę przejdzie znaczna część wojska, a zwłaszcza ta część korpusu oficerskiego, która miała Emhyrowi za złe czystki dokonane po klęsce soddeńskiej oraz lud, który miał już dość wyniszczającej wojny. Po zgładzeniu cesarza spiskowcy zamierzali posadzić na tronie Nilfgaardu princa Voorhisa lub jego syna Morvrana w imieniu którego rządziłaby Rada Regencyjna, czyli właśnie wielcy książęta. Emhyr var Emreis, przeczuwając spisek, wysłał Ardala aep Dahy oraz Joachima de Wetta, by dowodzili wojskami Nilfgaardu podczas wojny z Temerią. W ten sposób odsunął ich oraz wierne im oddziały z dala od swego tronu. Jak się okazało, czyniąc to, Emhyr var Emreis „założył sobie stryczek na szyję”, gdyż książętom wcale nie zależało, by wyszedł z tej wojny zwycięsko.
Joachim de Wett ociągał się z ofensywą na północ choć miał przed sobą – w Cidaris – dwakroć mniej liczebniejsze siły Nordlingów. Całą aktywność swych wojsk skupił na walce z verdeńskimi partyzantami. Chciał najpierw zabezpieczyć tyły i wybić powstańców, a dopiero później uderzyć na Cidaris. Z jego rozkazu Grupa Operacyjna „Verden” dopuszczała się niesamowitych okrucieństw podczas eliminowania partyzantki – nie tylko na powstańcach ale również na ludności cywilnej. Skutek był łatwy do przewidzenia. Jeśli zimą verdeńska partyzantka liczyła ok. pół tysiąca ludzi, to na wiosnę powstał już cały kraj. Zamordowano wiernego cesarstwu króla Ervylla, a na czele ogólnonarodowego powstania stanął syn zamordowanego – królewicz Kistrin, sympatyzujący z Nordlingami.
Grupa Operacyjna „Verden” musiała nie tylko walczyć z potężną verdeńską partyzantką, ale również z wojskami króla Ethaina z Cidaris, który natychmiast wykorzystał sytuację i przeszedł do ofensywy oraz z ludźmi jarla wysp Skellige – Cracha an Craite, który dokonywał coraz to śmielszych desantów na zachodnie wybrzeża Verden. Joachim de Wett zaplątał się w bezładne walki i ponosił klęskę za klęską. Zamiast wiązać skrzydło Nordlingów na froncie zachodnim – wiązał Grupę Armii „Środek” marszałka Menno Coehoorna, która nie mogła ruszyć do walnej ofensywy.
Front centralny[edytuj]
Działania de Wetta miały wielkie znaczenie psychologiczne. Nagle prysł mit o niezwyciężonym Nilfgaardzie, a do armii Nordlingów zaczęli setkami napływać ochotnicy. Zwłaszcza do bezpośrednio zagrożonej armii temerskiej (m.in. słynny korpus wyzimskich rekrutów). Królowa Redanii Hedwig przysłała Foltestowi w sukurs wojska redańskie. Podzielone konfliktem interesów z początku wojny, cztery królestwa północy – Temeria, Redania, Aedirn i Kaedwen, zjednoczyły się do walki z wspólnym wrogiem. Ponadto Nordlingów wsparły: Wolna Kompania Kondotierów z Koviru oraz Ochotniczy Huf Mahakamski przysłany przez Brouvera Hooga, starostę Mahakamu.
Nordlingowie natychmiast wykorzystali niepowodzenia Nilfgaardu i przeszli do kontruderzenia. Odepchnęli stacjonujące pod Mariborem wojska nilfgaardzkie (uniemożliwiając szybkie ponowne osaczenie tej fortecy) oraz wkroczyli do północnego Sodden przejmując inicjatywę. Wypychali stopniowo armie Nilfgaardu na południe, gdzie doszło do bitwy pod Mayeną, w której Nordlingowie odnieśli zwycięstwo i odblokowali twierdzę. Część wojsk, w wyniku poniesionych strat, została odesłana pod Wyzime. Powstanie, które wybuchło w Verden, powstrzymywało początkowo marszałka Menno Coehoorna przed ofensywą. W zaistniałej sytuacji Coehoorn postanowił przejąć inicjatywę i ruszył znad Iny na północ na czele Grupy Armii „Środek” w sile ok. 100 tys. żołnierzy. Natomiast oddziały nilfgaardzkie pobite w bitwie pod Mayeną znów obległy twierdzę.
Faktem było, iż Temeria i Redania nie dysponowały odpowiednimi siłami, by pokonać Menno Coehoorna. Tym bardziej, iż na froncie wschodnim spodziewano się wkroczenia Grupy Armii „Wschód” do doliny Pontaru na czele z księciem Ardalem aep Dahym. Z doliny Pontaru na zachód do Temerii i Redanii to już prosta i otwarta droga (omija się zajęty przez wojska temerskie fort Hagge, który blokuje drogę do wschodniej Temerii). Co prawda, by dotrzeć do Pontaru, Ardal aep Dahy musiałby już bezpośrednio zaatakować Kaedwen (wojska kaedweńskie podczas I fazy wojny zajęły ziemie Aedirn do rzeki Dyfne odcinając w ten sposób Nilfgaardowi dostęp do doliny Pontaru). I choć Henselt z Kaedwen spodziewał się tego, nie był w stanie samotnie powstrzymać Grupy Armii „Wschód”. Dlatego też, choć Mayenę odbito, początkowo znów spisano ją na straty.
Jednak Nordlingowie szybko zmienili strategię. Postanowili nie rezygnować ze śmiałych działań ofensywnych – zwłaszcza w momencie gdy mieli ku temu siły i środki – i nie pozwolić Nilfgaardowi na przejęcie inicjatywy. Cała aliancka armia – w tym regularne i rezerwowe wojska Temerii i Redanii oraz korpusy sojusznicze – ruszyła na południe z odsieczą oblężonej Mayenie. Planowano dotrzeć tam przed Grupą Armii „Środek”. Marszałek polny cesarstwa, Menno Coehoorn natychmiast ruszył na zachód i postanowił zagrodzić aliantom drogę ku twierdzy. W tym celu podzielił swoje siły: całą piechotę, którą dysponował posłał pod Mayenę, by wsparła tamtejsze oddziały w oblężeniu fortecy; ze sobą natomiast zabrał IV Armię Konną oraz całą kawalerię z III Armii – dysponując w ten sposób wyłącznie konnicą w sile ok. 46 tys. ludzi. Dzięki temu przegrupowaniu, Menno Coehoorn przemieszczał się znacznie szybciej i ruszył wprost na nadciągającyh aliantów. Głównodowodzący wojskami temersko-redańskimi – król Foltest z Temerii, w obliczu nadciągającej nilfgaardzkiej potęgi, rozstawił swe siły pomiędzy rzeką Chotlą a osadą Brenną (która podówczas zrównana była z ziemią). Wszystko wskazywało, iż dojdzie do wielkiej konfrontacji i walnej bitwy Nilfgaardu z Nordlingami.
IV faza – kontrofensywa koalicji Nordlingów[edytuj]
Pokój cintryjski[edytuj]
Pokój w Cintrze zawarty 2 kwietnia 1268 roku zakończył II wojnę z Nilfgaardem.
Krajobraz po bitwie[edytuj]
This article "Wojny Nilfgaardu z Nordlingami" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Wojny Nilfgaardu z Nordlingami.
