Lista Edainów

Jest to artykuł o charakterze zbiorczym dotyczący stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Przedstawiono w nim ludzi, Edainów, którzy w Pierwszej Erze osiedlili się w Beleriandzie i brali udział w wojnach elfów przeciw Morgothowi.

W większości są to postacie pojawiające się w Silmarillionie, dokładnie rzecz ujmując w tekście Quenta Silmarillion. Te spośród nich, które mają większe znaczenie dla mitologii przedstawiano w osobnych artykułach.

Postacie są wymienione według przynależności do odpowiedniego rodu (plemienia) oraz alfabetycznie według imion. Daty dotyczące Pierwszej Ery podano za hipotetyczną chronologią autorstwa Roberta Fostera, opracowaną tylko na podstawie Silmarillionu.

Imiona wymienionych Edainów pochodzą z sindarinu, o ile nie napisano inaczej.

Ród Bëora

Andreth

Bohaterka tekstu Athrabeth Finrod ah Andreth, opublikowanego w Morgoth’s Ring, tomie dziesiątym The History of Middle-earth.

Była córką Boromira i siostrą Bregora. W młodości mieszkała w domu Belemira, gdzie uczyła się od jego żony Adanel tradycji rodu Maracha. Zakochała się ze wzajemnością w Aegnorze, władcy elfów. Nie związali się, ponieważ Ñoldor, świadom zagrożenia wojną z Morgothem, nie chciał jej unieszczęśliwić. Andreth przyjaźniła się też z bratem Aegnora, Finrodem.

Athrabeth Finrod ah Andreth opowiada o rozmowie, jaką toczyła z Finrodem na temat natury i przeznaczenia ludzi oraz elfów.

Andreth prawdopodobnie zginęła podczas Dagor Bragollach (455 rok).

Jej imię znaczy Cierpliwość. Elfowie nazywali ją też Saelind (sind. mądre serce), ponieważ była uczona w tradycji ludzi, a jej sądy cechowała mądrość.

Baragund i Belegund

Poza Quenta Silmarillion o postaciach tych wspomina się w tekście Narn i Hîn Húrin oraz w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Byli synami Bregolasa. Mieszkali w Ladros do czasów Dagor Bragollach (455 rok). Po śmierci ojca, który zginął w walce z siłami Morgotha, obaj przyłączyli się do stryja Barahira, który wraz z garstką wojowników desperacko bronił się w górach Dorthonionu. Po pięciu latach ciągłych potyczek z orkami, Baragund i Belegund zginęli wraz z pozostałymi Edainami, gdy jeden z nich, Gorlim, zdradził położenie ich kryjówki nad jeziorem Tarn Aeluin.

Córką Baragunda była Morwena, natomiast dzieckiem Belegunda – Ríana.

Barahir

Wspominają o nim także bohaterowie Władcy Pierścieni, zwykle w zwrocie dotyczącym jego syna (Beren, syn Barahira).

Był synem Bregora, bratem Bregolasa. Żył na obszarze krainy Ladros. Poślubił Emeldirę i miał z nią syna, Berena.

Podczas bitwy Dagor Bragollach (455 rok), na czele grupy wojowników, walczył w pobliżu Przełomu Sirionu. Gdy w tej okolicy, na moczarach Serech, król Nargothrondu Finrod został otoczony przez orków, Barahir pośpieszył mu z pomocą i uratował go. Wówczas Finrod dał mu swój pierścień jako znak przyjaźni i obietnicę pomocy w potrzebie. Barahir powrócił potem do Dorthonionu, jako prawowity wódz plemienia, ponieważ Bregolas zginął. Mimo iż większość ludności uciekła stamtąd, nadal toczył desperacką walkę z żołdakami Morgotha na tym obszarze.

Wkrótce sytuacja stała się tak ciężka, że resztki kobiet i dzieci pod wodzą Emeldiry opuściły Dorthonion. W tym czasie większość wojowników Barahira zginęła i u jego boku zostało już tylko dwunastu towarzyszy. Byli to: syn Beren, jego bratankowie Baragund i Belegund oraz Dagnir, Dairuin, Radhruin, Ragnor, Gildor, Gorlim, Arthad, Urthel i Hatholdir. Cała grupa ukrywała się opodal jeziora Tarn Aeluin i kontynuowała walkę z orkami przez następne pięć lat.

Wyjęci spod prawa, odarci ze wszelkiej nadziei, tworzyli oddział desperatów, nie mogli bowiem uciec i nie chcieli się poddać (…) wycofali się między jałowe góry ponad linie lasów i błąkali się (…) byle jak najdalej od szpiegów i złych czarów Morgotha.

W końcu jednak Gorlim został pojmany przez orków, a Sauron nakłonił go do zdrady. Tak więc Barahir i jego ludzie zginęli, gdy w nocy okrążyli ich i zaatakowali żołdacy Morgotha. Przeżył tylko Beren, którego nie było tego wtedy w kryjówce. Gdy tam powrócił, mógł tylko pogrzebać ojca i podążyć za orkami, by odzyskać ojcowski pierścień.

Imię Barahir znaczy Pan wieży.

Baran

Był synem Bëora i towarzyszył mu w wędrówce z Eriadoru do Beleriandu. Gdy ojciec pozostawił plemię, wstępując na służbę u Finroda, Baran objął przywództwo. Resztę życia spędził na obszarze Estoladu.

Jego synem był Boron.

Beren

Był potomkiem Bëora. Żył zapewne na terenie Dorthonionu. Miał córkę imieniem Emeldira.

Imię Beren znaczy Odważny.

Boromir

Był synem Borona i po jego śmierci objął przywództwo nad Pierwszym Rodem. Od królów Ñoldorów otrzymał jako lenno obszar zwany Ladros w Dorthonionie, gdzie osiedliła się większość członków plemienia. Boromir był zatem pierwszym władcą tego regionu. Jego synem był Bregor.

Imię Boromir jest formą mieszaną języków quenya i sindarin; znaczy Czerwony klejnot.

Bregolas

Poza Quenta Silmarillion wzmianki na jego temat znajdują się w tekście Narn i Hîn Húrin.

Był starszym synem Bregora, bratem Barahira. Po śmierci ojca objął władzę nad plemieniem i krainą Ladros. Podczas Dagor Bragollach (455 rok) stanął, na czele swoich ludzi, do walki z wojskami Morgotha i poległ, walcząc u boku władców elfów, Aegnora i Angroda.

Miał trójkę dzieci: synów Baragunda i Belegunda oraz córkę Bereth.

Imię Bregolas prawdopodobnie znaczy Szybki liść.

Bregor

Był synem Boromira. Po śmierci ojca przejął władzę nad plemieniem i krainą Ladros. Miał dwóch synów: Bregolasa oraz Barahira.

Bëor

Był przywódca plemienia Edainów, które od jego imienia nazwano Rodem Bëora. Urodził się w 262 roku.

Poprowadził swój lud z dotychczasowych siedzib, położonych gdzieś w Eriadorze, dalej na zachód. Edainowie ci przeprawili się przez góry Ered Luin i w ten sposób, w 310 roku, dotarli jako pierwsi ludzie do Beleriandu.

W Ossiriandzie Bëor i jego towarzysze spotkali króla Finroda Felagunda. Przywiązawszy się do monarchy, podążyli za nim w głąb Beleriandu i osiedlili się w krainie Estolad. Gdy Finrod postanowił wrócić do Nargothrondu, Bëor wstąpił na służbę królewską i podążył razem z nim. Władzę nad plemieniem wcześniej przekazał swemu najstarszemu synowi Baranowi. Nigdy już nie wrócił do Estoladu. Resztę życia spędził wśród elfów. Zmarł śmiercią naturalną w Nargothrondzie.

Wówczas to (…) Eldarowie po raz pierwszy przekonali się, jak szybko przemija życie człowieka, i zobaczyli śmierć ze znużenia życiem, której Pierworodni nie znali. (…) Beor wszakże rozstał się z życiem bez protestu i odszedł spokojnie, Eldarowie zaś zdumiewali się dziwnym losem człowieczym, gdyż nie znajdowali w swej wiedzy jego wyjaśnienia i był on dla nich tajemnicą.

Zwano go też Bëorem Starym, bowiem dożył sędziwego wieku wśród ówczesnych Edainów.

Imię Bëor pochodzi z ich języka i znaczy Wasal. Nadali mu je współplemieńcy po tym, jak wstąpił na służbę u Finroda. Natomiast wcześniej nosił imię Balan.

Emeldira

Była córką Berena. Poślubiła Barahira i urodziła mu syna, który nosił imię po dziadku.

Gdy Dorthonion został opanowany przez siły Morgotha po bitwie Dagor Bragollach (455 rok), Emeldira poprowadziła kobiety i dzieci z plemienia do Brethilu, choć sama była gotowa pozostać i walczyć.

Znana jako Emeldira o Sercu Męża.

Gorlim

Jeden z dwunastu towarzyszy Barahira na wygnaniu.

Miał żonę Eilinel którą kochał, i o którą dbał, lecz pewnego dnia wracając z bitwy z orkami napotkał swój dom opustoszały i ograbiony przystał do kompanii Barahira, gdzie wyróżniał się większą niż inni desperacją. Jako że nie dowierzał, że jego żona umarła, często w nocy wyprawiał się do swojego dawnego domu. O tych eskapadach dowiedział się Sauron i wysłał swoje oddziały, by go złapali. Zdało mu się wtedy, że widzi swoją żonę w oknie i słyszy jej głos użalający się na męża, jak się okazało była to iluzja, która sprawiła, że Gorlim został schwytany. Przyprowadzono go na Tol Sirion zwaną wtedy Tol-in-Gaurhoth. Sauron chciał wydostać od niego informacje o kryjówce Barahira, więc Gorlim został poddany ciężkim torturom. W końcu mężczyzna zgodził się wyjawić kryjówkę banitów, jeśli Sauron wypuści jego i jego żonę. Po przekazaniu informacji Gorlim został zabity przez Saurona, który powiedział mu też, że jego żona dawno nie żyje.

Duch Gorlima objawił się Berenowi we śnie, gdzie miał przekazać mu w pełni całą opowieść o jego zdradzie, by ten mógł ostrzec ojca.

Po tych wydarzeniach zyskał przydomek nieszczęsny.

Ríana

Poza Quenta Silmarillion postać ta pojawia się w tekstach O Tuorze i jego przybyciu do Gondolinu, Narn i Hîn Húrin i w opartej na drugim z nich powieści Dzieci Húrina.

Była córką Belegunda. Żyła w Ladros do czasów bitwy Dagor Bragollach (455 rok). Po tej straszliwej klęsce opuściła Dorthonion, wraz z garstką uciekinierów po wodzą Emeldiry. Osiadła, podobnie jak część z nich, w Dor-lóminie. Była osobą łagodnego serca, kochającą przyrodę. Nie lubiła ani wojny, ani polowań.

W 473 roku poślubiła Huora, syna Galdora. Tylko przez dwa miesiące żyła z nim w szczęśliwym małżeństwie, bowiem Huor wyruszył na bitwę Nirnaeth Arnoediad i już nie wrócił. Dręczona niepokojem o męża, uległa szaleństwu i uciekła do puszczy. Od śmierci została ocalona przez grupę Elfów Szarych z Gór Mithrimu. W ich gościnie Ríana urodziła syna, Tuora i poprosiła gospodarzy, by nim się zaopiekowali. Wypowiedziała przy tym prorocze słowa:

(…) przepowiadam, bowiem że wielkie dobro wyniknie za jego sprawą dla elfów i ludzi.

Gdy elf Annael, przekazał jej wieść o tym, że Huor zginął i został pogrzebany w kurhanie Haudh-en-Ndengin, opuściła Hithlum. Przemierzyła całą równinę Anfauglith, dotarła do kurhanu i położywszy się na nim, zmarła.

Haladinowie

Haletha

Pojawia się w Silmarillionie. Pewne wzmianki na jej temat znajdują się w również Niedokończonych opowieściach.

Żyła w Pierwszej Erze. Była kobietą z ludu Edainów, przywódczynią plemienia Haladinów, córką Haldada, bliźniaczą siostrą Haldara.

Urodziła się i wychowała w Thargelionie. Okazała się silną i dumną dziewczyną. Z ojcem i bratem walczyła w obronie ostrokołu, położonego w widłach Ascaru i Gelionu, gdzie schroniła się większość Haladinów przed najazdem orków. Gdy ojciec i brat zginęli, Haletha podtrzymywała oblężonych na duchu. Kiedy w końcu orkowie wdarli się za ostrokół, nadciągnęła odsiecz: elfowie pod wodzą Caranthira, syna Fëanora, którzy wybili orków. Caranthir, doceniając męstwo Haladinów, zaoferował Halecie opiekę i ziemie położone bardziej na północy, lecz dziewczyna odrzuciła ta propozycję.

Haladinowie wkrótce wybrali Halethę na wodza i za jej przewodnictwem przenieśli się do Estoladu. Jednak Haletha postanowiła wyruszyć dalej na zachód, mimo niechętnego nastawienia większości plemienia. Powiodła Haladinów przez rzeki Celon i Aros, a następnie trasą pomiędzy Doriath a Ered Gorgoroth. Była to bardzo niebezpieczny obszar i plemię poniosła znaczne straty idąc tamtędy, (…) niejeden Haladin żałował, że dał się pociągnąć na tę wędrówkę, teraz wszakże nie miał już możliwości odwrotu. Dotarłszy na obszar królestwa Nargothrondu część Haladinów osiadła w rozproszeniu na równinie Talath Dirnen, reszta zaś podążyła za Halethą do lasu Brethil. Król Thingol niechętnie pozwolił im się tam osiedlić w zamian za strzeżenie przeprawy przez rzekę Teiglin.

Haletha resztę życia spędziła w Brethilu. Po śmierci pochowano ją pod kurhanem Haudh-en-Arwen. Nigdy nie wyszła za mąż i nie miała potomstwa, więc wodzem plemienia został jej bratanek Haldan.

Od imienia przywódczyni Haladinowie nazywani byli Ludem Halethy.

Wedle niektórych relacji Haletha otaczała się ponoć gwardią przyboczną, złożoną z kobiet wojowniczek.

Jej imię pochodzi z mowy Haladinów.

Barach

Pojawia się w Niedokończonych opowieściach w opowiadaniu Wierny Kamień, w rozdziale O Drúedainach.

Mieszkał w głębi lasu w odległości dwóch mil od najbliższej wioski z żoną i dziećmi obok siedziby Wosa Aghana.

Brandir

Pojawia się w Silmarillionie, Narn i Hîn Húrin oraz opartej na nim książce Dzieci Húrina.

Był synem Handira. W młodości przez nieszczęśliwy wypadek pokiereszował sobie nogę i kulał przez resztę życia.Po śmierci ojca, w latach 496–501 przewodził Haladinami z Brethilu. Wzniósł Ephel Brandir. Do końca 496 roku, tj. do czasu, kiedy w strony zamieszkane przez Haladinów przybył Túrin Turambar, Brandir unikał kontaktów ze sługami Morgotha.

Brandir przyjął i uzdrowił Niënor. Zakochał się w niej, lecz ona wolała Turambara. Na jego rzecz stopniowo tracił władzę i popularność. Gdy Túrin zabił Glaurunga, Brandir myślał, że Turambar nie żyje i że uda mu się uciec z Niënor, lecz ona pobiegła do miejsca domniemanej śmierci swego męża. Słysząc słowa Glaurunga, mówiącego o tym, że jest siostrą Túrina, skoczyła do Teiglinu. Brandir poszedł z powrotem do ludu Halethy, by poinformować ich o tych zdarzeniach,a po drodze zabił Dorlasa. Lecz Túrin wrócił, bo nie był martwy, lecz zamroczony krwią smoka. Nie chciał wierzyć w zeznania Brandira. Pomiędzy mężczyznami wywiązała się kłótnia, a Túrin w szale zabił przeciwnika.

Nosił przydomek Kulawy.

Dorlas

Poza Quenta Silmarillion pojawia się także w tekście Narn i Hîn Húrin oraz w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był wojownikiem i przewodził tym Haladinom z Brethilu, którzy chętnie wyprawiali się przeciw orkom.

W 496 roku, na czele znacznego oddziału, zasadził się przy przeprawie przez Teiglin na maszerujących ze zdobytego Nargothrondu żołdaków Morgotha. Haladinowie liczyli na to, iż uda im się odbić jeńców, jednak na samym początku walki orkowie wymordowali więźniów, wśród których była księżniczka Finduilas. Nim zmarła, zdołał wyjawić swoje imię ludziom Dorlasa, którzy pochowali ją pod kurhanem Haudh-en-Elleth.

W jakiś czas potem, ponowienie walcząc z orkami, Dorlas i jego wojownicy zostali otoczeni przez nieprzyjaciół, ale z opresji uratował ich Túrin. Jako że zaczął wypytywać o Finduilas, przywódca opowiedział mu o losie księżniczki i zaprowadził go do jej grobu. Tam Túrin zemdlał i zdawało się, że umarł. Haladinowie (poznawszy po mieczu Gurthangu, iż jest to wódz Mormegil z Nargothrondu) zanieśli go do swej siedziby, Ephel Brandir. Po wyleczeniu przez pewien czas Túrin razem z nimi często stawał do walki z orkami.

Dorlas, będąc zwolennikiem otwartej wojny, namówił go później, by po ślubie z Niënor powrócił do wojaczki. Nie podobało się to Brandirowi, wodzowi plemienia, który sprzeciwiał się śmiałym wyprawom przeciw orkom, nie mogąc zresztą w nich uczestniczyć, był bowiem kulawy.

Gdy w 501 roku Glaurung zaczął zbliżać się do Brethilu, Dorlas zgłosił Túrinowi gotowość wzięcia udziału w ze smokiem i przy tej okazji potraktował wzgardliwie kalekiego Brandira, obecnego na naradzie. W końcu obaj wojownicy, wraz z ochotnikiem Hunthorem, ruszyli nocą ku Teiglinowi, by stawić czoło smokowi. Gdy jednak zbliżyli się do parowu, którym płynęła rzeka, Dorlas stchórzył. Uciekł i ukrył się w lesie. Gdy później spotkał go Brandir, doszło między nimi do gwałtownej sprzeczki. W jej wyniku Dorlas zginął z ręki Brandira.

Imię Dorlas pochodzi z sindarinu lub z mowy Haladinów.

Haldad

Był ojcem Halethy i Haldara. Gdy Haladinowie zostali zaatakowani przez orków w Thargelionie, zorganizował obronę. W widłach rzek Ascar i Gelion wzniósł ostrokół, gdzie schronili się członkowie plemienia. Haldad kierował obroną tego miejsca przed żołdakami Morgotha dopóki nie zginął, podczas jednej z wycieczek za ostrokół.

Haldan

Był synem Haldara i bratankiem Halethy. Po jej śmierci objął przywództwo nad pelemieniam w Brethilu.

Haldar

Był synem Haldada, bratem Halethy. Podczas oblężenia ostrokołu Haladinów w Thargelionie przez orków, rzucił się, by bronić ciała zabitego ojca, lecz sam również zginął z rąk przeciwników.

Jego synem był Haldan.

Haldir

Matěj Čadil, Haldir and Glóredhel

Poza Quenta Silmarillion postać ta pojawia się także w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był synem Halmira, bratem Harethy. Poślubił Glóredhelę, córkę Hadora. Miał z nią syna imieniem Handir. Pod opieką Haldira, przez pewien czas, wychowywali się w Brethilu jego siostrzeńcy: Húrin i Huor.

Po śmierci ojca i objęciu władzy nad plemieniem przyłączył się do Ligi Maedhrosa, której celem było pokonanie Morgotha. Haldir, wraz z zastępem Haldinów, wziął udział w bitwie Nirnaeth Arnoediad (473 rok). Zginął w walce na równinie Anfauglith, osłaniając odwrót armii Fingona spod Angbandu.

Imię Haldir pochodzi z mowy Haladinów lub z sindarinu. W tym drugim przypadku znaczy Wysoki mąż.

Haretha

Była córką Halmira. Poślubiła Galdora z Dor-lóminu, syna Hadora. Urodziła mu dwóch synów, Húrina i Huora.

Imię Haretha pochodzi z języka Haladinów.

Hunthor

Postać ta pojawia się w Silmarillionie, Niedokończonych opowieściach i Dzieciach Hurina.

Jeden z Haladingów żyjących w Pierwszej Erze w Brethilu, krewniak Brandira Kulawego. Wraz z Túrinem wyruszył zabić Glaurunga. Zginął pod Cabed-en-Aras uderzony spadającym kamieniem w głowę.

Ród Hadora

Aerina

Była blisko spokrewniona z Húrin Thalionem, władcą Dor-lóminu. Była córką Indora. Zamieszkiwała Dor-lómin.

Została zmuszona do ślubu wbrew jej woli przez Easterlinga Broddę po tym, jak został on władcą Hithlumu. W tajemnicy pomagała żonie Húrina, Morwenie, po bitwie Nirnaeth Arnoediad, i za tę pomoc była bita przez swego męża.

Kiedy Túrin powrócił do Dor-lóminu, zaproponowano mu gościnę w jej domu. Dowiedział się od Aeriny, że jego matka i siostra wyruszyły do Doriathu.

Trochę później Túrin zabił Broddę i innych Easterlingów, przypieczętowując tym los Aeriny. Zaproponował jej, że weźmie ją ze sobą i przeeskortuje do Doriathu, ale ona odmówiła, mówiąc, że jest pewne, że umrze w dziczy, jak to, że tutaj stoi.

Andróg

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Członek grupy banitów do których przystał Túrin. Andróg pochodził z Dor-Lominu, jednak przystał do banitów po tym, jak zabił kobietę i był ścigany w całym kraju. Zabił swoją strzałą syna krasnoluda Mîma, Khîma. Za ten czyn został przeklęty przez Mîma: miał umrzeć tak, jak jego syn – od swojej strzały. Tak też się stało: gdy orkowie odkryli siedzibę banitów w domostwie Mîma, Andróg próbując postrzelić ich z łuku, zadrasnął się zatrutą strzałą. Zdołał jednak uwolnić Belega z łańcuchów Mîma, zanim umarł.

Algund

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był człowiekiem z Dor-Lóminu żyjącym w Pierwszej Erze. Po podbiciu całego Hithlumu przez Easterlingów uciekł i napotkał grupę banitów Gaurwaith, do których przystał. Był najstarszym jej członkiem. Zginął na Amon Rûdh podczas napadu orków na domostwo krasnoluda Mîma.

Asgon

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był człowiekiem z Dor-Lóminu żyjącym w Pierwszej Erze. Uczestniczył w buncie Niewolników w domostwie Easterlinga Broddy. Następnie pomógł Túrinowi wydostać się z Dor-Lóminu.

Dírhvael

Informacje na jego temat znaleźć można w przypisach dołączonych do Niedokończonych opowieści.

Był człowiekiem z Dor-Lóminu. Tolkien przypisywał mu spisanie Narn i Hin Hurin, które było jego jedynym dziełem. Był biegły w języku Elfów Szarych w którym też spisał swój utwór. Jego głównym zajęciem było zbieranie z różnych źródeł informacji o losach rodu Hadora. Miał zginąć podczas napadu synów Fëanora na Przystanie Sirionu.

Forweg

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Przywódca grupy banitów, Gaurwaith, do której przystał Túrin. Pochodził z Dor-Lóminu. Został zabity przez Túrina kiedy ten próbował złapać córkę Larnacha.

Galdor Smukły

Poza Quenta Silmarillion postać ta pojawia się także w tekście Narn i Hîn Húrin oraz w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był synem Hadora, starszym bratem Gundora i Glóredheli. Ożenił się z Harethą, córką Halmira z Brethilu. Ich dziećmi byli Húrin i Huor.

Po śmierci ojca, w 455 roku, Galdor objął władzę nad plemieniem i Dor-lóminem. Siedem lat później zginął na murach twierdzy Barad Eithel, w czasie nagłego ataku orków – strzała jednego z napastników trafiła go w oko.

Zwano go też Galdorem Smukłym. Jego imię prawdopodobnie znaczy Zamożny.

Gethron i Grithnir

Pojawiają się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Dwaj żołnierze towarzyszący Túrinowi podczas jego wyprawy do Doriathu. Chociaż ich młodość przypadała na czasy Hadora to do tego czasu byli na tyle sprawni by móc mu towarzyszyć. Pierwszy z nich po przybyciu do królestwa Thingola zachorował i postanowił pozostać tam aż do śmierci. Drugi jednak powrócił do domu Morweny, gdzie dożył swoich ostatnich dni. Obaj pracowali wcześniej w gospodarstwie Morweny i najprawdopodobniej brali udział w bitwie pod Ethel Sirion.

Glóredhela

Poza Quenta Silmarillion postać ta pojawia się także w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Była córka Hadora Lórindola, siostrą Galdora i Gundora. Poślubiła Haldira z Brethilu i urodziła mu syna, Handira. Zmarła w 473 roku, gdy dotarły do niej wieści o śmierci Haldira w bitwie Nirnaeth Arnoediad.

Imię Glóredhela pochodzi z sindarinu, składa się ze słów glór – złoto i edhel – elf.

Gundor

Był młodszym synem Hadora Lórindola, bratem Galdora i Glóredheli. Poległ w bitwie Dagor Bragollach, walcząc u boku ojca pod murami twierdzy Barad Eithel.

Hador Lórindol

Poza Quenta Silmarillion postać ta wspominana jest także w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był przywódcą plemienia Edainów, które od jego imienia nazwano Rodem Hadora. Urodził się w 389 roku.

Jego ojcem był Hathol. W młodości Hador służył w armii Noldorów i stał się jednym z domowników króla Fingolfina, który bardzo go cenił i lubił. Około 425 roku otrzymał od tego monarchy jako lenno krainę Dor-lómin w Hithlumie. Osiedlił się tam wraz z większością swego plemienia. Powszechnie uważano go za najmożniejszego ze władców wszystkich Edainów.

Hador cieszył się wielką sympatią elfów przez całe życie, a Fingon podarował mu Smoczy Hełm, który chronił go podczas walk z żołdakami Morgotha. Jego czasy to okres największej świetności Edainów w Beleriandzie. Hador poniósł śmierć podczas bitwy Dagor Bragollach w 455 roku, walcząc w straży tylnej wojsk Fingolfina pod twierdzą Barad Eithel.

Od koloru swoich włosów nosił przydomek Lórindol – Złotowłosy. Zwano go też Hadorem Złotogłowym. Miał troje dzieci – synów Galdora i Gundora oraz córkę Glóredhelę.

Imię Hador pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowie Miotacz. Przydomek Lórindol jest również słowem sindarińskim.

Huor

Poza Quenta Silmarillion pojawia się także w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był synem Galdora i Harethy, młodszym bratem Húrina. Urodził się w 444 roku.

Bracia przez pewien czas wychowywali się w Brethilu, u wuja Haldira. W trakcie pobytu tam, mimo młodego wieku (miał trzynaście lat) Huor wziął udział w jednej z bitew między Haladinami a orkami. Podczas walki obaj bracia zostali odcięci od reszty swoich towarzyszy. Musieli uciekać przed przeciwnikami aż do brodu Brithiach. Nie dostali się do niewoli, bowiem pomocy udzielił im sam Ulmo, który zesłał gęsta mgłę. Skryci w niej synowie Galdora dotarli na teren Dimbaru. Błąkających się wśród pustkowi i szczytów gór Crissaegrim wypatrzyły orły Thorondora i zaniosły do Gondolinu. Tam przez blisko rok, Huor i Húrin przebywali otoczeni opieką oraz życzliwością króla Turgona. Ostatecznie jednak wyprosili u monarchy zgodę na opuszczenie ukrytego królestwa. Obaj złożyli przysięgę, iż nie wyjawią nikomu położenia Gondolinu i orły zaniosły ich do Dor-lóminu.

W późniejszych latach, Huor niewątpliwie uczestniczył w walkach z wojskami Morgotha. Wyróżniał się, w przeciwieństwie do brata, wysokim wzrostem i uznawano go za jednego z najroślejszych ludzi swoich czasów.

W 473 roku poślubił Ríanę, córkę Belegunda. Zaledwie dwa miesiące później, wyruszył z Húrinem na bitwę Nirnaeth Arnoediad. Gdy klęska sił Ñoldorowie i ich sojuszników była już przesądzona, Huor wespół z bratem nakłonił Turgona do wycofania się, by choć jego oddziały nie zostały zniszczone przez siły Morgotha. Wypowiedział wtedy prorocze słowa:

Widzę to, królu, oczyma śmierci. Rozstaniemy się tutaj na zawsze i nigdy już nie ujrzę białych ścian twojego grodu, lecz z ciebie i ze mnie weźmie początek nowa gwiazda.

Następnie, razem z Húrinem, na czele resztek ludzi z Dor-lóminu, osłonił odwrót wojsk Gondolinu, po czym Edainowie zajęli pozycję przy moczarach Serech. Desperacko bronili się, pozbawieni szans na ocalenie i tam zginął Huor, zraniony w oko zatrutą strzałą.

Ragnir

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był człowiekiem z Dor-Lóminu żyjącym w Pierwszej Erze. Był niewidomy co czyniło go jednym z dwóch niepełnosprawnych służących w domu Morweny i Hurina. Nic więcej na jego temat nie wiadomo.

Sador

Informacje na jego temat można znaleźć w Dzieciach Húrina i Niedokończonych opowieściach.

Jeden ze służących Húrina w Dor-Lóminie wraz z nim wyruszył na wojnę, lecz został odesłany do pracy w lesie. Gdy znowu nastały niespokojne czasy Sador wyruszył wraz ze panem i jego ludźmi do Eithel Sirion, gdzie stoczyli wygrany bój z orkami. Jednak Sador z powodu kontuzji został znów odesłany do domu i znów zaczął pracować jako drwal i wtedy to okaleczył sam siebie biorąc zły zamach siekierą i trafiając siebie w nogę i nabawił się martwicy. Sador nadal pracował wtedy jako rzemieślnik wyrabiając rzeczy z drewna. Zaprzyjaźnił się z Túrinem który wołał na niego Labadal, czyli Skokostopy. Gdy Easterlingowie podbili Dor-Lómin Sador uciekł, nie chcąc żyć pod ich jarzmem. Co jakiś czas odwiedzał panią Panią Aerinę krewniaczkę Hurina i żonę Easterlinga Broddy, która była skłonna pomagać członkom swojego ludu. Sador zginął na skutek ran podczas gdy Túrin wzniecił bunt niewolników w domostwie Broddy w ramach zemsty za to co się stało.

Urwena Lalaith

Informacje na jej temat można znaleźć w Silmarillionie, Niedokończonych opowieściach i w Dzieciach Húrina.

Urodziła się w 466 roku Pierwszej Ery, zmarła w 469 roku. Była kobietą z Trzeciego Rodu Edainów, córką Húrina Thaliona i Morweny Eledhwen (z Pierwszego Rodu Edainów), siostrą Túrina Turambara i Niënor.

Jest bardziej znana pod imieniem Lalaith, co w sindarinie znaczy Śmiech. Przydomek uzyskała od strumienia Nen Lalaith. Jako że miała złote włosy mówiono o niej dziecię elfów. Była pogodnym i wesołym dzieckiem. Túrin lubił strzec jej tak, by go nie widziała. Gdy Zły Dech dotarł do Dor-lóminu, rodzeństwo zachorowało, a Urwena zmarła. Od tej pory nie mówiono już o niej Lalaith, ponieważ ucichł śmiech w tym domu.

Inni

Aerandir, Falathar i Erellont

Byli żeglarzami z Przystani Sirionu, trzema marynarzami, którzy towarzyszyli Eärendilowi w jego wyprawach. Razem z nim opłynęli na Vingilocie wszystkie morza Ardy, a później dotarli razem z wodzem i Elwingą do Amanu. Tam też rozstali się z Eärendlilem oraz Elwingą, gdy ten ruszył stawić się przed obliczem Valarów. Nigdy więcej ich nie zobaczyli. Później Eönwë, herold Manwego, nakazał im wsiąść do innej łodzi, którą wiatr pchnął daleko, na wschód Śródziemia. Ich dalsze losy pozostają nieznane.

Imię Aerandir znaczy Morski Wędrowiec.

Larnach

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był jednym z leśnych ludzi żyjących w krainie na południe od Teiglinu. Był ojcem kobiety, którą ścigali Andróg i Forweg. Kiedy Túrin zabił Forwega, córka Larnacha zaproponowała mu gościnę u ojca w domu mówiąc, że ten szczodrze nagradza za dwie wilcze głowy. Dzięki zeznaniom Larnacha Beleg Cuthalion domyślił się, że Túrin jest w grupie banitów i gdzie ucieka.

Ulrad

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był członkiem grupy banitów, Gaurwaith. Przyjaźnił się z mężczyzną którego zabił Túrin by wkupić się do bandy. Ulrad jawnie sprzeciwiał się przyjęciu go do bandy. Miał wykonać egzekucję na Belegu, kiedy złapali go banici. Zginął na Amon Rhud podczas napadu orków na dom krasnoluda Mîma.

Malach

Syn Maracha. Przez czternaście lat przebywał w Hithlumie gdzie nadano mu imię Aradana. Dziadek Hadora Złotowłosego i ojciec Hathola.

Marach

Przodek Hadora Złotowłosego. Przeprowadził swój lud przez Ered Luin. Osiedlił się w Estoladzie i pozostał tam do śmierci.

Analiza

Thomas Honegger w swej analizie postaci tolkienowskich zwraca szczególną uwagę na relacje Túrina z Aeriną i Asgonem, w związku z negatywnymi konsekwencjami jego uczynków.

Vogel i Sena przeanalizowali postępowanie bandyty Andróga, uznając je za podobne do działań orków.

Bibliografia

• Quenta Silmarillion. W: John Ronald Reuel Tolkien: Silmarillion. przeł. Maria Skibniewska. Wyd. 10. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2004, s. 33-238. ISBN 83-241-1515-3.
• O Tuorze i jego przybyciu do Gondolinu. W: John Ronald Reuel Tolkien: Niedokończone opowieści. przeł. Radosław Kot. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2005, s. 25-54. ISBN 83-241-2008-4.
• Narn i Hîn Húrin. Opowieść o dzieciach Húrina. W: John Ronald Reuel Tolkien: Niedokończone opowieści. przeł. Radosław Kot. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2005, s. 55-145. ISBN 83-241-2008-4.
• John Ronald Reuel Tolkien: Dzieci Húrina. red. Christopher Tolkien, przeł. Agnieszka Sylwanowicz. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2007. ISBN 978-83-241-2815-0.

---

• Ryszard Derdziński: Indeks. W: John Ronald Reuel Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. Maria i Cezary Frąc. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2002, s. 383-397. ISBN 83-7245-884-7.
• Robert Foster: Encyklopedia Śródziemia. przeł. Andrzej Kowalski, Tadeusz A. Olszański, Agnieszka Sylwanowicz. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2003. ISBN 83-241-0200-0.

Linki zewnętrzne

• Edain (ang.). [dostęp 2012-02-20]. – kategoria artykułów w Tolkien Gateway
• Haletha i Caranthir (Katarzyna Karina Chmiel)
• Spotkanie Halethy i Caranthira (Katarzyna Karina Chmiel)

{{#set:Technical tag=Article from Wikipedia}}{{#set:priority= }} {{#set:PageName=Lista_Edain%C3%B3w }}

This article "Lista Edainów" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Lista Edainów.{{#set:Article=true}}

📰 Article(s) of the same category(ies)

• Lista okrętów Śródziemia
• Herb Rohanu
• Lista roślin Śródziemia
• Lista ksiąg Śródziemia
• Lista hobbitów Śródziemia
• Królowie Númenoru
• Królowie Arthedainu

---

 Facebook Page

 Follow us on Twitter !

Read or create/edit this page in another language

• Lista Edainów in English