Kazimierz Unbis
Kazimierz Unbis (ur. 13 października 1867 w Kowal, zm. 31 stycznia 1902 w Radusz) – kowal, karczmarz, podróżnik.
Pierwsze wzmianki o jego życiu pochodzą z roku 1883 roku, kiedy to przybył na obecne ziemie wielkopolskie (dawniej tereny zaboru pruskiego). Osiadł niedaleko wsi Dębowiec (z niem. Eichenholz należącej wtedy do Hrabiego von Rindërstäk) na terenach Puszczy Noteckiej. W niewielkiej społeczności lokalnej zasłynął jako dobry, pomocny człowiek.
Poza pracą w kuźni, prowadził wraz z małżonką Heleną karczmę (Gerne Gastgeber z niem. "Chętnie ugoszczę") przy gościńcu prowadzącym w kierunku wsi Radusz (niem. Freutohren), dzięki tej działalności został szerzej poznany przez podróżników przemierzających półdzikie rejony puszczy.
31 stycznia 1902 po wielkiej śnieżycy został znaleziony martwy, jak wykazało śledztwo okolicznych osadników został zagryziony przez watahę wilków grasujących po lesie gdy ruszył na pomoc grupie podróżujących przez lasy. Na jego pamiątkę w miejscu, gdzie znaleziono jego zwłoki postawiono pomnik z głową wilka, która dziś przez turystów jest często mylona z głową psa.
W latach 1902-1950 pomnik był ważnym miejscem dla lokalnej społeczności, niemal miejscem lokalnego kultu bezinteresownego bohatera, a pamięć o Kazimierzu była mocno pielęgnowana. Historia doczekała się nawet "miejskiej legendy" o grasującej w nocy w lesie watasze wygłodniałych wilków. Informacje o Kazimierzu oraz o jego śmierci możemy znaleźć w pamiętniku żony - Heleny, który znajduje się w zbiorach Muzeum Puszczy Drawskiej i Noteckiej im. Franciszka Grasia.
Artykuł aktualizowany na podstawie nowych śladów historycznych.
This article "Kazimierz Unbis" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Kazimierz Unbis.
