Zygmunt Bolesław Siciński

Zygmunt Bolesław Siciński (ur. 25 lipca 1899 r. w Bednarach gm. Pobiedziska, zm. kwiecień 1940 r. Katyniu) - agronom, żołnierz Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Rodzice Maciej i Teodora z domu Echaust byli właścicielami ziemskimi. Był uczniem gimnazjum w Poznaniu i Śremie. W połowie 1917 otrzymał powołanie do służby w armii niemieckiej, najpierw w kompanii telefonicznej, a następnie w artylerii. Od lutego 1918 walczył w I wojnie światowej, na froncie zachodnim. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w grudniu 1918 zaangażował się w organizowanie na terenie powiatu śremskiego ochotniczych oddziałów polskich. Brał udział w powstaniu wielkopolskim, dowodził oddziałem, który zdobył Śrem i Leszno. W 1919 wstąpił do Wojska Polskiego, służył w I Pułku Ułanów, następnie w w 70. Pułku Piechoty w Pleszewie, z którym w 1920 wyruszył na wojnę polsko-bolszewicką. Był w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy a następnie przeniesiony do Centrum Szkolenia Kawalerii w Grudziądzu, które ukończył w 1921 w stopniu podchorążego. Pełnił funkcję dowódcy plutonu w 15. Pułku Ułanów w Poznaniu. W 1922 awansował na podporucznika ze starszeństwem od 15.02.1921, a w lutym 1923 na porucznika ze starszeństwem od 1.06.1921 Do rezerwy przeszedł 30.08.1924, otrzymując przydział do 15. Pułku Ułanów. Od 1924 należał do koła Związku Oficerów Rezerwy w Śremie.

1.09.1939 roku został zmobilizowany do 15. Pułku Ułanów, skąd został odkomenderowany do Wielkopolskiej Brygady Kawalerii w Kraśniku. Po 17.09.1939 dostał się do niewoli sowieckiej i został osadzony w obozie jenieckim w Kozielsku.

Nazwisko Zygmunt Siciński znajduje się na liście wywozowej NKWD numer 015/1 z dnia 5 kwietnia 1940. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940, pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu. Pośmiertnie mianowany na stopień kapitana w 2007.

Na podstawie Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 20.07.1932 został odznaczony Medalem Niepodległości.

Życie osobiste[edytuj]

Z rodzinnego majątku w Małachowa (gm. Dolsk) przeniósł się do Oporowa (pow. leszczyński), gdzie pracował w majątku Witolda Morawskiego jako urzędnik gospodarczy. W 1934 przeprowadził się do Krzysztofowa (pow. gostyński). W 1934 zawarł związek małżeński z Janiną Łukomską, mieli syna Witolda. Zamieszkali w Winnogórze (gm. Wronki), tam pracował jako agronom.

Upamiętnienie[edytuj]

epitafia

na Polskim Cmentarzu Wojskowym w Katyniu
w Kaplicy Katyńskiej w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie
przy Kościańskim Krzyżu Wschodu na starym cmentarzu w Kościanie^[1]
na tablicy katyńskiej przy Kolegiacie pw. NMP w Środzie Wielkopolskiej^[2]

Przypisy[edytuj]

↑ https://www.powiatkoscian.pl/Zamordowani_z_Ziemi_Koscianskiej,4407.html
↑ Środa Wielkopolska - pamięć miasta, www.srodawlkp.org [dostęp 2021-03-08] .

Bibliografia[edytuj]

“Zeszyty Pobiedziskie” Czasopismo Społeczno-kulturalne Towarzystwa Miłośników Pobiedzisk, Nr 5 Listopad 2020
Wojciech Bogajewski: Mieszkańcy województwa poznańskiego: ofiary ludobójstwa katyńskiego. Poznań: Wydawnictwo Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej i Centrum Animacji Kultury. ISBN 978-83-65772-51-0