Lista Rohirrimów
Jest to artykuł o charakterze zbiorczym dotyczący stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Przedstawiono w nim ludzi, Rohirrimów, mieszkańców Rohanu. Przed założeniem tego królestwa, którego terytorium było pierwotnie częścią Gondoru, zamieszkiwali inne tereny i wówczas zwano ich Éothéodami.
W większości są to postacie epizodycznie pojawiające się we Władcy Pierścieni lub w tekstach Tolkiena opisujących wcześniejszą historię tego ludu. Królowie Rohanu, jak i postacie mający większe znaczenie dla mitologii, przedstawieni zostali w osobnych artykułach.
Lista ułożona została alfabetycznie według imion, przy czym należy dodać, że Rohirrimowie i Éothéodzi noszą imiona o formach staroangielskich. Był to świadomy zabieg Tolkiena, bowiem pisarz przyjął konwencję, wedle której Władca Pierścieni ma być przekładem fikcyjnego źródła, Czerwonej Księgi. Zatem miana staroangielskie użyte zostały jako tłumaczenia imion z oryginalnego języka Rohirrimów[1]. Nieco odmienne zostali potraktowani wcześni władcy Éothéodów. Dla nich, podobnie jak w przypadku Nortów, Tolkien zastosował imiona oparte na gockim[2].
Éothéodzi[edytuj]
Poniżej przedstawiono wodzów Éothéodów w kolejności ich panowania.
Marhwini[edytuj]
Postać z tekstu Cirion i Eorl, pierwszy wódz Éothéodów.
Był synem Marhariego. Po podboju Rhovanionu przez Woźników w 1856 roku Trzeciej Ery poprowadził większość zbiegów – nazwanych odtąd Éothéodami – do doliny Anduiny. Osiedlili się między rzeką Gladden a Samotną Skałą.
Przez dłuższy czas nie byli znani w Gondorze, aż Marhwini zawarł sojusz z królem Calimehtarem. Przekazywał mu informacje o zagrożeniu ze strony Woźników, jak i o przygotowywanym przez siebie powstaniu podbitych Nortów w Rhovanionie, które miało wybuchnąć gdy najeźdźcy wyruszą na nową wyprawę. W bitwie na Dagorlad w 1899 roku, odegrał ważną rolę, przyczyniając się do zwycięstwa i zadając Woźnikom w czasie pościgu straty wielkości jednej trzeciej ich wyjściowej liczby. Mimo udzielenie wsparcia powstańcom, Marhwini nie odzyskał dawnych ziem i musiał powrócić do siedzib w dolinie Anduiny, gdzie spędził resztę życia.
Gdy zmarł, władzę nad plemieniem objął jego syn, Forthwini.
Imię Marhwini składa się z gockich słów marh (koń) i wini (przyjaciel)[2].
Forthwini[edytuj]
Postać z tekstu Cirion i Eorl.
Za swoich rządów musiał stawić czoła najazdom Woźników, którzy atakowali jego południowe ziemie, przedzierając się przez Przewężenie Mrocznej Puszczy lub poruszając się Wielką Rzeką. Ostrzegł też króla Ondohera przed planowaną przez nich agresją na Gondor i wysłał mu posiłki, które wzięły udział w bitwie na Dagorlad (1944 rok Trzeciej Ery).
Frumgar[edytuj]
Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla.
W 1977 roku Trzeciej Ery, na wieść o upadku Angmaru, poprowadził swoje plemię z dotychczasowych siedzib, położonych między rzeką Gladden a Samotną Skałą, dalej na północ, w okolice źródeł Anduiny i podnóży Ered Mithrin. Powodem tej migracji był zarówno wzrost liczebności plemienia, jak i obawa przed zagrożeniem ze strony Dol Guldur. Dotarłszy na północ, Frumgar wyparł stamtąd resztki ludności Angmaru i nazwał nową siedzibę Éothéodem.
Jego synem i następcą był Fram.
Imię Frumgar (frumgār) po staroangielsku znaczy dosłownie pierwsza włócznia, co było zwrotem równoznacznym ze słowami książę, wódz[3].
Fram[edytuj]
Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla.
Żył w dwudziestym pierwszym stuleciu Trzeciej Ery[4]. Prawdopodobnie to on wzniósł gród Framsburg. Wsławił się zabiciem Scathy, smoka z Ered Mithrin. Dzięki temu zagarnął też skarb, zgromadzony przez bestię. Kiedy krasnoludowie wystąpili z roszczeniami do tych bogactw, Fram przesłał im naszyjnik wykonany z zębów Scathy, z następującymi słowami:
Strona Szablon:Cytat.css nie ma żadnej zawartości.
Takich klejnotów na pewno nie macie w swoim skarbcu, bo niełatwo je nabyć![5]
Podobno rozjuszeni tym krasnoludowie zabili wodza Éothéodów, lecz nie jest to pewna informacja. Jego potomkiem był Léod.
Imię Fram po staroangielsku znaczy niezłomny, silny, dzielny[3].
Léod[edytuj]
Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla.
Urodził się w 2459 roku Trzeciej Ery. Za jego rządów obszar Éothéodu zaczął się przeludniać, bowiem znacznie wzrosła liczebności plemienia. Léod słynął z mistrzostwa w ujeżdżaniu dzikich koni. Gdy jednak próbował okiełznać mearasa Felarófa, został przez niego zrzucony i poniósł śmierć, uderzając głową o kamień (2501 rok).
Jego synem był Eorl.
Imię Léod[6] po staroangielsku znaczy książę, było to poetyckie określenie[3].
Rohirrimowie[edytuj]
Baldor[edytuj]
Postać wspominana przez bohaterów Powrotu króla. Mowa o niej również w tekście Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do tego tomu powieści; książę Rohanu.
Był najstarszym synem króla Brega, bratem Aldora i Eofora. Życie zakończył tragicznie, z powodu pochopnie złożonej przysięgi. W 2569 roku Trzeciej Ery, podczas uczty wydanej przez ojca z okazji zakończenia budowy pałacu Meduseld, będąc pod wpływem wina Baldor poprzysiągł, iż przejdzie Ścieżkę Umarłych i zbada jej tajemnice. Jeszcze tego samego roku podjął się tej wyprawy, lecz nigdy już nie powrócił.
Podczas Wojny o Pierścień Aragorn II, podążający wraz z Szarą Drużyną Ścieżką Umarłych, odkrył szczątki Baldora.
Imię Baldor po staroangielsku znaczy śmiałek[7].
Ceorl[edytuj]
Postać epizodyczna z Dwóch wież; żołnierz Rohanu z czasów Wojny o Pierścień.
Był uczestnikiem bitew u brodów na Isenie, jakie Rohirrimowie stoczyli z wojskami Sarumana. Po drugiej batalii, Ceorl został wysłany naprzeciw oddziału z Edoras, by przekazać wieści o porażce. Udało mu się do niego dotrzeć. Przekazał swoje przesłanie królowi Théodenowi, ku swemu zaskoczeniu, bowiem nie spodziewał się spotkać monarchy. Dołączył do jego zastępu monarchy i niewątpliwie walczył w bitwie o Rogaty Gród, choć nie jest wspomniany w opisie batalii.
Imię Ceorl[8] po staroangielsku znaczy bohater, szlachcic[9].
Déorwine[edytuj]
Postać epizodyczna z Powrotu króla; dowódca Gwardii Królewskiej Théodena z czasów Wojny o Pierścień.
Stanowisko to objął najpewniej po bitwie o Rogaty Gród i śmierci poprzednika, Hámy. Brał udział w odsieczy Minas Tirith i zginął w bitwie na polach Pelennoru, walcząc u boku monarchy. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej zabitych w tej batalii.
Imię Déorwine[10] znaczy po staroangielsku gorliwy przyjaciel[9] lub też śmiały przyjaciel[11].
Dúnhere[edytuj]
Postać epizodyczna z Powrotu króla, pojawia się także w tekście Bitwy u brodów na Isenie; pan Harrowdale z czasów Wojny o Pierścień.
Był krewnym Erkenbranda. Podczas najazdu sił Sarumana na Rohan walczył w pierwszej i drugiej bitwie u brodów na Isenie. Dzięki własnemu męstwu udało mu się przeżyć te przegrane starcia. Później brał udział w przeglądzie sił Rohanu w Dunharrow i w odsieczy Minas Tirith. Poległ w bitwie na polach Pelennoru. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej poległych w tej batalii.
Imię Dúnhere[6] po staroangielsku znaczy wojownik ze wzgórz[9].
Gléowine[edytuj]
Postać epizodyczna z Powrotu króla. Był nadwornym ministrelem Rohanu. Ułożył pieśń śpiewaną na pogrzebie króla Théodena.
Elfhelm[edytuj]
Postać drugoplanowa z Powrotu króla, pojawiają się też w tekście Bitwy u brodów na Isenie; marszałek Rohanu z czasów Wojny o Pierścień.
Godność ta nosił od 3012 roku Trzeciej Ery. Dowodził garnizonem Edoras oraz jeźdźcami mobilizowanymi w okolicach stolicy (tzw. Zaciąg Edoras).
Podczas ataku Sarumana na Rohan, Elfhelm został wysłany ku brodom na Isenie, by wesprzeć oddziały Théodreda siłami czterech éoredów. Walczył więc w pierwszej bitwie u brodów, a w drugiej batalii, wraz z Grimboldem, dowodził całością sił Marchii. Odepchnięty przez wojska Sarumana na wschód, spotkał Gandalfa Białego, który poradził mu, by wycofał się do Edoras, aby strzec stolicy.
Elfhelm wziął następnie udział w odsieczy Minas Tirith. W bitwie na polach Pelennoru dowodził prawym skrzydłem. Gdy Armia Zachodu pod wodzą Aragorna II, wyruszyła na Morannon, marszałek pozostał w Minas Tirith, obejmując komendę nad 3000 Rohirrimami, którzy tam pozostali. Na ich czele rozbił oddziały Mordoru w Anórien. Po pokonaniu Saurona był obecny na koronacji Elessara. Później został przybocznym króla Éomera, który mianował go marszałkiem Wschodniej Marchii.
Imię Elfhelm po staroangielsku znaczy elfia ochrona[9].
Elfhilda[edytuj]
Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; królowa Rohanu.
Elfhilda[12] była małżonką Théodena. Zmarła w 2978 roku Trzeciej Ery, przy narodzinach ich jedynego dziecka, Théodreda.
Eofor[edytuj]
Postać wzmiankowana w Dodatku do tekstu Bitwy u brodów na Isenie; książę Rohanu.
Był trzecim, najmłodszym synem króla Brega. W 2569 roku Trzeciej Ery, gdy ojciec przeniósł stolicę do Edoras, otrzymał Aldburg jako własną siedzibę. Założył ród, boczną linię dynastii królewskiej. Jego potomkiem był Éomund ze Wschodniej Bruzdy.
Éomund ze Wschodniej Bruzdy[edytuj]
Postać wspominana przez bohaterów Władcy Pierścieni, zwykle w zwrocie mówiącym o jego dzieciach (Éomer, syn Éomunda; Éowina, córka Éomunda). Nieco więcej informacji na jego temat zwarto w tekście Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; pierwszy marszałek Rohanu.
Wywodził się z rodu Eofora, młodszego syna króla Brega. Jego przydomek, ze Wschodniej Bruzdy[13], odnosił się do regionu w którym zamieszkiwał. W 2989 roku Trzeciej Ery poślubił księżniczkę Théodwinę, córkę Thengla.
Éomund bronił głównie wschodniego pogranicza, zwalczając bandy orków z Mordoru i Isengardu, atakujących stadniny rohańskich koni. Był dzielnym, ale i porywczym wojownikiem. Zginął pod Emyn Muil w 3002 roku, gdy ścigając na czele garstki ludzi orków, wpadł w zasadzkę. Osierocił żonę i dwoje dzieci, Éomera oraz Éowinę.
Imię Éomund[6] po staroangielsku znaczy chroniony przez konie[9].
Éothain[edytuj]
Postać epizodyczna z Dwóch wież; Jeździec Rohanu z czasów Wojny o Pierścień.
Był jednym z członków éoredu marszałka Éomera (być może jego zastępcą). Uczestniczył w pościgu za bandą orków Uglúka, zakończoną bitwą na skraju Fangornu i wybiciem wszystkich przeciwników (29 lutego 3019 roku Trzeciej Ery[14]). Gdy następnego dnia Rohirrimowie, wracający do Edoras, spotkali Aragorna, Legolasa i Gimliego, Éothain odnosił się do nich z wyraźną rezerwą. Doradzał Éomerowi pojmanie nieznajomych lub zostawienie w stepie, nie wierząc w ich słowa o poszukiwaniu hobbitów, które uważał za istoty z legend.
Imię Éothain[6] po staroangielsku znaczy ten, któremu służą konie[15].
Erkenbrand[edytuj]
Postać epizodyczna z Dwóch wież, pojawia się także w tekście Bitwy u brodów na Isenie; dziedzic Zachodniej Bruzdy i pan Helmowego Jaru z czasów Wojny o Pierścień.
W młodości służył jak oficer w Gwardii Królewskiej, ale później porzucił tę godność i osiadł w swoich włościach w Zachodniej Bruździe. Darzono go tam powszechnym szacunkiem. Jako doświadczony wojownik był najważniejszą osobistością w tym regionie.
Podczas najazdu Sarumana na Rohan, po śmierci księcia Théodreda, który poległ w pierwszej bitwie u brodów na Isenie, właśnie Erkenbrand objął dowództwo nad wojskami Marchii, broniącymi zachodniej granicy królestwa, posyłając także do Edoras prośbę o przesłanie posiłków. Umocnił i zaopatrzył na wypadek oblężenia Rogaty Gród. Następnie, na czele oddziału wyborowej piechoty, pośpieszył ku brodom na Isenie, których bronili Elfhelm i Grimbold. Nie zdążył jednak na czas tam dotrzeć i pozostał w stepie, gdy wojska Sarumana rozbiły Rohirrimów w drugiej bitwie u brodów[16]. Odnalazł go jednak Gandalf Biały i razem pośpieszyli na odsiecz Helmowego Jaru, przyczyniając się do zwycięstwa w bitwie o Rogaty Gród.
Gdy król Théoden wyruszał na odsiecz Minas Tirith, pozostawił Erkenbranda w Rohanie jako dowódcę obrony kraju. Po Wojnie o Pierścień król Éomer mianował go marszałkiem Zachodniej Marchii.
Erkenbrand był mężczyzną wysokiego wzrostu i potężnej budowy ciała. Nosił czarny róg i czerwoną tarczę, zapewne były to charakterystyczne dla niego elementy wyposażenia[17].
Imię Erkenbrand po staroangielsku znaczy szlachetna żagiew[15].
Fastred i Folcred[edytuj]
Postacie z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; książęta Rohanu.
Byli bliźniakami, synami króla Folcwine’a. Urodzili się w 2858 rok Trzeciej Ery. W wieku trzydziestu lat Fastred i Folcred[18] stanęli na czele posiłków wysłanych przez ojca na pomoc Gondorowi, który zaatakowali Haradrimowie. Obaj zginęli w zwycięskiej bitwie u brodów na Porosie. Pochowano go ich w kurhanie Haudh in Gwanûr.
Imię Fasterd po staroangielsku znaczy pewna rada[15].
Fastred, Harding, Herafara, Herubrand, Horn[edytuj]
Postacie wspomniane w Powrocie króla; Jeźdźcy Rohanu z czasów Wojny o Pierścień.
Wszyscy walczyli i polegli w bitwie na polach Pelennoru. Wymienia ich rohańska pieśń, upamiętniająca zabitych w tej batalii. Nic więcej o nich nie wiadomo, można domyślać się, iż pełnili funkcje dowódcze.
Ich imiona po staroangielsku mają następujące znaczenie: Fastred – pewna rada[15], Harding – siłacz, Herafara – wędrujący z wojskiem, Herubrand – płonący miecz, Horn – róg[19].
Freca[edytuj]
Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; rohański możnowładca.
Żył za panowania Helma. Choć z pochodzenia był bardziej Dunlendingiem niż Rohirrimem, podawał się za potomka króla Fréawine'a. Był bogatym wielmożą, posiadał liczne posiadłości w Dzikich Krajach Rohańskich i przewodził tamtejszej ludności. W pobliżu źródeł rzeki Adorn wzniósł własną warownię. Był powszechnie znany także ze swojej otyłości.
Helm nie ufał mu, lecz wzywał go na narady. Freca jednak zjawiał się tylko wedle własnego uznania i często lekceważył władzę monarchy. W czasie jednej z narad w 2754 roku Trzeciej Ery zażądał ręki córki króla dla swego syna, Wulfa. Gdy Helm odmówił, Freca obrzucił go obelgami i groźbami. Po zakończeniu narady, znieważony monarcha wyprowadził Frecę poza bramy Edoras i uderzył pięścią tak mocno, iż ten wkrótce potem umarł.
Imię Freca[20] po staroangielsku znaczy śmiały mąż, wojownik, bohater[3].
Gálmód[edytuj]
Postać wspomniana w Dwóch wieżach, w zwrocie mówiącym o jego synu (Gríma, syn Gálmóda); mieszkaniec Rohanu.
Był ojcem Grímy, doradcy króla Théodena. Nic więcej o nim nie wiadomo, przypuszczalnie można określić, iż żył w trzydziestym stuleciu Trzeciej Ery[21], zapewne za rządów Thengla.
Imię Gálmód[6] po staroangielsku znaczy rozpasany[15].
Garulf[edytuj]
Postać wspominana w Dwóch wieżach w rozdziale drugim.
Był członkiem eoreda Eomera. Wraz z nim zaatakował bandę orków Uglúka. Poniósł śmierć w tej bitwie i został pochowany pod kurhanem na skraju Fangornu. Dosiadał konia imieniem Hasufel którego potem otrzymał Aragorn.
Gamling[edytuj]
Postać epizodyczna z Dwóch wież; starszy wiekiem Rohrrim, wojownik z załogi Rogatego Grodu w czasach Wojny o Pierścień. Być może był zastępcą Erkenbranda[22].
Wychowywał się w Zachodniej Bruzdzie, gdzie nauczył się popularnego tam jeszcze języka Dunlendingów. Nazywano go czasem Gamlingiem Starym.
Brał udział w bitwie o Rogaty Gród, w której walczył też jego młody wnuk. Mimo swojego wieku był dobrym wojownikiem. W trakcie walki pierwszy zauważył, iż grupa orków Sarumana sforsowała mur przez przepust Helmowego Potoku i poprowadził na nich zwycięskie natarcie. Kiedy mur został wysadzony, a Isengardczycy wdarli się do jaru, Gamling wycofał się, wraz z częścią wojowników, do jaskiń, gdzie skutecznie się bronili. Staremu wojownikowi udało się przeżyć całą batalię.
Imię Gamling (gameling) po staroangielsku znaczy starzec[15].
W trylogii filmowej Władca Pierścieni Petera Jacksona, pojawia się również postać nosząca imię Gamling, grana przez Bruce’a Hopkinsa. Jednak z powieściowym imiennikiem nie ma on wiele wspólnego, a jego losy są pomysłem scenarzystów.
Po raz pierwszy Gamling pojawia się w filmie Dwie wieże jako oficer gwardii króla Théodena. Jest jedynym ze wielu świadków uzdrowienia monarchy przez Gandalfa Białego w Edoras. Następnie uczestniczy w marszu do Helmowego Jaru i walczy w potyczce z wargami. Bierze również udział w batalii o Rogaty Gród.
W Powrocie króla Gamling praktycznie przez cały film towarzyszył Théodenowi – w Isengardzie, Edoras i Dunharrow. Walczy też w bitwie na polach Pelennoru (rozszerzona wersja filmu, wydana na DVD, zawiera dodatkową scenę walki z mûmakilami z jego udziałem).
Grimbold[edytuj]
Postać epizodyczna z Powrotu króla, pojawia się także w tekście Bitwy u brodów na Isenie; marszałek Rohanu w czasach Wojny o Pierścień.
Pochodził z Zachodniej Bruzdy, miał swój dom w Grimslade.
Podczas najazdu sił Sarumana na Rohan, walczył w obu bitwach u brodów Isenie – w pierwszej był podkomendnym Théodreda, a w drugiej, razem z Elfhelmem, dowodził całością sił Rohirrimów. Odepchnięty przez wojska Sarumana na wschód, spotkał Gandalfa Białego, który poradził mu, by ze swymi ludźmi dołączył do Erkenbranda, spieszącego na odsiecz Rogatego Grodu.
Grimbold wziął następnie udział w wyprawie pod Minas Tirith. W bitwie na polach Pelennoru dowodził lewym skrzydłem, lecz poległ w walce. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej poległych w tej batalii.
Imię Grimbold po staroangielsku znaczy srogi, groźny[15].
W ekranizacji Władcy Pierścieni, reżyserowanej przez Petera Jacksona, postać tę zagrał Bruce Philips, który pojawia się w dwóch scenach filmu Powrót króla. Pierwsza z nich ma miejsce w Dunharrow, gdzie Grimbold informuje króla Théodena o liczbie wojowników przyprowadzonych z Zachodniej Bruzdy. Natomiast po raz drugi widzimy go tuż przed rozpoczęciem bitwy na polach Pelennoru, gdy monarcha nakazuje mu objąć dowództwo nad prawnym skrzydłem.
Guthláf[edytuj]
Postać epizodyczna z Powrotu króla; chorąży Théodena.
Brał udział w odsieczy Minas Tirith, a być może wcześnie walczył w wojnie z Sarumanem. Poległ u boku monarchy w bitwie na polach Pelennoru. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej zabitych w tej batalii.
Imię Guthláf[6] po staroangielsku znaczy ocalały z bitwy[15].
Háma[edytuj]
Postać drugoplanowa z Dwóch wież; dowódca Gwardii Królewskiej Théodena z czasów Wojny o Pierścień.
Był zarazem strażnikiem wrót pałacu Meduseld w Edoras. To właśnie on, wraz z pozostałymi gwardzistami, powitał Gandalfa Białego, Aragorna, Legolasa i Gimlego, gdy ci przybyli do stolicy, by spotkać się z władcą Rohanu (2 marca 3019 roku Trzeciej Ery)[23]. Háma przed wejściem do pałacu odebrał im wszelką broń, pozwolił jedynie czarodziejowi zachować jego laskę. Po uzdrowieniu króla, uwolnił Éomera, uwięzionego do tej pory za nieposłuszeństwo, choć monarcha wydał mu tylko rozkaz doprowadzenia przed swoje oblicze siostrzeńca. Nie został jednak za to ukarany, znano bowiem jego oddanie wobec Théodena.
Następnie Háma, wraz z resztą jeźdźców z okolic Edoras, wziął udział w wyprawie przeciw Sarumanowi. Poległ w bitwie o Rogaty Gród, broniąc bramy twierdzy, a orkowie porąbali jego ciało na kawałki. Po zwycięstwie Rohirrimowie pochowali Hámę w osobnej mogile, opodal murów twierdzy, a Théoden żegnał go z wielkim żalem i jako pierwszy rzucił grudę ziemi na grób dowódcy swej gwardii.
Imię Háma[6] znaczy po staroangielsku domownik[19].
W ekranizacji Władcy Pierścieni, w reżyserii Petera Jacksona, rolę Hámy zagrał John Leigh. Postać ta pojawia się w filmie Władca Pierścieni: Dwie wieże, a jej losy zostały zmienione w stosunku do literackiego pierwowzoru. Tak więc Háma nie tylko u wrót Meduseld odbiera przybyszom broń, ale jest jednym ze świadków uzdrowienia monarchy. Ginie też wcześniej, nie w bitwie, lecz podczas potyczki z wargami, do której dochodzili w trakcie przemarszu ludności Edoras do Helmowego Jaru.
Háma i Haleth[edytuj]
Postacie z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; książęta Rohanu.
Byli synami króla Helma. W czasie najazdu Dunlendingów i Korsarzy z Umbaru w 2759 roku Trzeciej Ery bronili kraju. Haleth poległ w trakcie szturmu na Edoras jako jeden z ostatnich obrońców. Natomiast Háma, wraz z ojcem i częścią wojsk schronił się w twierdzy Súthburg. Podczas Długiej Zimy, gdy trwało oblężenie, zdesperowany książę poprowadził mały oddział, wbrew woli Helma, na poszukiwanie prowiantu. Zginął wraz ze swoimi ludźmi w czasie zamieci śnieżnej. Śmierć drugiego syna była przyczyną rozpaczy Helma, jego bezwzględności i – legendarnego potem – strachu, jaki roztaczało jego imię wśród przeciwników.
Imię Háma znaczy po staroangielsku domownik[19], natomiast Haleth (hæleþ) – mąż, wojownik, bohater[24].
Hilda[edytuj]
Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; księżniczka Rohanu.
Hilda[25] była córką króla Grama i siostrą Helma. Nic bliższego o niej nie wiadomo, poza tym, że jej synem był Fréaláf.
Théodred[edytuj]
Postać wspominana w Dwóch wieżach, pojawia się w tekście Bitwy u brodów na Isenie; książę Rohanu.
Był jedynym dzieckiem Théodena i Elfhildy, urodził się w 2978 roku Trzeciej Ery. Przed Wojną o Pierścień objął godność drugiego marszałka Marchii. Był człowiekiem energicznym i w pełni oddanym ojcu. Razem z zaprzyjaźnionym kuzynem Éomerem, starał się umniejszyć wpływ Grímy na Théodena.
W obliczu zagrożenia ze strony Sarumana i jego ataków na królestwo, Théodred samodzielnie przejął naczelne dowództwo. Dowodził wojskami Rohanu w pierwszej bitwie u brodów na Isenie, usiłując powstrzymać najazd wojsk Isengardu, lecz poniósł śmierć w tej batalii. Pochowano go na wyspie położonej na Isenie, przy brodach.
Imię Théodred[6] po staroangielsku znaczy Porada dla ludu[26].
W ekranizacji Władcy Pierścieni, w reżyserii Petera Jacksona, postać tę zagrał Paris Howe Strewe. Losy księcia zostały znacznie zmienione w stosunku do literackiego pierwowzoru: w Dwóch wieżach Éomer przywozi do Edoras Théodreda, który został ciężko raniony w walce z orkami Sarumana. Syn Théodena wkrótce jednak umiera i zostaje pochowany w kurhanie, pod murami stolicy. W wersji reżyserskiej filmu, wydanej na DVD, dodano jeszcze sceny przedstawiające odnalezienie księcia na pobojowisku i jego pogrzeb w Edoras.
Théodwina[edytuj]
Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; księżniczka Rohanu.
Była ostatnim dzieckiem Thengla i Morweny z Lossarnach, urodziła się w 2963 roku Trzeciej Ery. Uważano ją za najpiękniejszą z królewskich córek.
Théodwina[27] w 2989 roku poślubiła Éomunda ze Wschodniej Bruzdy. Urodziła mu dwoje dzieci, Éomera i Éowinę. W 3002 roku, po śmierci męża, zachorowała i zmarła.
Wulf[edytuj]
Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; samozwańczy król Rohanu.
Był synem Freci. Po śmierci ojca w 2754 roku Trzeciej Ery, musiał uciekać z kraju, gdyż Helm ogłosił go wrogiem królewskim. Udał się najpewniej do Dunlandu, gdzie zdobył znaczne poparcie i w 2758 roku poprowadził Dunlendingów, wspieranych przez Korsarzy z Umbaru, do ataku na Rohan. Zdobył Edoras i ogłosił się królem, choć nie zdołał pokonać wszystkich przeciwników, bowiem Rogaty Gród i Dunharrow przez całą Długą Zimę broniły się przed jego wojskami. Rządy Wulfa nie trwały długo – wiosną 2759 roku zginął zabity przez Fréaláfa, który z zaskoczenia uderzył na stolicę.
Zobacz też[edytuj]
- Królowie Rohanu
- Éowina
- Gríma
- Éothain i Freda, Haleth, Morwena – postacie Rohirrimów, stworzone przez scenarzystów filmu Władca Pierścieni
Przypisy[edytuj]
- ↑ Dodatek F (część druga Zasady przekładu). W: J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. M. Skibniewska. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: 2002, s. 549-550. Tolkien wyjaśniał tę kwestię również w swoich listach: J.R.R. Tolkien: Listy. Poznań: 2010, s. 287 (list nr 144), 619 (list nr 297).
- ↑ 2,0 2,1 J.R.R. Tolkien: Niedokończone opowieści. przeł. R. Kot. Warszawa: 2005, s. 357, przyp. 6 (do tekstu Cirion i Eorl. Przyjaźń Gondoru z Rohanem).
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Wayne G. Hammond, Christina Scull: The Lord of the Rings. A Reader’s Companion. London: 2005, s. 703.
- ↑ Datacja podana za: R. Foster: Encyklopedia Śródziemia. Warszawa: 2003, s. 113 (hasło Fram).
- ↑ Dodatek A Kroniki królów i władców. W: J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. M. Skibniewska. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: 2002, s. 442.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 6,7 W wydaniach Władcy Pierścieni sprzed 1996 roku, w przekładzie Marii Skibniewskiej, we wszystkich imionach postaci pomijano zaznaczanie liter diakrytyzowanych.
- ↑ R. Derdziński: Indeks. W: J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. M. i C. Frąc. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: 2002, s. 385.
- ↑ Pisownia Keorl występuje w przekładzie Marii Skibniewskiej (w wydaniach Władcy Pierścieni sprzed 1996 roku) oraz w tłumaczeniu Jerzego Łozińskiego.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 R. Derdziński: Indeks. W: J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. M. i C. Frąc. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: 2002, s. 386.
- ↑ Pisownia Déorwin występuje w przekładzie Marii Skibniewskiej. W wydaniach Władcy Pierścieni sprzed 1996 roku, we wszystkich imionach postaci pomijano zaznaczanie liter diakrytyzowanych.
- ↑ Wayne G. Hammond, Christina Scull: The Lord of the Rings. A Reader’s Companion. London: 2005, s. 571.
- ↑ W angielskim oryginale Elfhild.
- ↑ W angielskim oryginale Éomund of Eastfold. Tłumaczenie Wschodnia Bruzda występuje tylko w przekładzie Marii Skibniewskiej. U Jerzego Łozińskiego występuje Fałd Wschodni, natomiast u Marii i Cezarego Frąców Wschodni Fałd.
- ↑ Data podana za: Dodatek B Kronika Lat (Kronika Królestw Zachodnich). W: J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. M. Skibniewska. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: 2002, s. 486.
Wedle kalendarza hobbitów z Shire’u był to dzień 29 miesiąca Solmath roku 1419. Jedynie z grubsza odpowiada on marcowi, bowiem ten kalendarz nie jest tożsamy z gregoriańskim. Dodać należy, iż hobbici daty roczne liczyli od osiedlenia się w swoim kraju (rok 1601 Trzeciej Ery).
Według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Nénimë. Dokładne informacje o kalendarzach Śródziemia zawarte są w Dodatku D Kalendarz Shire’u, w trzecim tomie powieści. - ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 15,5 15,6 15,7 R. Derdziński: Indeks. W: J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. M. i C. Frąc. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: 2002, s. 387.
- ↑ Z treści Władcy Pierścieni wynika, iż Erkenbrand osobiście dowodził Rohirrimami w drugiej bitwie u brodów. Jednak później Tolkien zmienił ten zamysł, tak przynajmniej jest to przedstawione w teście Bitwy u Brodów na Isenie.
- ↑ W przekładzie Marii Skibniewskiej błędnie przetłumaczono opis Erkenbranda, podając iż nosił czerwony pancerz.
- ↑ Pisownia Folkred występuje w przekładzie Marii Skibniewskiej
- ↑ 19,0 19,1 19,2 R. Derdziński: Indeks. W: J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. M. i C. Frąc. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: 2002, s. 388.
- ↑ Pisownia Freka występuje w przekładzie Marii Skibniewskiej.
- ↑ R. Foster: Encyklopedia Śródziemia. Warszawa: 2003, s. 139 (hasło Gálmód ).
- ↑ Przypuszczenie podane za: R. Foster: Encyklopedia Śródziemia. Warszawa: 2003, s. 118 (hasło Gamling).
- ↑ Data podana za: Dodatek B Kronika Lat (Kronika Królestw Zachodnich). W: J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. M. Skibniewska. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: 2002, s. 486.
Wedle kalendarza hobbitów z Shire’u był to dzień 2 miesiąca Rethe roku 1419. Jedynie z grubsza odpowiada on marcowi, bowiem ten kalendarz nie jest tożsamy z gregoriańskim.
Według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Súlimë. Dokładne informacje o kalendarzach Śródziemia zawarte są w Dodatku D Kalendarz Shire’u, w trzecim tomie powieści. - ↑ Wayne G. Hammond: op.cit. s. 704.
- ↑ W angielskim oryginale Hild.
- ↑ R. Derdziński: Indeks. W: J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. M. i C. Frąc. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: 2002, s. 390.
- ↑ W angielskim oryginale Théodwyn. Spolszczona pisownia tego imienia, bez zaznaczenia litery diakrytyzowanej, występuje we Władcy Pierścieni w przekładzie Marii Skibniewskiej, w wydaniach sprzed 1996 roku. Natomiast w tłumaczeniu Jerzego Łozińskiego użyto formy Théodwyna.
Bibliografia[edytuj]
- John Ronald Reuel Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. Maria Skibniewska. T. 2: Dwie Wieże. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, 2002. ISBN 83-7319-172-0.
- John Ronald Reuel Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. Maria Skibniewska. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, 2002. ISBN 83-7319-172-0.
- Bitwy u brodów na Isenie. W: John Ronald Reuel Tolkien: Niedokończone opowieści. przeł. Radosław Kot. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2005, s. 290-302. ISBN 83-241-2008-4.
- Cirion i Eorl. Przyjaźń Gondoru z Rohanem. W: John Ronald Reuel Tolkien: Niedokończone opowieści. przeł. Radosław Kot. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2005, s. 242-261. ISBN 83-241-2008-4.
---
- Ryszard Derdziński: Indeks. W: John Ronald Reuel Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. Maria i Cezary Frąc. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2002, s. 383-397. ISBN 83-7245-884-7.
- Robert Foster: Encyklopedia Śródziemia. przeł. Andrzej Kowalski, Tadeusz A. Olszański, Agnieszka Sylwanowicz. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2003. ISBN 83-241-0200-0.
- Wayne G. Hammond, Christina Scull: The Lord of the Rings. A Reader’s Companion. London: Harper Collins Publishers, 2005. ISBN 0-00-720907-X.
- Fran Walsh, Philippa Boyens, Stephen Sinclair, Peter Jackson: The Lord of the Rings: The Two Towers. Screenplay based on the novels by J.R.R. Tolkien. 2002.
- Fran Walsh, Philippa Boyens, Peter Jackson: The Lord of the Rings: The Return of the King. Screenplay based on the novels by J.R.R. Tolkien. 2003.
Linki zewnętrzne[edytuj]
- Rohirrim (including the Eotheod and the Northmen) (ang.). [dostęp 2012-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-12)].– dział artykułów w
- Éothéod (ang.). [dostęp 2012-02-07]. – kategoria artykułów w Tolkien Gateway
- Maciej Wygnański: Fram kills Scatha. [dostęp 2012-02-10].
Strony poświęcone filmowym postaciom:
- Gamling (ang.). [dostęp 2012-02-09].
- Háma (ang.). [dostęp 2012-02-10].
- Théodred (ang.). [dostęp 2012-02-10].
| ||||||||||||||||||||||||||
This article "Lista Rohirrimów" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Lista Rohirrimów.
