Półkontrrewolucjonista

Półkontrrewolucjonista – pojęcie utworzone przez Plinia Corrêę de Oliveirę. Dla zrozumienia tego terminu ważne jest jak jego twórca pojmował rewolucję i kontrrewolucję. Według tego brazylijskiego intelektualisty rewolucja jest czymś więcej niż gwałtownym zniszczeniem ładu politycznego. Stanowi ona obejmujący całą osobowość człowieka kryzys, który w szczególnym stopniu występuje w cywilizacji zachodniej. Jest on procesem powszechnym, totalnym, dominującym i stanowiącym jedność. Składa się z trzech warstw: rewolucji w tendencjach (nieuporządkowanych skłonnościach modyfikujących zwyczaje czy kulturę), rewolucji w ideach i rewolucji w faktach.

Duchowi rewolucji służą dwie namiętności: pycha odpowiedzialna za dążenie do absolutnej równości (egalitaryzm) i zmysłowość odpowiedzialna za dążenie do absolutnej wolności (liberalizm). Mimo pozornych sprzeczności zdążają one w jednym kierunku.

Na trwającą od 500 lat rewolucję składa się zdaniem brazylijskiego myśliciela kilka rewolucji. Pierwszą z nich, poprzedzoną późnośredniowiecznym rozkładem, stanowiły renesans i protestancka reformacja (pseudoreformacja w terminologii Corrêi de Oliveiry). Drugą była rewolucja francuska, która przeniosła w sferę polityki zasady egalitaryzmu i liberalizmu, zastosowane przez radykalnych reformatorów w sferze kościelnej. Trzecią rewolucją był komunizm, którego zwolennicy popierali (początkowo) wolną miłość (kolejne stadium zmysłowości) i równość ekonomiczną (kolejne stadium pychy). Czwartą jest rewolucja kulturowa (rozpoczęta w latach sześćdziesiątych XX w.). Zdaniem katolickiego myśliciela zdąża ona do trybalizmu opartego na zaniku indywidualności, prostactwie, nudyzmie i dominacji sił duchowego zła.

Celem kontrrewolucji, według Plinia Corrêi de Oliveiry jest przywrócenie cywilizacji chrześcijańskiej znajdującej się na antypodach rewolucyjnego liberalizmu i egalitaryzmu. Kontrrewolucjonista, czerpiąc siłę z łaski uświęcającej i wewnętrznego uporządkowania, powinien m.in. bronić wartościowych tradycji, zdrowego patriotyzmu, własności prywatnej, dobrych obyczajów i rozróżnienia dobra od zła.

Względem rewolucji i kontrrewolucji można zająć różne stanowiska, niekoniecznie stając się w pełni rewolucjonistą lub w pełni kontrrewolucjonistą. Jedną z takich kompromisowych postaw zajmuje półkontrrewolucjonista. Jest on osobą, która pozwala się w wielu aspektach owładnąć rewolucji. Jednak w niektórych dziedzinach, obejmujących nawet fundamentalne kwestie, sprzeciwia się rewolucji, czyniąc to w żywotny sposób (a nie tylko siłą inercji). Dlatego też pod wpływem ekscesu rewolucji, może dojść do jego całkowitej przemiany w kontrrewolucjonistę. Dopóki jednak do tego nie dojdzie, dopóty nie może on być uważany za „żołnierza Kontrrewolucji”. Z większym optymizmem Plinio Corrêa de Oliveira podchodził do półkontrrewolucjonisty, w którego duszy „bożek rewolucji zaczyna się chwiać”.

Źródła[edytuj]

Plinio Corrêa de Oliveira, Rewolucja i kontrrewolucja, Kraków 2007.
Roberto de Mattei, Krzyżowiec XX wieku. Plinio Corrêa de Oliveira, przeł. J. Wolak, Kraków 2004.

Błąd Lua w module „Moduł:Kontrola_autorytatywna”, w linii 571: attempt to index field 'wikibase' (a nil value).

This article "Półkontrrewolucjonista" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Półkontrrewolucjonista.