Rewolucjonista wolnego marszu
Rewolucjonista wolnego marszu – Według Plinia Corrêi de Oliveiry rewolucja może postępować naprzód różnymi prędkościami. Rewolucja szybkiego marszu natychmiast przyjmuje wszystkie lub niemal wszystkie konsekwencje wynikające z ducha rewolucyjnego. Jako przykład Oliveira podaje ruch baptystów, który z ducha pseudoreformacji (jak Plinio nazywał reformację) wyciągnął wszystkie konsekwencje – nie tylko radykalizm kościelny, ale także prekomunistyczne poglądy społeczne. Rewolucja szybkiego marszu jest zazwyczaj nieskuteczna, w przeciwieństwie dowolnego marszu rewolucji. Jak pisał Corrêa de Oliveira, „powoli, w czasie dłuższym niż cztery wieki, bardziej umiarkowane prądy protestantyzmu, wydoskonalające się poprzez kolejne etapy dynamizmu i inercji, sprzyjały w taki czy inny sposób pochodowi Zachodu w kierunku tego samego skrajnego punktu”.
Podział na rewolucję szybkiego i wolnego marszu dotyczy nie tylko całych ruchów, ale także poszczególnych osób. Człowiek będący rewolucjonistą wolnego marszu nie przyjmuje natychmiast wszystkich konsekwencji ducha rewolucji. Typowy rewolucjonista wolnego marszu (u którego nie wykształciły się kontrrewolucyjne „skrzepy”) – zdaniem tego katolickiego intelektualisty – przeciwstawia się rewolucji jedynie siłą inercji. Poza tym pozwala by był „wleczony przez Rewolucję”.
Przykładem rewolucjonisty wolnego marszu jest osoba, która zmienia swoje poglądy w ciągu całego życia. Proces ulegania rewolucji może także rozciągać się na pokolenia. Zdaniem Brazylijczyka często zdarza się, że w rodzinach istnieją pozostałości kontrrewolucyjnych, a pełnia rewolucji zostaje w nich przyjęta dopiero po upływie kilku pokoleń.
Corrêa de Oliveira jako katolik nie był deterministą, ponieważ nie uważał tego procesu za nieodwracalny.
Brazylijski intelektualista wydzielił również inny typ, który nazywał „rewolucjonistą wolnego marszu z kontrrewolucyjnymi «skrzepami»”. W przeciwieństwie do zwykłego rewolucjonisty wolnego marszu ten typ rewolucjonisty odrzuca rewolucję w niektórych punktach, które nie dotyczą fundamentalnych zasad. Odrzucenie to wynika z uczuć, przyzwyczajeń, a nie świadomie zajętego stanowiska. Przykładem, który podaje Corrêa de Oliveira, jest tu osoba wyznająca rewolucyjną doktrynę socjalizmu, ale pozytywnie odnosząca się do arystokratycznych zwyczajów. Brazylijczyk za kontrrewolucyjny „skrzep” w rewolucyjnych narodach uznaje m.in. zachowanie instytucji monarchii w krajach protestanckich. Monarchia jest w nich akceptowana z przyzwyczajenia, sentymentu, a nie z powodu poparcia dla tradycyjnej doktryny uzasadniającej władzę monarszą.
Źródła[edytuj]
- Plinio Corrêa de Oliveira, Rewolucja i kontrrewolucja, Kraków 2007.
- Roberto de Mattei, Krzyżowiec XX wieku. Plinio Corrêa de Oliveira, przeł. J. Wolak, Kraków 2004.
Błąd Lua w module „Moduł:Kontrola_autorytatywna”, w linii 571: attempt to index field 'wikibase' (a nil value).
This article "Rewolucjonista wolnego marszu" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Rewolucjonista wolnego marszu.
